ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

  Είμαστε ό,τι είμαστε, συν η δυνατότητα να γίνουμε κάτι που ακόμα δεν είμαστε, έλεγε ο Χάιντεγκερ. «Τι θα γίνεις όταν θα μεγαλώσεις;» ρωτάμε τα παιδιά. Τα παιδιά είναι αυτό που είναι και αυτό που δεν είναι ακόμα, αυτό δηλαδή που θα γίνουν. Στο τέλος, όμως, τι θα γίνουμε όλοι; Μηδέν. Τίποτα. Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι «υπάρχει» αυθεντικά, καθώς «υπάρχει προς θάνατον». Τι θα γίνει όμως τώρα, που ο άνθρωπος, από θνητό ον, θέλει να γίνει «αθάνατος», ή έστω ένας   Μαθουσάλας   χωρίς τις συνέπειες της γήρανσης; Διαβάζω στην εφημερίδα  «Η Καθημερινή» (23/9/2021):  «Οι κροίσοι της Silicon Valley επενδύουν στο όνειρο της αθανασίας» . Βέβαια, δεν πρόκειται για την «αθανασία» αλλά για το «όνειρο», την αύξηση του προσδόκιμου χρόνου ζωής και προπάντων για την καταπολέμηση της γήρανσης και των ασθενειών που σχετίζονται μ’ αυτή. Διαβάζουμε ότι ο  Τζεφ Μπέζος  της Amazon έχει επενδύσει στη νεοφυή εταιρεία Altos Labs που διεξάγει έρευνες  «επαναπρογραμματισμού...

  Ο πρωθυπουργός   Κυριάκος Μητσοτάκης   αποδοκιμάστηκε στην τελετή αποχαιρετισμού του Μίκη Θεοδωράκη. Θεώρησε ότι αυτό έγινε κατόπιν οργανωμένου σχεδίου. Γιατί δεν πιστεύει ότι μπορεί να υπάρχει κάποιος άνθρωπος στη χώρα που μπορεί να μην τον θαυμάζει. Του το λένε καθημερινά οι σύμβουλοι του. Αυτός είναι, εξάλλου, ο ρόλος των συμβούλων, όλων των συμβούλων, να τροφοδοτούν το Εγώ του «αρχηγού». Αυτός είναι ο ρόλος των εξωνημένων μίντια. Γι’ αυτό η αποδοκιμασία του κόσμου εξέπληξε τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Γιατί κανένας μετανεωτερικός νάρκισσος δεν "χωράει" στον ψυχισμό του την αυθόρμητη αποδοκιμασία. Γιατί κάθε παθολογικός νάρκισσος με εύθραυστη αυτοεκτίμηση είναι απόλυτα αρνητικός στην κριτική. Προβάλει παιδικές δικαιολογίες, κλείνεται μέσα στα ψεύδη και ρίχνει την ευθύνη στους άλλους. «Εσύ τους έφερες να με βρίσουν», λέει στον Δ. Κουτσούμπα!  Όμως το φαινόμενο του αυξημένου ναρκισσισμού δεν περιορίζεται στον Κυρ. Μητσοτάκη ούτε μόνο στους πολιτικούς, είναι γε...

  Το βλέμμα καρφωμένο στο κινητό. Ο έρωτας δεν έχει άλλον. Αυτοπαθής, αμοίραστος, μια αρρώστια. Ένα like. Μια ψεύτικη καρδιά. Το βάρος της αξίας της σε like. “Δεν αξίζουν τίποτα, δεν έχουν ούτε 10 like”, έγραψε, σήμερα, στο τουίτερ ο Α. Τα likes είναι τώρα το μέτρο της ανθρώπινης αξίας!  Ανέβασε στο “ινστα” μια φωτογραφία... τη συντάραξε βαθιά η διαπίστωση πως η Ι. είχε περισσότερα likes απ’ αυτή. Βελτίωσε την εικόνα της με φίλτρα. Τα like, όμως, δεν αυξήθηκαν. Έπαθε "κακοήθη ναρκισσισμό", είπαν. Άλλοι μίλησαν για "burn out". Πριν πετάξει το βιτριόλι, είχε ήδη "κάψει τον εγκέφαλό της" και η ίδια. ...*  Αυτή η κοινωνία, αυτός ο κόσμος της χομπσιανής ζούγκλας, που πορεύεται από βία σε βία, από το μίσος στη μνησικακία και σε συμπεριφορές που θάλλουν στο χώρο της δομικής ανισότητας προσδοκιών και ευκαιριών, τρελαίνει, οδηγεί στη βία είτε εναντίον του εαυτού είτε εναντίον των άλλων. Η τρέλα άλλοτε ενδοβάλεται κι άλλοτε εξωτερικεύεται. Όλες οι αντιθέσεις λύνοντα...

