Τετάρτη 31 Μαΐου 2023

Η μεταπολιτική του φόβου και οι πωλητές ελπίδας

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 31.05.23 ]



Νέες τεχνολογίες, νέοι τρόποι επικοινωνίας, ναρκισσισμός(όπως λέγεται σήμερα ο ατομικισμός), πλήρης έλεγχος των προσωπικών δεδομένων(data), διαμόρφωση όχι μόνο των αναγκών αλλά και των προσωπικών πεποιθήσεων, ο κατασκοπευτικός καπιταλισμός σε πλήρη ανάπτυξη, αλλά και ο φόβος. Όλα εντάσσονται στη λογική του φόβου.

Ο φόβος έχει καταστεί η βάση της μεταπολιτικής: φόβος των χάκερ 114 ξένων χωρών που αχρηστεύουν την «τράπεζα θεμάτων», φόβος των μεταναστών, φόβος της εγκληματικότητας, φόβος της ανεργίας, φόβος του λουκέτου, φόβος των φόρων, φόβος των παραβατικών νέων, των ομοφυλόφιλων, των αλλόφυλων, των αλλόθρησκων, φόβος του διαφορετικού, φόβος όλων για όλους.

Ο φόβος είναι πλέον βασικό στοιχείο της κοινωνικής συνοχής. Μία τρομοκρατική κοινωνία που τρομοκρατεί και τρομοκρατείται. Κοινωνίες «νοικοκυραίων κυρ-Παντελήδων».Το μίσος δημιουργεί χαρακτήρα και ταυτότητα. Αυτή είναι η κοινωνία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στην εποχή της μετάβασης στη ρομποτική εποχή. Μια κοινωνία που οδηγείται σε νέους "εμφυλίους των κάτω", σε έναν νέο ολοκληρωτισμό. Οι ΗΠΑ είναι το πιο πρόσφατο τρανταχτό παράδειγμα.

Η πολιτική πλέον δεν είναι παρά μία μετα-πολιτική, η οποία δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική, αφού αποσκοπεί στη σύμπραξη όχι κριτικών πολιτών αλλά φοβισμένων ανθρώπων, τρομαγμένων ψηφοφόρων που χειραγωγούνται μέσω του φοβερού μηχανισμού των μέσων μαζικής προπαγάνδας.

«...Ακόμη δεν είμαστε φασιστική χώρα, αλλά μπορεί να συμβεί σύντομα (...) πιστεύω πως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι πρόθυμο να δεχθεί με φυσικό τρόπο το φασισμό» μέσω της τηλεόρασης, έγραφε ο Νόρμαν Μέηλερ για τις ΗΠΑ! Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς, σήμερα, και για την Ελλάδα αλλά και για πολλές άλλες χώρες, όπου αναπτύσσεται η μεταπολιτική του φόβου. 

Μία πραγματικά δημοκρατική πολιτική απάντηση εστιάζει στην προαγωγή της γνώσης και της κριτικής σκέψης, στην κριτική συνείδηση και τη διαρκή επιλογή εναλλακτικών λύσεων, στην καταγραφή της θεωρίας μαζί με ό,τι αντιστέκεται, στην ενίσχυση της πεποίθησης για τη δυνατότητα δημιουργίας μιας μη καταπιεστικής ανθρώπινης κοινότητας, μιας κοινωνίας όχι των ανισοτήτων, όχι του ελέγχου, του φόβου και του μίσους, αλλά της αγωνιστικής αλληλεγγύης και της αγαπητικής συνύπαρξης. Όπου αγάπη δε θα σημαίνει κένωση από Εγώ, αλλά εκχώρηση χώρου για τον Άλλο και τους άλλους, δηλαδή μια νέα κουλτούρα του Εμείς. Μια αγάπη και συντροφικότητα που θα αναπτύσσεται από τους μικρούς διαπροσωπικούς πυρήνες μέχρι τις ευρύτερες κοινωνικές συλλογικότητες, εκεί όπου ο αγώνας για μία κοινωνία χωρίς αδικημένους και απόκληρους είναι κοινός, εκεί όπου ο παθολογικός ναρκισσισμός δεν έχει θέση, εκεί όπου βιώνεται η ασύγκριτη χαρά ενός κόσμου που ξέρει να μοιράζεται...

*Το σκίτσο μου το έστειλε ο φίλος Νίκος Πράντζος και με αφορμή έγραψα το σημείωμα αυτό


Τρίτη 30 Μαΐου 2023

Naomi Klein: Τεχνητή νοημοσύνη, η μεγαλύτερη ληστεία στην ιστορία της ανθρωπότητας

 

[ ARTI news / Κόσμος / 27.05.23 ]


Μέσα στις πολλές συζητήσεις σχετικά με την ταχεία ανάπτυξη της λεγόμενης τεχνητής νοημοσύνης, υπάρχει μια σχετικά ασαφής αψιμαχία που επικεντρώνεται στην επιλογή της λέξης «παραισθήσεις»…

Οικειοποιούμενοι μια λέξη που χρησιμοποιείται συνήθως στην ψυχολογία και τις διάφορες μορφές μυστικισμού, οι ενισχυτές της τεχνητής νοημοσύνης (AI), ενώ αναγνωρίζουν το σφάλμα των μηχανών τους, τροφοδοτούν ταυτόχρονα την πιο αγαπημένη μυθολογία του κλάδου: ότι χτίζοντας αυτά τα μεγάλα γλωσσικά μοντέλα και εκπαιδεύοντάς τα σε οτιδήποτε Εμείς οι άνθρωποι έχουμε γράψει, πει και αναπαραστήσει οπτικά, θα μπορούν να «γεννήσουν» μια ισχυρή νοημοσύνη που θα πυροδοτήσει ένα εξελικτικό άλμα για το είδος μας…

Η γενετική τεχνητή νοημοσύνη θα δώσει τέλος στη φτώχεια, μας λένε. Θα θεραπεύσει όλες τις ασθένειες. Θα λύσει το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής. Θα κάνει τις δουλειές μας πιο ουσιαστικές και συναρπαστικές. Θα απελευθερώσει στιγμές αναψυχής και περισυλλογής, βοηθώντας μας να ανακτήσουμε την ανθρωπιά που χάσαμε από την όψιμη καπιταλιστική μηχανοποίηση. Θα τελειώσει η μοναξιά. Θα κάνει τις κυβερνήσεις μας ορθολογικές και ανταποκρινόμενες (στις ανάγκες μας). Αυτές, φοβάμαι, είναι οι πραγματικές παραισθήσεις της τεχνητής νοημοσύνης και τις ακούμε όλοι σε «βρόχο» από τότε που κυκλοφόρησε το Chat GPT στα τέλη του περασμένου έτους.

