Γιατί διστάζει ο Ομπάμα;

Γιατί ο Μπαράκ Ομπάμα διστάζει να αποφασίσει τη στρατιωτική επέμβαση στη Συρία; Η εκδοχή ότι ο δισταγμός του εδράζεται στα ατυχή και οδυνηρά παραδείγματα του Αφγανιστάν και του Ιράκ καθώς και της Λιβύης πρόσφατα είναι η πλέον αδύνατη. Στις ΗΠΑ υπάρχουν εκείνοι που είναι υπέρ μιας άμεσης στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία αλλά και εκείνοι που προκρίνουν τη διαιώνιση της σύγκρουσης. Κάποιοι, τέλος,προτιμούν τον Άσαντ από τους ισλαμιστές της αντιπολίτευσης, καθώς ανάμεσά τους δρουν και μαχητές της Αλ Κάιντα. Συγκεκριμένα,το μέτωπο Αλ-Νόσρα,το οποίο δηλώνει ότι ανήκει στην Αλ Κάιντα, ανησυχεί τόσο της Ηνωμένες Πολιτείες όσο καιτα τοπικά φιλοδυτικά καθεστώτα, όπως η Σαουδική Αραβία. Γι' αυτό μέχρι τώρα η Ουάσινγκτον απέφευγε να ρίξει το βάρος της τόσο προς την πλευρά της αντιπολίτευσης όσο και προς την πλευρά του καθεστώτος. Μετά τη νίκη του Κουσάιρ, όμως, οι ΗΠΑ θέλουν να εμποδίσουν τυχόν θρίαμβο του συριακού καθεστώτος και ενίσχυσαν τους αντάρτες, θέτοντας σε πολιτικό-ηθικό επίπεδο την περίφημη κόκκινη γραμμή της μη χρήσης χημικών όπλων από την κυβέρνηση Άσαντ. Αλλά γιατί οι ΗΠΑ θέλουν ισόπαλο το αιματηρό "παιγνίδι" στη Συρία; Γιατί, άραγε, διακινδυνεύουν την ανάφλεξη σε ολόκληρη την περιοχή; Επειδή, προδήλως, τις συμφέρει ένας μακροχρόνιος εμφύλιος που θα έχει εγκλωβισμένους και θα αλληλοεξουδετερώνει(αυτή είναι η έννοια της ισοπαλίας) τους σουνίτες και τους σιίτες, δηλαδή σχεδόν ολόκληρο το Ισλάμ. Κατ' αυτό τον τρόπο, τόσο το Ισραήλ όσο και οι μοναρχίες-δικτατορίες της περιοχής θα είναι απλοί θεατές της άγριας αλληλοεξουδετέρωσης των ισλαμιστών. Έτσι το Ισλάμ ως μία συμπαγής αντιδυτική ιδεολογία αλλά ως μία πολιτικο-στρατιωτική δύναμη, που αντιπαρατίθεται στα τοπικά φιλοδυτικά καθεστώτα και τη Δύση, θα αποδυναμωθεί. Υπ' αυτή την οπτική, στη Συρία αυτή τη στιγμή διαμορφώνεται ένας αστερισμός κοινών συμφερόντων μεταξύ των αντίπαλων στρατοπέδων σε τοπικό και γεωπολιτικό επίπεδο. Για την ακρίβεια λαμβάνει χώρα, συγχρόνως, μία τοπική(με την έννοια της λαϊκής εξέγερσης) και μία περιφερειακή, διεθνής γεωπολιτική σύγκρουση. Αν δε επικρατήσει η επιλογή της στρατηγικής της ισορροπίας δυνάμεων στη Συρία, τότε η αιματηρή σύγκρουση θα συνεχιστεί, με σωρεία καταστροφών και νεκρών, αλλά και με τον κίνδυνο επέκτασης σε ολόκληρη την περιοχή, όπως συνοψίζει ο τίτλος μιας έκθεσης της ICG, «Οι μεταστάσεις της σύγκρουσης στη Συρία». Το Ιράκ, η Ιορδανία και ο Λίβανος βρίσκονται ήδη παγιδευμένοι στη σύγκρουση. Ιρακινοί και Λιβανέζοι πολεμιστές της Χεζμπολάχ, Σουνίτες και Σιίτες, έρχονται αντιμέτωποι. Και όσο οι πλανητικοί "παίκτες" θα εξακολουθούν να βλέπουν τη σύγκρουση ως ισόπαλο παιχνίδι, τόσο ο Γολγοθάς της Συρίας θα συνεχίζεται. Με τον κίνδυνο, μάλιστα, να συμπαρασύρειολόκληρη την περιοχή στο χάος, κατακερματίζοντας τη Συρία και δημιουργώντας νέα προτεκτοράτα. Εξυπακούεται ότι η μόνη λύση είναι η πολιτική λύση...