  Είκοσι χρόνια μετά τις  επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου   στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης και στο Πεντάγωνο με τους 3.000 νεκρούς, η απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από το   Αφγανιστάν   σηματοδοτεί μια καμπή στην αμερικανική διεθνή πολιτική. Μέχρι πριν από λίγους μήνες, υπήρχαν αμερικανικές βάσεις σε όλο το Αφγανιστάν. Η ταχύτητα και η κλίμακα της ήττας με την οποία τελείωσε ο μακρύτερος πόλεμος στην ιστορία των ΗΠΑ εγείρει αναπόφευκτα ερωτήματα σχετικά με τη θέση τους στη σύγχρονη ιστορία και αν βρισκόμαστε μπροστά στο τέλος του λεγόμενου «αιώνα της Αμερικής». Αυτό το ερώτημα αποτυπώνει και το σχετικό αφιέρωμα του περιοδικού   Courrier international   που έχει τίτλο:   «Το τέλος του αμερικανικού αιώνα;»* . Για το τέλος της αμερικανικής ηγεμονίας προειδοποιούσαν εδώ και χρόνια διεθνολόγοι όπως ο   Τσαρλς Α. Κάπτσαν  («Το τέλος της αμερικάνικης εποχής»). Η φράση  «American Century»  επινοήθηκε το 1941 από τον εκδ...

  Πώς να καταλάβουν; Όταν ο Μίκης Θεοδωράκης έλεγε πως «ήθελα με χαρά να πεθάνω στη μάχη», έλεγαν   «ο σαλός» . Όταν ο Μίκης αφηγούνταν, έλεγαν   «ο παραμυθάς» . Μιλούν οι   α-νόητοι   για… «παραμυθάδες» την εποχή που η Εμπειρία είναι πλέον απόλυτα συναρτημένη με την αφήγησή της, όταν το «πολιτικό» δεν είναι παρά μία επινόηση, που η πολιτική δράση (το μόνο πραγματικό) «τρυπάει»(Μπαντιού). Τι απομένει όταν ο πομφόλυγας εξαερωθεί; «η συνάθροιση, ο δεσμός, η σχέση» (το συν-είναι). Αυτός ο δεσμός-ιστός είναι η ιδεολογική δοξασία. Δηλαδή όταν σκάσει ο μύθος, μέσα βρίσκουμε έναν άλλο μύθο (μπάμπουσκα), την   ιδεολογία που συνέχει την κοινωνία (Alain Badiou, Η πολιτική και η λογική του συμβάντος, Πατάκης).  Οι Μπαντιού και Ζίζεκ μιλούν για την  «υπεραπόλαυση»  της θυσίας(Λακάν). Μόνο έτσι μπορεί να καταλάβει κανείς γιατί ο Μίκης Θεοδωράκης και οι σύντροφοί του πήγαιναν στη μάχη ευτυχισμένοι. Πίστευαν βαθιά σε μια δίκαιη κοινωνία, σε μια ελεύθερη Ελλ...

  Ο πρωθυπουργός   Κυριάκος Μητσοτάκης   αποδοκιμάστηκε στην τελετή αποχαιρετισμού του Μίκη Θεοδωράκη. Θεώρησε ότι αυτό έγινε κατόπιν οργανωμένου σχεδίου. Γιατί δεν πιστεύει ότι μπορεί να υπάρχει κάποιος άνθρωπος στη χώρα που μπορεί να μην τον θαυμάζει. Του το λένε καθημερινά οι σύμβουλοι του. Αυτός είναι, εξάλλου, ο ρόλος των συμβούλων, όλων των συμβούλων, να τροφοδοτούν το Εγώ του «αρχηγού». Αυτός είναι ο ρόλος των εξωνημένων μίντια. Γι’ αυτό η αποδοκιμασία του κόσμου εξέπληξε τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Γιατί κανένας μετανεωτερικός νάρκισσος δεν "χωράει" στον ψυχισμό του την αυθόρμητη αποδοκιμασία. Γιατί κάθε παθολογικός νάρκισσος με εύθραυστη αυτοεκτίμηση είναι απόλυτα αρνητικός στην κριτική. Προβάλει παιδικές δικαιολογίες, κλείνεται μέσα στα ψεύδη και ρίχνει την ευθύνη στους άλλους. «Εσύ τους έφερες να με βρίσουν», λέει στον Δ. Κουτσούμπα!  Όμως το φαινόμενο του αυξημένου ναρκισσισμού δεν περιορίζεται στον Κυρ. Μητσοτάκη ούτε μόνο στους πολιτικούς, είναι γε...