Υπάρχει ένας κόσμος στον οποίο η γενετική τεχνητή νοημοσύνη, ως ισχυρό εργαλείο πρόβλεψης έρευνας και εκτέλεσης κουραστικών εργασιών ρουτίνας, θα μπορούσε πράγματι να δημιουργηθεί προς όφελος της ανθρωπότητας, των άλλων ειδών ζωής και του κοινού μας σπιτιού. Αλλά για να συμβεί αυτό, αυτές οι τεχνολογίες θα πρέπει να αναπτυχθούν μέσα σε μια πολύ διαφορετική οικονομική και κοινωνική τάξη από τη δική μας, που θα είχε ως σκοπό την κάλυψη των ανθρώπινων αναγκών και την προστασία των πλανητικών συστημάτων που υποστηρίζουν τη ζωή, αλλά το τρέχον σύστημά μας δεν είναι μια τέτοια περίπτωση. Αντίθετα, είναι φτιαγμένο για να μεγιστοποιήσει την εξαγωγή πλούτου και κέρδους –τόσο από την εκμετάλλευση του ίδιου του ανθρώπου όσο και από τον φυσικό κόσμο– μια πραγματικότητα που μας έφερε σε αυτό που θα μπορούσαμε να το θεωρήσουμε ως το «τεχνο-νεκρο» στάδιο του καπιταλισμού. Σε αυτήν την πραγματικότητα της υπερσυγκεντρωμένης δύναμης και πλούτου, η τεχνητή νοημοσύνη – μακριά από το να ανταποκρίνεται σε όλες αυτές τις ουτοπικές ψευδαισθήσεις – είναι πολύ πιο πιθανό να γίνει ένα τρομακτικό εργαλείο περαιτέρω εκποίησης και λεηλασίας…

…βλέπουμε τις πλουσιότερες εταιρείες στην ιστορία (Microsoft, Apple, Google, Meta, Amazon…) να δεσμεύουν μονομερώς το σύνολο της ανθρώπινης γνώσης που υπάρχει σε ψηφιακή μορφή και να την περικλείουν σε ιδιόκτητα προϊόντα...

Το θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων εν προκειμένω είναι καίριο.

Γιατί, για παράδειγμα, θα πρέπει να επιτρέπεται σε μια κερδοσκοπική εταιρεία να τροφοδοτεί με πίνακες, σχέδια και φωτογραφίες καλλιτεχνών που βρίσκονται εν ζωή, ένα πρόγραμμα όπως το Stable Diffusion ή το Dall-E 2, τα οποία στη συνέχεια τα χρησιμοποιεί για να δημιουργήσει εκδόσεις doppelganger αυτών των καλλιτεχνών, που αποφέρουν οφέλη σε όλους εκτός από τους ίδιους τους καλλιτέχνες;

Η ζωγράφος και εικονογράφος Molly Crabapple βοηθά στην ηγεσία ενός κινήματος καλλιτεχνών που αμφισβητούν αυτήν την κλοπή. «Οι γεννήτριες τέχνης τεχνητής νοημοσύνης εκπαιδεύονται σε τεράστια σύνολα δεδομένων, που περιέχουν εκατομμύρια-εκατομμύρια εικόνες που προστατεύονται από πνευματικά δικαιώματα, που έχουν συλλεχθεί χωρίς να το γνωρίζει ο δημιουργός τους, χωρίς συναίνεση και αποζημίωση. Αυτή είναι ουσιαστικά η μεγαλύτερη ληστεία της τέχνης στην ιστορία, που διαπράττεται από αξιοσέβαστες, φαινομενικά, εταιρικές οντότητες που υποστηρίζονται από επιχειρηματικά κεφάλαια της Silicon Valley. Είναι ληστεία «στο φως της ημέρας», αναφέρει (η Molly Crabapple) σε μια νέα ανοιχτή επιστολή της.

Το κόλπο, φυσικά, είναι ότι η Silicon Valley αποκαλεί συνήθως την κλοπή "διαταραχή" - και έτσι πολύ συχνά ξεφεύγει. Γνωρίζουμε αυτή την κίνηση: προχωρήστε σε παράνομη περιοχή, ισχυριστείτε ότι οι παλιοί κανόνες δεν ισχύουν για τη νέα σας τεχνολογία, ουρλιάξτε ότι ο κανονισμός θα βοηθήσει μόνο την Κίνα ... Όταν όλοι ξεπεράσουμε την καινοτομία αυτών των νέων παιχνιδιών και αρχίσουμε να κάνουμε απολογισμό των κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών συντριμμιών, η τεχνολογία είναι ήδη τόσο πανταχού παρούσα που τα δικαστήρια και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής σηκώνουν τα χέρια ψηλά.

Το είδαμε με τη σάρωση βιβλίων και τέχνης από την Google. Με τον διαστημικό αποικισμό του Μασκ. Με την επίθεση της Uber στη βιομηχανία ταξί. Με την επίθεση της Airbnb στην αγορά των ενοικίων. Με την ακολασία του Facebook στα δεδομένα μας. Μη ζητάς άδεια, αρέσκονται να λένε οι «διαταράκτες», ζήτα συγνώμη

Στο The Age of Surveillance Capitalism, η Shoshana Zuboff περιγράφει σχολαστικά πώς οι χάρτες Street View της Google ξεπέρασαν τους κανόνες απορρήτου, στέλνοντας τα αυτοκίνητά της με κάμερα έξω για να φωτογραφίσουν τους δημόσιους δρόμους και το εξωτερικό των σπιτιών μας. Όταν κυκλοφόρησαν οι αγωγές για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων απορρήτου, το Street View ήταν ήδη τόσο πανταχού παρόν στις συσκευές μας (…) που λίγα δικαστήρια εκτός Γερμανίας ήταν πρόθυμα να παρέμβουν.

Τώρα το ίδιο που συνέβη στο εξωτερικό των σπιτιών μας συμβαίνει με τα λόγια μας, τις εικόνες μας, τα τραγούδια μας, ολόκληρη την ψηφιακή μας ζωή. Όλα κατασχέθηκαν επί του παρόντος και χρησιμοποιούνται για την εκπαίδευση των μηχανών για την προσομοίωση της σκέψης και της δημιουργικότητας. Αυτές οι εταιρείες πρέπει να γνωρίζουν ότι εμπλέκονται σε κλοπές… απλώς ελπίζουν για άλλη μια φορά ότι η κλίμακα της ληστείας είναι ήδη τόσο μεγάλη και εκτυλίσσεται με τέτοια ταχύτητα που τα δικαστήρια και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα σηκώσουν και πάλι τα χέρια τους ψηλά μπροστά στο υποτιθέμενο αναπόφευκτο...

Μέχρι τώρα, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ακούσει για την έρευνα που ζητούσε από ερευνητές και προγραμματιστές τεχνητής νοημοσύνης να εκτιμήσουν την πιθανότητα τα προηγμένα συστήματα τεχνητής νοημοσύνης να προκαλέσουν την «εξαφάνιση του ανθρώπου ή παρόμοια μόνιμη και σοβαρή αποδυνάμωση του ανθρώπινου είδους»…. 

Πώς μπορεί κανείς λογικά να πάει στη δουλειά και να προωθήσει εργαλεία που εγκυμονούν τέτοιους υπαρξιακούς κινδύνους; Συχνά, η δικαιολογία που δίνεται είναι ότι αυτά τα συστήματα έχουν τεράστιες πιθανές θετικές πλευρές – εκτός από το ότι αυτά τα πλεονεκτήματα είναι, ως επί το πλείστον, «ψευδαισθήσεις». Ας δούμε μερικές απ’ αυτές, τις πιο σημαντικές.

Ψευδαίσθηση #1: Η τεχνητή νοημοσύνη θα λύσει την κλιματική κρίση

…Το ακούσαμε αυτό από όλους, από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ μέχρι το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων μέχρι το Boston Consulting Group

Σύμφωνα με αυτή τη λογική, η αποτυχία να «λυθούν» μεγάλα προβλήματα όπως η κλιματική αλλαγή οφείλεται σε έλλειμμα ευφυΐας. Αλλά τι παραπάνω θα πουν οι μηχανές από τα βαριά διδακτορικά και τα βραβεία Νόμπελ, που λένε στις κυβερνήσεις μας εδώ και δεκαετίες ότι για να βγούμε από αυτό το χάος πρέπει να μειώσουν τις εκπομπές αερίων;….

Ο λόγος που αγνοήθηκε αυτή η συμβουλή δεν οφείλεται σε πρόβλημα κατανόησης ή επειδή κατά κάποιον τρόπο χρειαζόμαστε μηχανές για να κάνουν τη σκέψη αυτή για εμάς. Οφείλεται στο ότι αν κάνουμε αυτό που απαιτεί από εμάς η κλιματική κρίση, θα δεσμεύονταν τρισεκατομμύρια δολάρια περιουσιακών στοιχείων ορυκτών καυσίμων, θα αμφισβητούνταν το μοντέλο ανάπτυξης που βασίζεται στην κατανάλωση… Η κλιματική κρίση δεν είναι, στην πραγματικότητα, ένα μυστήριο ή ένας γρίφος που δεν έχουμε ακόμη λύσει λόγω ανεπαρκών δεδομένων. Ξέρουμε τι θα χρειαζόταν, αλλά δεν είναι μια γρήγορη λύση – είναι μια αλλαγή παραδείγματος […]

Όσο μας πλημμυρίζουν με ψεύτικες απομιμήσεις και κλώνους διαφόρων ειδών, τόσο περισσότερο έχουμε την αίσθηση ότι βυθιζόμαστε σε μία ενημερωτική κινούμενη άμμο. Ο Geoffrey Hinton, «ο νονός της τεχνητής νοημοσύνης»…, το κατάλαβε καλά, όταν παραιτούμενος από την Google, είπε στους New York Times για τον κίνδυνο οι άνθρωποι «να μη μπορούν πλέον να γνωρίζουν τι είναι αλήθεια».

…όταν δεν έχουμε εμπιστοσύνη σε όλα όσα διαβάζουμε και βλέπουμε στα μίντια, τότε γινόμαστε ακόμη λιγότερο εξοπλισμένοι για να λύσουμε πιεστικά συλλογικά προβλήματα. Η κρίση εμπιστοσύνης προϋπήρχε του ChatGPT, φυσικά, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πολλαπλασιασμός των deep fakes θα συνοδεύεται από μια εκθετική αύξηση στις ήδη ακμάζουσες κουλτούρες συνωμοσίας…

Ψευδαίσθηση #2: Η τεχνητή νοημοσύνη θα προσφέρει σοφή διακυβέρνηση

Αυτή η ψευδαίσθηση αφορά στο εγγύς μέλλον κατά το οποίο οι πολιτικοί και οι γραφειοκράτες, βασιζόμενοι στην τεράστια συγκεντρωτική δύναμη των συστημάτων τεχνητής νοημοσύνης, θα είναι σε θέση «να δουν πρότυπα ανάγκης και να αναπτύξουν προγράμματα βασισμένα σε στοιχεία» που έχουν μεγαλύτερα οφέλη για τους ψηφοφόρους τους. Αυτός ο ισχυρισμός προέρχεται από ένα έγγραφο που δημοσιεύτηκε από το ίδρυμα του Boston Consulting Group, αλλά επαναλαμβάνεται σε πολλά κέντρα σκέψης και συμβούλους διαχείρισης. Και είναι ενδεικτικό ότι αυτές οι συγκεκριμένες εταιρείες –προσλαμβάνονται από κυβερνήσεις και πολυεθνικές για να προσδιορίσουν την εξοικονόμηση κόστους, που συχνά καταλήγει στην απόλυση μεγάλου αριθμού εργαζομένων…

 …αλλά ο λόγος που οι πολιτικοί επιβάλλουν σκληρές και αναποτελεσματικές πολιτικές είναι ότι υποφέρουν από έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων; …Δεν κατανοούν το ανθρώπινο κόστος της λιμοκτονίας, της δημόσιας υγειονομικής περίθαλψης εν μέσω πανδημιών ή της αποτυχίας να επενδύσουν σε μη εμπορεύσιμες κατοικίες όταν οι σκηνές (αστέγων) γεμίζουν τα αστικά μας πάρκα ή της έγκρισης νέων υποδομών ορυκτών καυσίμων ενώ οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν στα ύψη; Χρειάζονται την τεχνητή νοημοσύνη για να τους κάνει «εξυπνότερους…;

 Ψευδαίσθηση #3:…

Ερωτηθείς εάν ανησυχεί για το ChatGPT, ο Άλτμαν είπε ότι ανησυχεί, αλλά πρόσθεσε: «Ελπίζουμε ότι όλα θα πάνε καλά». Για τους συναδέλφους του CEOs στον τομέα της τεχνολογίας - αυτούς που ανταγωνίζονται για να βγουν βιαστικά τα ανταγωνιστικά chatbots τους - είπε: «Νομίζω ότι οι καλοί άγγελοι θα κερδίσουν».

Οι καλοί άγγελοι όμως απολύθηκαν από την Google επειδή δημοσίευσαν επικριτικά έγγραφα σχετικά με την τεχνητή νοημοσύνη… (πιο πρόσφατα ο Hinton). Αυτό συμβαίνει επειδή, σε αντίθεση με τις ψευδαισθήσεις των ανθρώπων που επωφελούνται περισσότερο από την τεχνητή νοημοσύνη, η Google δεν λαμβάνει αποφάσεις με βάση το καλύτερο για τον κόσμο – λαμβάνει αποφάσεις με βάση το καλύτερο για τους μετόχους της Alphabet, που δεν θέλουν να χάσουν…

Ψευδαίσθηση # 4 : Η τεχνητή νοημοσύνη θα μας απελευθερώσει από την αγγαρεία

Αν οι παραισθήσεις της Silicon Valley φαίνονται εύλογες σε πολλούς, υπάρχει ένας απλός λόγος για αυτό. Το Generative AI βρίσκεται επί του παρόντος σε αυτό που θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ως το στάδιο του «ψευδούς σοσιαλισμού». Ο χρυσός κανόνας της Silicon Valley ζητά: Πρώτον, τη δημιουργία ενός ελκυστικού προϊόντος (μια μηχανή αναζήτησης, ένα εργαλείο χαρτογράφησης, ένα κοινωνικό δίκτυο, μια πλατφόρμα βίντεο, μια κοινή χρήση διαδρομής…). Το οποίο αρχικά θα δοθεί δωρεάν ή σχεδόν δωρεάν για μερικά χρόνια… («Παίξτε με τα bots», μας λένε, «δείτε τι διασκεδαστικά πράγματα μπορείτε να δημιουργήσετε!»). Θα το περιβάλλουν με πολύ ωραία λόγια και στόχους, όπως η δημιουργία μιας «πλατείας της πόλης» ή ενός «κοινού ανταλλαγής πληροφοριών» ή για τις «διασυνδέσεις μεταξύ ανθρώπων», όλα αυτά περιβάλλονται συγχρόνως με ωραία λόγια για την ελευθερία και τη δημοκρατία (και να μην είστε «τοξικοί»). Κι ενώ οι άνθρωποι γαντζώνονται από αυτά τα δωρεάν εργαλεία και οι εταιρείες που ανταγωνίζονται το προϊόν σας  κηρύσσουν πτώχευση, εσείς εισαγάγετε στοχευμένες διαφημίσεις, συνεχή επιτήρηση, αστυνομικές συμβάσεις, πωλήσεις δεδομένων μαύρου κουτιού και κλιμακούμενες συνδρομές[…]

Η τεχνητή νοημοσύνη δεν θα είναι το τέλος της απασχόλησης, μας λένε, μόνο η «βαρετή δουλειά » θα τελειώσει! Τα chatbot θα κάνουν όλες τις εργασίες τις εργασίες ρουτίνας, ενώ οι άνθρωποι απλώς θα τα επιβλέπουν (σ.σ. η διάκριση της εργασίας σε άχθος και δημιουργία από την Χ. Άρεντ ισχύει!)…

Επικαλούνται το όραμα αριστερών (όπως του γαμπρού του Καρλ Μαρξ, Πολ Λαφάργκ, ο οποίος έγραψε το μανιφέστο με τίτλο The Right To Be Lazy -Το δικαίωμα στην τεμπελιά). Αλλά αν το να κερδίζουμε χρήματα δεν είναι πλέον επιτακτική ανάγκη για τη ζωή, τότε πρέπει να υπάρχουν άλλοι τρόποι για να καλύψουμε τις ανάγκες μας για στέγη και διατροφή. Ένας κόσμος χωρίς άθλιες θέσεις εργασίας σημαίνει ότι το ενοίκιο πρέπει να είναι δωρεάν, η υγειονομική περίθαλψη πρέπει να είναι δωρεάν και κάθε άτομο πρέπει να έχει αναφαίρετα οικονομικά δικαιώματα. Και ξαφνικά δεν μιλάμε καθόλου για τεχνητή νοημοσύνη – μιλάμε για σοσιαλισμό.

…Ζούμε (όμως) στον καπιταλισμό, και σε αυτό το σύστημα έχουμε μια πλημμυρίδα με τεχνολογίες που μπορούν να εκτελέσουν την εργασία αμέτρητων εργαζομένων, οι οποίοι θα είναι ξαφνικά ελεύθεροι (σ.σ. δηλαδή άνεργοι) για να γίνουν φιλόσοφοι και καλλιτέχνες! 

Σύμφωνα με τον Hinton, αφαιρούν μεν «την βαρετή δουλειά» αλλά «μπορεί να αφαιρέσουν περισσότερα από αυτό».

«Η τέχνη της γενετικής τεχνητής νοημοσύνης είναι βαμπιρική, διασκεδάζει με έργα τέχνης προηγούμενων γενεών, ακόμη και όταν απορροφά τη ζωή από ζωντανούς καλλιτέχνες». Αλλά υπάρχουν τρόποι να αντισταθούμε: μπορούμε να αρνηθούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτά τα προϊόντα και να οργανωθούμε για να απαιτήσουμε από τους εργοδότες και τις κυβερνήσεις μας να τα απορρίψουν επίσης… 

 …ο στόχος τους... Ήταν πάντα το κέρδος από τη μαζική εξαθλίωση, η οποία, στον καπιταλισμό, είναι η κραυγαλέα και λογική συνέπεια της αντικατάστασης των ανθρώπινων λειτουργιών με bots.

  • Η Naomi Klein είναι αρθρογράφος και συγγραφέας του Guardian των ΗΠΑ. Είναι η συγγραφέας των μπεστ σέλερ των No Logo και The Shock Doctrine και καθηγήτρια Climate Justice και συνδιευθύντρια του Centre for Climate Justice στο Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας
  • Σκίτσο Alex
  • https://www.theguardian.com/commentisfree/2023/may/08/ai-machines-hallucinating-naomi-klein (αποσπάσματα) απόδοση από ΓΧΠ

Η «μεγάλη δεξιά στροφή» στην Ευρώπη

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 29.05.23 ]


Στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές στην Ισπανία (28 Μαΐου) το Λαϊκό Κόμμα(παραδοσιακή δεξιά) κέρδισε με ποσοστό 31,5% (και «αυξάνει εκθετικά τη θεσμική του ισχύ», γράφει η El País), ενώ οι σοσιαλιστές του πρωθυπουργού Πέντρο Σάντσεθ, (PSOE), έλαβαν μόλις το 28,1% των ψήφων. Γι’ αυτό ο Σάντσεθ διέλυσε τη Βουλή και προκήρυξε γενικές βουλευτικές εκλογές για τις 23 Ιουλίου.

Για «μεγάλη δεξιά στροφή» στην Ισπανία και «σοβαρή οπισθοδρόμηση» της αριστεράς γράφει η εφημερίδα El Periódico de Catalunya, καθώς το Λαϊκό Κόμμα (το αντίστοιχο της ΝΔ) και η ακροδεξιά (VOX) έχουν επικρατήσει πλήρως.

Έγραφα πρόσφατα για τα δύο πρόσωπα της δεξιάς στην Ευρώπη. Της παραδοσιακής δεξιάς και της ακροδεξιάς. Γιατί ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ισπανία, συνέβη πριν στην Βρετανία, στην Γαλλία, στην Ελλάδα και αλλού. Η μία δεξιά κινείται στο πλαίσιο της ΕΕ και λαμβάνει όλες τις στρατηγικές αποφάσεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου στο πλαίσιο των Βρυξελλών, ενώ η δεύτερη είναι σταθερά προσκολλημένη σε παραδοσιακές δομές εξουσίας: ορθόδοξη εκκλησία, εθνικιστικές και ρατσιστικές οργανώσεις κ.ά.. (λειτουργούν δε ως συγκοινωνούντα δοχεία).

 Όπως σημείωνε παλαιότερα αναλυτής στη γαλλική εφημερίδα Le Monde, η αριστερά, καταγγέλλοντας την ακροδεξιά, επί της ουσίας ωθεί τους οπαδούς της να ψηφίσουν τον πιο όμορο πολιτικό σχηματισμό, ο οποίος στη Γαλλία είναι η “παραδοσιακή δεξιά” (του Μακρόν), στη Γερμανία το CDU, στην Ελλάδα η ΝΔ.

Η αριστερά κάνει τη διάκριση της δεξιάς που ανήκει στο “δημοκρατικό τόξο”, και της ακροδεξιάς. Έτσι, οι πολιτικοί της «σοβαρής δεξιάς» (όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης), μπορούν να κινούνται σε όλο το φάσμα της «φαιάς περιοχής» από την άκρα δεξιά (σοβαρή χρυσή αυγή), την εναλλακτική δεξιά, τη ριζοσπαστική δεξιά, τη λαϊκή δεξιά, την ταυτοτική δεξιά, την εθνικιστική δεξιά, την ξενοφοβική δεξιά, ή ακόμα και την φιλελεύθερη «ακροκεντρώα» δεξιά, και να συλλέγουν από παντού. Τι συνέχει όλα αυτά τα υποσύνολα; Η μετανάστευση, τα ζητήματα ασφάλειας και η χριστιανική ταυτότητα της Ευρώπης. Η ευρωπαϊκή δεξιά υπερασπίζεται σήμερα τον χριστιανικό χαρακτήρα της Ευρώπης, κάτι που την φέρνει σε στενή επικοινωνία και συνεργασία με τις θεσμικές εκφράσεις όλων των χριστιανικών δογμάτων, δημιουργώντας έναν φονταμενταλισμό που καταλήγει σε μία ιδιότυπη τζιχάντ, σ' έναν "ιερό πόλεμο" εναντίον των αλλόθρησκων, των ξένων, των προσφύγων, των μεταναστών, των ομοφυλόφιλων, γενικά των «άλλων»! 

Η αριστερά από την πλευρά της χρησιμοποιεί μια αφηρημένη ρητορική περί οικουμενικότητας και αλληλεγγύης. Αλλά έτσι χάνει στο ιδεολογικό και πολιτικό πεδίο. Η υποχώρηση αυτή με τη σύμπραξη των συστημικών μέσων μαζικής προπαγάνδας δημιουργεί την εντύπωση ότι ο φασισμός και ο ρατσισμός εγγράφονται, πλέον, στην κουλτούρα των κοινωνιών, διαμορφώνοντας το έδαφος για τον «εμφύλιο των κάτω», που είναι μία πολύ παλιά τεχνική μετάθεσης της σύγκρουσης από κεντρικά ζητήματα σε δευτερεύοντα, από την πραγματική αιτία της κοινωνικής έντασης που είναι η κεφαλαιοκρατική εκμετάλλευση και η αισχροκέρδεια, στην είσοδο των δήθεν «κακών» από την φυλετική, ιδεολογική-θρησκευτική και κοινωνική τους «κούνια» μεταναστών, που είναι δήθεν η αιτία όλων των δεινών και η απειλή για την ευρωπαϊκή χριστιανική ταυτότητα.

Η αριστερά  αδυνατεί να αντιπαραθέσει τη δική της πολιτική και ιδεολογική εξήγηση, να πείσει ότι υπάρχει ζωή έξω από το πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης πλανητικής μαφίας, και, κυρίως, να αντιμετωπίσει το σημερινό νέο-φασιστικό φαινόμενο ως ανεστραμμένο είδωλο και λειτουργικό παρακολούθημα του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού. Να καταδείξει, δηλαδή, ότι η αιτία της μετανάστευσης είναι η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, είναι αυτοί που δεν διστάζουν να στείλουν κόσμο και κοσμάκη στον Καιάδα της ανεργίας και της εξαθλίωσης, ή στον πάτο της Μεσογείου προκειμένου να πωλήσουν όπλα προκαλώντας πολέμους, για χάρη εκείνου του ειδωλολατρικού ξόανου που λέγεται Κέρδος και το οποίο πίνει το νέκταρ από τα κρανία των δολοφονημένων. Η αδυναμία αυτή σε συνδυασμό με την ανυπαρξία μιας σαφούς ιδεολογικής και πολιτικής πρότασης, δημιουργούν τις συνθήκες της υποχώρησής της...


Πέμπτη 25 Μαΐου 2023

Τα μίντια, οι δύο δεξιές και ο θρίαμβος του πολιτικού πάτρωνα

 


[
 Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 25.05.23 ]


«Μεγάλωσα τη δεκαετία του '40 και του '50 όταν η συνείδηση των ανθρώπων επέβαλε ότι καθένας έπρεπε να εργάζεται για το κοινό καλό. Αυτό δεν ισχύει πια. Ήρθε η Μ. Θάτσερ και επέβαλε τη νεοφιλελεύθερη συνείδηση σε ολόκληρη την Ευρώπη. Τώρα, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνετε είναι να αναζητήσετε τον εαυτό σας, να σκεφτείτε ότι είστε μόνοι, ότι πρέπει να φροντίσετε τον εαυτό σας. Να θεωρήσετε τους άλλους ως ανταγωνιστές, εχθρούς, να σκεφτείτε τι μπορείτε να κάνετε καλύτερα από αυτούς. Όταν μεγαλώναμε, είμαστε όλοι μαζί, τώρα είναι ο ατομικισμός που επικρατεί. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα.». Λόγια του Βρετανού σκηνοθέτη Κεν Λόουτς (artinews 11/7/2019).

Η Αριστερά αποδέχτηκε την «κανονικότητα» του νεοφιλελεύθερου ατομικισμού και δεν απάντησε με ιδεολογικό και πολιτικό τρόπο στην ενίσχυση της συλλογικότητας, δεν αντιλήφθηκε τον καίριο ρόλο της τηλεόρασης.

Ότι η τηλεόραση συνιστά μία «μεταφορά»(metaphora)*, και ως τέτοια λειτουργεί ως μία τεχνο-λογία της εξουσίας, που κατασκευάζει και διαδίδει τα αφηγήματα της. Ότι η μεταφορική λειτουργία της τηλεόρασης ποιεί όχι μόνο την "πραγματικότητα" αλλά μεταβάλλει ριζικά και τον τρόπο και το περιεχόμενο του δημόσιου διαλόγου. Γι’ αυτό η εξουσία φροντίζει να ελέγχει τους “κοινωνικούς διακόπτες”(ΜΜΕ) με τις σκανδαλώδεις χρηματοδοτήσεις. Τα μέσα μαζικής προπαγάνδας λειτουργούν κυριολεκτικά ως θερμοστάτες της κοινωνικής θερμοκρασίας που άλλοτε δημιουργούν συνθήκες υπερθέρμανσης και άλλοτε συνθήκες κατάψυξης. Γιατί η στρατηγική του συναισθήματος είναι βασική στην βιοπολιτική. 

Η τηλεόραση «έχει νεκρώσει την κοινωνία...Ακόμη δεν είμαστε φασιστική χώρα, αλλά μπορεί να συμβεί σύντομα (...) πιστεύω πως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι πρόθυμο να δεχθεί με φυσικό τρόπο το φασισμό», έλεγε ο Χένρι Μέηλερ για τη χώρα του. Το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα σήμερα!

Τα δύο πρόσωπα της δεξιάς

Στην Ελλάδα τείνει να συμβεί ό,τι και στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπου έχουμε ουσιαστικά δύο δεξιές παρατάξεις. Ο Μακρόν και η Λεπέν στη Γαλλία. Οι συντηρητικοί και οι εργατικοί στο Ηνωμένο Βασίλειο κ.ά. Η μία δεξιά κινείται στο πλαίσιο της ΕΕ και λαμβάνει όλες τις στρατηγικές αποφάσεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου στο πλαίσιο των Βρυξελλών, ενώ η δεύτερη είναι σταθερά προσκολλημένη σε παραδοσιακές δομές εξουσίας: ορθόδοξη εκκλησία, εθνικιστικές οργανώσεις κ.ά.. (Οι δύο δεξιές λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία).

Στη Βρετανία η πολιτική διαπάλη «είναι ουσιαστικά η πάλη μεταξύ δύο κομμάτων της Δεξιάς», λέει ο Κεν Λοουτς.

Όσο για την Αριστερά, «Το κόμμα που εκπροσωπούσε κάποτε την Αριστερά έχει υποστεί τέτοια μετάλλαξη που έχει καταλήξει να είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ήταν». Το εργατικό κόμμα στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι ένα συστημικό κόμμα στην υπηρεσία του κεφαλαίου.

Η τάση και στην Ελλάδα είναι η δημιουργία τηρουμένων των αναλογιών μιας παντοδύναμης ευρωπαϊκής δεξιάς (που εκφράζεται από 2-3 κόμματα) και μιας εθνικιστικής και ρατσιστικής δεξιάς, που εκφράζεται από τους πολιτικούς σχηματισμούς δεξιά της ΝΔ (Βελόπουλος, "Νίκη"...).

Η απάντηση της Αριστεράς

Η απάντηση της Αριστεράς είναι ο ΔΡΟΜΟΣ.

Ο Δρόμος είναι η δράση απέναντι στα Funds και τα κοράκια που σπάνε τις πόρτες των υποθηκευμένων σπιτιών, είναι η συλλογική αλληλεγγύη στις γειτονιές, εκεί όπου ενδημεί η ανεργία, η ανέχεια και η εξαθλίωση. Μέσα από την αγωνιστική αλληλεγγύη δημιουργείται η αριστερά της αξιοπρέπειας, της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης… 

Αυτή είναι η απάντηση στον ακραίο ατομικισμό της Θάτσερ, του Μητσοτάκη, του Άδωνη και του φιλόπτωχου ταμείου της εκκλησίας που ταπεινώνει τον λήπτη και διαφθείρει τον δότη.

Στη συλλογική δράση ανασυστήνονται οι ηθικές βάσεις της ανθρώπινης δέσμευσης, έτσι ώστε να μας αφορά αυτό που συμβαίνει στον άλλον, να μας αφορά η παγκόσμια καταστροφή, η πείνα, η εκπόρνευση και ο βιασμός 12χρονων παιδιών, ο θάνατος δεκάδων νέων στο βωμό του κέρδους.

Η συλλογική δράση είναι η απάντηση στον παροξυσμό του φιλοτομαρισμού και της αδιαφορίας που είναι το καθολικό φαινόμενο της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Η συλλογική πράξη, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, παντού, είναι η απάντηση στην απεμπόληση κάθε μορφής ηθικής, κοινωνικής και πολιτικής δέσμευσης, αυτής που υπερψηφίζει τον πολιτικό πάτρωνα ο οποίος διόρισε τον ανίκανο σταθμάρχη στη Λάρισα, που επιβραβεύει τους θύτες, που εξακολουθεί να ψηφίζει με κριτήριο το ατομικό ρουσφέτι, αυτό που σκότωσε 57 ανθρώπους...

Η απάντηση της Αριστεράς περνάει μέσα από την αναδημιουργία συλλογικών δομών αλληλέγγυας πολιτικής δράσης και πολιτισμού, μέσα από οργανώσεις νέων, μέσα από συνδικάτα που δεν περιορίζονται στην αναπαραγωγή της εξουσίας καρεκλοκένταυρων, μέσα από υγιείς παραδοσιακές συλλογικότητες, όπως όριζε το "υγιές" η χριστιανομαρξίστρια Σιμόν Βέιλ...

Η απάντηση βρίσκεται στον αγώνα για μια νέα σύνθεση: στη συμφιλίωση του ατόμου με την κοινότητα. Όχι τον εκτοπισμό του ορθού λόγου και της μηχανής, αλλά στον αυστηρό περιορισμό στα εδάφη που τους αναλογούν. Όχι στην αφηρημένη κυριαρχία της συλλογικότητας, αλλά σε εκείνη η ενδιάμεση ζώνη στην οποία συνηθίζουν να λαμβάνουν χώρα ο έρωτας, η φιλία, η κατανόηση, η συμπόνια. Μόνο η παραδοχή αυτής της αρχής θα μας επιτρέψει να θεμελιώσουμε αυθεντικές κοινότητες, αντί για κοινωνικές μηχανές.

Συνεχίζεται... 

 

*Νιλ Πόστμαν

Τρίτη 23 Μαΐου 2023

Ποιος θα μιλήσει για την «πουλημένη» ψήφο;

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 23.05.23 ]


«Μας υποσχέθηκαν ότι θα διορίσουν το παιδί», λέει η κυρά Ρήνα στην Άρτα, δικαιολογώντας την ψήφο της.

Ο πολίτης-πελάτης είναι εδώ. Η ρουσωική θέση «για μία κυβέρνηση του λαού από το λαό για το λαό» παραμένει ένας μύθος. Δεν εκλέγει ο λαός –για την ακρίβεια το εκλογικό σώμα- αλλά εκείνοι που καταφέρνουν να εξαγοράσουν τα «πακέτα ψήφων» των «κάτω». Αυτό δεν το λέμε εμείς, το έχει γράψει εδώ και χρόνια ο Λέστερ Θόροου, άλλοτε σύμβουλος του πρώην Αμερικανού προέδρου Μπιλ Κλίντον.

Το πελατειακό σύστημα εξακολουθεί να λειτουργεί αδιάλειπτα από τον 19ο αιώνα. Το βλέπεις στις προσλήψεις χιλιάδων αστυνομικών, στρατιωτικών κ.ά., στις μεταθέσεις, στα ατομικά επιδόματα αλλά και στις επιχειρηματικές επιδοτήσεις.

«…οι Έλληνες δεν αντιμετωπίζουν την διαφθορά μόνο ως πρόβλημα, αλλά ως κάτι με το οποίο πρέπει να ζουν αν θέλουν να εξυπηρετούνται, ως ένα αναπόσπαστο συστατικό του ελληνικού τρόπου ζωής…», έγραφε πρόσφατα γνωστός αρθρογράφος (ΤΑ ΝΕΑ 4.5.2023).

Ναι, η διαφθορά αντιμετωπίζεται ως ένα «μη πρόβλημα», ως συστατικό του ελληνικού τρόπου ζωής! Άρα μην ντρέπεσαι κυρά Ρήνα που «πουλάς» την ψήφο σου, μην αισθάνεσαι ενοχές, κάνεις ό,τι κάνουν όλοι, αυτό είναι η κανονικότητα!

Και όταν η «διαφθορά» είναι «μη πρόβλημα» και συστατικό του τρόπου ζωής μας, τότε δεν υπάρχουν ιδεολογικά όρια μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας, μεταξύ ηθικότητας και ανηθικότητας, γιατί όλα βυθίζονται στον απόλυτο σχετικισμό, όλα επιτρέπονται, όλα αποενοχοποιούνται.

Όπως η κυρά Ρήνα, το ίδιο και ο Κώστας, που επιχειρεί στον τουρισμό, ψήφισε ΝΔ (πριν ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ), όχι τόσο θορυβημένος από τον επικοινωνιακό κονιορτό του 20% των εισφορών του Κατρούγκαλου, όσο από τις υποσχέσεις (την πλειοδοσία) του τοπικού βουλευτή για συμμετοχή στα χρήματα του ταμείου ανάκαμψης. Έτσι, ο δημοκρατικός ανταγωνισμός αντί να βασίζεται σε προγραμματικές αρχές και το γενικό συμφέρον, βασίζεται σε μια πλειοδοσία στη διαφθορά και στα ειδικά συμφέροντα. Σ’ αυτή την πλειοδοσία επιδίδονται όλα τα συστημικά, συντηρητικά κόμματα, συμπεριλαμβανομένων και των σοσιαλδημοκρατικών.

Η «διαφθορά» αυτού του είδους δεν είναι στοιχείο μόνο του «ελληνικού τρόπου ζωής», όπως λέει ο αρθρογράφος των «Νέων», αλλά γενικό φαινόμενο του καπιταλιστικού μοντέλου. Ο Αμερικανός οικονομολόγος Πωλ Κρούγκμαν, έγραφε προ καιρού ότι το πολιτικό σύστημα λειτουργεί παντού «προς όφελος λίγων μεγάλων συμφερόντων». Ο πολιτικός ανταγωνισμός έχει καταστεί ένας ανταγωνισμός στη διαφθορά. Η διαφθορά είναι ένα σύνθετο σύστημα και για να λειτουργήσει χρειάζεται, επίσης, τη διάβρωση εκείνων των κοινωνικών κανόνων και θεσμών στους οποίους στηρίζεται η εικονική «σχετική ισότητα». Αυτούς τους θεσμούς, το χρήμα τους υπονομεύει και ουσιαστικά τους αντικαθιστά μ’ ένα δίκτυο παράλληλων θεσμών με οσμή μαφίας (σ.σ. κάθε συνειρμός είναι λογικός) μέσω των οποίων αμείβονται οι «δικοί» και τιμωρούνται οι «άλλοι». Οι θεσμοί αυτοί προμηθεύουν στα συστημικά κόμματα εξουσίας και στους υπάκουους πολιτικούς τους απαραίτητους πόρους (χρήματα, πρόσβαση στα ΜΜΕ, πακέτα εργαζόμενων-ψηφοφόρων) για να κερδίζουν τις εκλογές, αλλά και ασφαλή καταφύγια στην περίπτωση αποτυχίας (θέσεις σε πανεπιστήμια, εταιρείες...). Οι ίδιοι θεσμοί (πανεπιστήμια, ινστιτούτα, ΜΜΕ, ΜΚΟ) συντηρούν το μεγάλο ετοιμοπόλεμο στρατό διανοουμένων που θα εκλαϊκεύει στα πετσωμένα μίντια και θα ενισχύει αντιλήψεις όπως τα περί "μη προβλήματος" της διαφθοράς, της μη χρησιμότητας του κοινωνικού κράτους, της ανάγκης μείωσης των μισθών και των συντάξεων, ή της φορολογικής ελάφρυνσης των επιχειρήσεων, της ιδιωτικοποίησης της Παιδείας, της Υγείας, του Νερού, των πάντων, «ακόμα και της μάνας τους» που έλεγε ο Σαραμάγκου.

Συμπερασματικά, το πολιτικό σύστημα αντλεί κατ’ επίφαση τη δημοκρατική νομιμοποίησή του από τους πολλούς, ενώ στην πραγματικότητα νομιμοποιείται από την υλική στήριξη των υπερπλούσιων. Το ιδεολογικό προκάλυμμα αυτής της προσομοιωμένης δημοκρατίας είναι η άποψη πως ο πλούσιος (Ροβινσώνας) και ο φτωχός υπηρέτης του (ο Παρασκευάς) αντί να βλάπτουν ο ένας τον άλλο, μπορούν να συνεννοούνται για να χρησιμοποιήσουν όσο το δυνατόν καλύτερα τις ιδιαίτερες ικανότητές τους! Εδώ εδράζεται ο μύθος της «σχετικής ισότητας». Σημαντικός είναι ο ρόλος των διανοούμενων για τη διαμόρφωση αυτής της ψευδούς εικόνας, οι οποίοι επικαλούνται αδιαλείπτως τη δημοκρατία, όπως ο Ταρτούφος τα ονόματα των αγίων, υποστηρίζοντας ότι υπάρχει ισότητα επιλογών ανάμεσα στους "από κάτω" και στους "από πάνω"!

Το πελατειακό σύστημα και η διαφθορά νομιμοποιήθηκαν μέσω της «κοινωνίας του ρίσκου», που εισήγαγαν οι εκσυγχρονιστές του Κ. Σημίτη. Έκτοτε, ο διεφθαρμένος πολιτικός, ο παράνομος επιχειρηματίας αλλά και ο «βυσματούχος» πολίτης δεν είναι παρά οι «έξυπνοι» που αναλαμβάνουν «κινδύνους». Γι’ αυτό η περίφημη κοινωνία των πολιτών όταν ακούει για σκάνδαλα, για χρηματισμούς πολιτικών, για «οφ σορ» εταιρείες, για εκβιασμούς και δωροδοκίες δεν αγανακτεί, δεν εξεγείρεται παρά μόνο όσο διαρκεί το τηλεοπτικό θέαμα. Έτσι, το «μαύρο πολιτικό χρήμα» και οι πελατειακές σχέσεις των κομμάτων με τους «πάνω» όσο και οι πελατειακές σχέσεις με τους «κάτω»(θέση στο δημόσιο, μικροε-εξυπηρετήσεις), παρά τις κατά καιρούς δηλώσεις για εξάλειψή τους παραμένουν ένας βασικός συστατικός παρα-θεσμός του ελληνικού πολιτικού συστήματος. 

Πλέον έχουμε έναν «νέο νιτσεϊσμό», ο οποίος σύμφωνα με τον Χάμπερμας τείνει να αποδομήσει όλα τα κριτήρια και να δείξει ότι η πολιτική «αναλώνεται αποκλειστικά με βρώμικες υποθέσεις». Έτσι, όμως ενισχύεται η απαξίωση της πολιτικής, οδηγώντας τους πολίτες στην αποχή. Τέσσερις στους δέκα πολίτες δεν ψήφισαν στις προχθεσινές εκλογές.

Εάν δεν είχαμε τη συντριβή του Σύριζα, θα μιλούσαμε σήμερα για την αποχή, που έλαβε το ίδιο ποσοστό με το πρώτο κόμμα, δηλαδή 40%.

Πώς εξηγείται η αποχή; «Οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική, γιατί η πολιτική δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτούς» έγραφε παλαιότερα η γαλλική εφημερίδα Le Monde. Αλλά αν η πολιτική δεν ενδιαφέρεται για τους πολίτες, δηλαδή για το γενικό συμφέρον, τότε γιατί ενδιαφέρεται; Όπως προείπαμε: Για τα ειδικά συμφέροντα, δηλαδή για τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.

Η αποχή δεν είναι πάντα απολιτική. Αντίθετα, μπορεί να είναι κι ένα μεγάλο «όχι» στη μεταδημοκρατία, τη δημοκρατία ως προσομοίωση, την ολιγαρχία με δημοκρατική μάσκα, όπου βιομήχανοι, εταιρείες και πολιτικοί διαπραγματεύονται τα πακέτα των ψήφων. Μπορεί να είναι και ένα μεγάλο «ναι» στην ανεύρετη σήμερα δημοκρατία, τη δημοκρατία όπου η ψήφος συνιστά πραγματικά έκφραση της πολιτικής βούλησης και όχι αντικείμενο αγοραπωλησίας, όπου ο ψηφοφόρος λογίζεται ως πολίτης και όχι ως πελάτης.
Υπάρχουν πολίτες που δεν ανήκουν σε κανένα κόμμα, που αρνούνται την ακύρωση των κοινωνικών θεσμών και της ουσίας της δημοκρατίας και οι οποίοι συμμετέχουν ενεργά σε οργανώσεις ειδικών σκοπών: αλληλεγγύης, προστασίας του περιβάλλοντος, αντιρατσιστικών και φεμινιστικών οργανώσεων κ.ά. Οι πολίτες αυτοί δεν εκφράζονται από τον τρόπο λειτουργίας και οργάνωσης των σημερινών κομμάτων. Θεωρούν ότι τα κόμματα είναι επιχειρήσεις οικογενειών και παραγόντων ή επαγγελματιών που αναπαράγουν την προσωπική εξουσία τους. Ότι γενικά το παιγνίδι είναι στημένο και γι’ αυτό αρνούνται να το νομιμοποιήσουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι εγκλωβίζονται στον ατομικό πυρήνα τους (υπάρχουν και αρκετοί που ιδιωτεύουν), αλλά επιχειρούν να βρουν ή να διαμορφώσουν νέες πολιτικές δομές, νοηματοδοτώντας τες άλλοτε με ανθρωπιά και άλλοτε με μίσος. Ναι με μίσος. Οι πρώτοι είναι οι δημοκράτες, οι αριστεροί και οι δεύτεροι είναι οι φασίστες.

Γι’ αυτό η Chantal Mouffe μιλάει για την ανάγκη επανακαθορισμού της φιλελεύθερης δημοκρατίας, για τον αγώνα για περισσότερο ριζοσπαστική, εξισωτική, συμμετοχική μορφή δημοκρατίας και τον δημοκρατικό ακτιβισμό που ενοφθαλμίζει με τα αιτήματα της ισότητας όλο και περισσότερες κοινωνικές σφαίρες. Αυτή νομίζω είναι η λύση στο σημερινό αδιέξοδο...


Δευτέρα 22 Μαΐου 2023

Το σύνδρομο της φούσκας και η συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 22.05.23 ]



 Η συντριβή του Σύριζα είναι πλέον fact. Γεγονός είναι και η αδυναμία της ηγεσίας του Σύριζα να δει και να αναλύσει τα λάθη της, καθώς για μία ακόμα φορά αποστρέφει το βλέμμα της από τις πραγματικές αιτίες της ήττας και τα ρίχνει όλα στην καμπούρα του… Κατρούγκαλου.  

Έπεσαν από τα σύννεφα οι οπαδοί του Σύριζα. Κι αυτό γιατί μπέρδεψαν τη «φούσκα» των κοινωνικών δικτύων στην οποία ενδιατρίβουν, με τη γενική διάθεση. Το ίδιο συνέβη και με το Die Linke  στη Γερμανία πριν ένα χρόνο. Οι αλγόριθμοι που χρησιμοποιούν οι μεγάλες πλατφόρμες των κοινωνικών δικτύων προτείνουν τις ιστοσελίδες και τα πρόσωπα που ανταποκρίνονται στα ενδιαφέροντα και τις απόψεις μας, έτσι όλος ο κόσμος μοιάζει να συμφωνεί μαζί μας, όλα κι όλοι συμφωνούν με μας, όλη η Ελλάδα, όλος ο πλανήτης μας δοξάζει! Με τέτοιον «καθρέφτη» δεν θέλει και πολύ ο ναρκισσισμός μας να εκτοξευθεί στα ύψη της νεφελοκοκκυγίας μας, ενός δικού μας αψεγάδιαστου εικονικού κόσμου.

Γενικά, το διαδίκτυο δίνει την αίσθηση του δημόσιου χώρου, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας μερικός δημόσιος χώρος των ομοίων (ένα υποσύνολο, μια επί μέρους φούσκα) και όχι ο γενικός δημόσιος χώρος όπου συναντώνται οι διαφορετικές απόψεις. Αντίθετα, κάθε τι διαφορετικό μοιάζει οχυρωμένο στη δική του «φούσκα των ομοίων», αποκλείοντας ή ελαχιστοποιώντας τη δυνατότητα επίτευξης σύνθεσης των διαφορετικών θέσεων. Από εδώ εκκινεί η ενίσχυση της αντιπαλότητας και της ρητορικής του φανατισμού και του μίσους.

Το μέλος κάθε φούσκας έχει την εντύπωση ότι ταυτίζεται με τον συνολικό δημόσιο χώρο και γι’ αυτό εισπράττει το διαφορετικό ως επίθεση στο κόμμα, κατ’ επέκταση σε ολόκληρη την κοινωνία και την δημοκρατία! Ακόμη περισσότερο, το κοινό αίσθημα των μελών της φούσκας εκλαμβάνεται ως το αίσθημα ολόκληρης της κοινωνίας, δημιουργώντας έτσι λανθασμένες εντυπώσεις και εκτιμήσεις.

Το σύνδρομο της φούσκας δημιουργεί συνεχείς διαιρέσεις, καθώς κάθε διαφορετική άποψη αποκτά τη δική της φούσκα. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τις μειονοτικές ομάδες στους προτεσταντικούς κλάδους.

Ο ναρκισσισμός των μικρών διαφορών (ίδιον της Αριστεράς) ενισχύεται από την αλγοριθμική «φούσκα», δημιουργώντας τη φοβερή ρητορική του μίσους των ομοίων, την οποία περιγράφει εύστοχα ο Ζοζέ Σαραμάγκου.

Ένα τέτοιο σενάριο διάσπασης μέχρι εξαφάνισης γράφτηκε ήδη για το Die Linke πριν ένα χρόνο, παρά το γεγονός ότι υπήρχαν φωνές όπως της Sahra Wagenknecht που προειδοποιούσαν πως «Εάν το Die Linke συνεχίσει την τρέχουσα πορεία του, …δεν θα εκπροσωπείται πλέον στην επόμενη Bundestag. …Η αριστερά ως πολιτική δύναμη στα αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας θα τελειώσει, κάτι που θα είναι τραγωδία. […] Εδώ και αρκετά χρόνια, ως κόμμα, απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από αυτούς για τους οποίους θα έπρεπε να είμαστε εκεί: τα άτομα με χαμηλά εισοδήματα, τα άτομα που δεν μεγάλωσαν σε εύπορες συνθήκες και συχνά δεν είχαν την ευκαιρία να αποκτήσουν ακαδημαϊκούς τίτλους. Η ηγεσία του κόμματος Kipping/Riexinger στόχευε πρωτίστως στο να συγκεντρώσει πόντους στο πράσινο-φιλελεύθερο περιβάλλον των μεγάλων πόλεων. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε στα εκλογικά αποτελέσματα. Χάσαμε τα περισσότερα στο χώρο των μη ακαδημαϊκών, των χαμηλόμισθων υπαλλήλων υπηρεσιών, των φτωχότερων συνταξιούχων και των βιομηχανικών εργατών… Όταν τα στελέχη του κόμματος λένε ότι ασχολούνται με κοινωνικά θέματα, λένε ψέματα στον εαυτό τους. Στην πραγματικότητα, έχουν επικεντρωθεί σε μικρούς ακτιβιστές, μπερδεύοντας τη φούσκα τους στο Twitter με το λαϊκό συναίσθημα. Δεν κερδίζεις τις εκλογές με αυτόν τον τρόπο, γιατί η πλειοψηφία του πράσινου-φιλελεύθερου περιβάλλοντος προτιμά το πράσινο πρωτότυπο.»*. Αυτά έλεγε η Sahra Wagenknecht, αλλά κανείς δεν την άκουσε. 

Στην Ελλάδα δεν είχαμε μετατόπιση του Σύριζα στο «πράσινο περιβάλλον» αλλά στο περιβάλλον της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας και του δεξιού Αντώναρου. Όμως κι εδώ ο κόσμος προτιμά το πρωτότυπο από ένα προϊόν με «θολή ταυτότητα» (μούφα κατά Κουτσούμπα), η οποία θόλωσε ακόμα περισσότερο με τα συγκεχυμένα μηνύματα των τελευταίων ημερών…

 

*https://www.jungewelt.de/artikel/428623.linkspartei-vor-bundesparteitag-ende-der-partei-steht-im-raum.html

Γυναικοκτονία: Η ιστορία του όρου

  [   ARTI news   /   Κόσμος   / 15.12.24 ] Στα άρθρα που αφιερώθηκαν για τη δολοφονία της ηθοποιού Marie Trintignant την 1η Αυγούστου 2003 ...