Περιφρόνηση

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 16.02.24 ]

---

Στη Βουλή μιλάει ο ομοφυλόφιλος βουλευτής για τα «κρυφά του δάκρυα» και την «ντροπή», για το μπούλινγκ και την περιφρόνηση των «άλλων», αυτών που εξακολουθούν να ομνύουν στο «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια». Ακολουθεί η συγκίνηση για την "αναγνώριση", για την άρση της περιφρόνησης, για την απόκτηση της ισοτιμίας.

Λίγα μέτρα πιο κάτω από το κοινοβούλιο, Πανεπιστημίου και Βουκουρεστίου, ένας άστεγος «κατεβαίνει στην άβυσσο βουβός». Το ίδιο και η πολύτεκνη οικογένεια στην Κόρινθο, η οποία κατεβαίνει στη σπηλιά της. Το ίδιο και ο άνεργος νέος, ο επισφαλώς εργαζόμενος, ο ντελιβεράς πτυχιούχος του Πολυτεχνείου.

Τι ενώνει αυτούς τους ανθρώπους; Το βλέμμα των άλλων που τους αγνοεί, που δεν τους «βλέπει», που τους περιφρονεί και τους σκοτώνει. Γι’ αυτό έχει δίκιο ο Παβέζε που λέει πως «ο θάνατος θα ‘ρθει και θα ‘χει τα μάτια σου» κόσμε.

Η Περιφρόνηση των άλλων

Η αυτοσυνείδηση του ανθρώπου εξαρτάται από την εμπειρία της κοινωνικής αναγνώρισης, έλεγε ο νεαρός Χέγκελ. Η ζωή των ανθρώπινων υποκειμένων εξαρτάται από το σεβασμό ή την εκτίμηση που χαίρουν στα μάτια των συνανθρώπων τους. Η απόκτηση κοινωνικής αναγνώρισης είναι η κανονιστική προϋπόθεση της επικοινωνιακής δράσης στο σύνολό της. Οι άνθρωποι συναντώνται με κοινό σκοπό να βρουν αναγνώριση ως κοινωνικά πρόσωπα με μια ορισμένη κοινωνική προσφορά.

Στον αντίθετο πόλο της Αναγνώρισης είναι η ηθική Αδικία, δηλαδή η άρνηση της αναγνώρισης, η ηθική προσβολή, η ταπείνωση, ο μη σεβασμός της προσωπικής ακεραιότητας του άλλου. Ο άνθρωπος οικοδομεί μια θετική σχέση με τον εαυτό του μέσα από την επιδοκιμασία και αποδοχή των άλλων. Η εμπειρία μιας ηθικής αδικίας προκαλεί ψυχικό κλονισμό στο βαθμό που ματαιώνεται η προσδοκία του θιγόμενου υποκειμένου για αναγνώριση, μια ικανοποίηση που είναι βασικός όρος για τη συγκρότηση της ταυτότητάς του.

Όταν η προσδοκία δεν ικανοποιείται, όταν κάποιος στερείται την αναγνώριση, που θεωρεί ότι την αξίζει, τότε αποκτά της ηθικές εμπειρίες που ο Άξελ Χόνετ αποκαλεί «αισθήματα κοινωνικής περιφρόνησης».

Ηθικές αδικίες και προσβολές είναι α) εκείνες που στερούν την ασφάλεια από ένα πρόσωπο ότι μπορεί να ελέγχει την φυσική του ευημερία…. Τέτοιες περιπτώσεις είναι η φυσική κακοποίηση, ο βασανισμός και ο βιασμός. β) εκείνες που θίγουν ή καταστρέφουν τον αυτοσεβασμό (καταστρέφουν την αξία της κρίση μας που αναγνωρίζεται από άλλους ανθρώπους) μέσω της παραπλάνησης ή εξαπάτησης… γ) εκείνες που προκαλούν «ταπείνωση ή έλλειψη σεβασμού» και επιδιώκουν να δείξουν σε άτομα ή ομάδα ατόμων ότι «οι ικανότητές τους δεν χαίρουν αναγνώρισης».

Η εμπειρία της κοινωνικής αναγνώρισης αποτελεί όρο της συνολικής ανάπτυξης της ταυτότητας του ανθρώπου, γι’ αυτό η αποστέρησή της, δηλαδή η περιφρόνηση, προκαλεί αναγκαστικά την αίσθηση μιας επαπειλούμενης απώλειας της προσωπικότητας, του προσώπου, της αξιοπρέπειας. Η αντίδραση του κοινωνικά περιφρονημένου (αυτού που δεν αναγνωρίζεται) είναι η ντροπή, η οργή  και η αγανάκτηση.   

Η εργασία

Ποια είναι τα κοινωνικά αίτια της συστηματικής προσβολής των συνθηκών αναγνώρισης και της περιφρόνησης; Η «κοινωνική εκτίμηση» σχετίζεται με την ΕΡΓΑΣΙΑ. Η κοινωνική εκτίμηση συνδέεται με την ευκαιρία να επιτελεί κανείς μια οικονομικά αμειβόμενη και άρα κοινωνικά ρυθμισμένη εργασία. Ποια μπορεί να είναι η αυτοεκτίμηση των ανέργων και των επισφαλώς εργαζόμενων νέων, του ντελιβερά με πτυχίο Πολυτεχνείου;

Επίσης, ιδιαίτερης σημασίας είναι η συνάφεια μεταξύ εργασίας και αναγνώρισης της απλήρωτης ΟΙΚΙΑΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. Η ανατροφή των παιδιών και η οικιακή εργασία δεν αξιολογούνται ως ίσης αξίας εργασία στο πλαίσιο ενός πολιτισμού που επικαθορίζεται από τις ανδρικές αξίες. Έτσι, οι γυναίκες, που εργάζονται στο σπίτι, έχουν ελάχιστες πιθανότητες να βρουν στην κοινωνία τον βαθμό αναγνώρισης που τους αναλογεί.

Γενικά, η αξιολόγηση της κοινωνικής εργασίας παίζει ένα κεντρικό ρόλο στο πλέγμα σχέσεων αναγνώρισης μιας κοινωνίας.

 Η περιφρόνηση οδηγεί στα νεοναζιστικά μορφώματα

Οι νέοι/ες που σ’ αυτό το εργασιακό περιβάλλον δεν έχουν καμία προοπτική για το μέλλον, αισθάνονται ματαίωση. Η ματαίωση γίνεται ντροπή, οργή και αγανάκτηση, όταν πληρούνται οι προϋποθέσεις της αναγνώρισης, όταν ένας πτυχιούχος νομικής εργάζεται ως σερβιτόρος. Η ηθική αδικία θα στείλει την βαθιά «πληγωμένη» προσωπικότητα στο ψυχιατρείο ή σε μία παρέα που θα τονώσει την αυτοπεποίθηση, που θα λειτουργήσει ιαματικά στις ηθικές πληγές. Αυτή η παρέα μπορεί να βρεθεί στο διαδίκτυο. Οι νεοναζιστικές ομάδες αλιεύουν στο ιντερνετ.

Οι αδικημένοι νέοι θα βρουν αναγνώριση στις ομάδες αυτές. Η αυτοπεποίθησή τους θα τονωθεί. Από εδώ προκύπτει και ο φανατισμός για την ομάδα, που είναι ο φανατισμός υπεράσπισης τους αδικημένου εαυτού. Η «ομάδα» γίνεται ένα είδος ναρκωτικού, απ’ το οποίο δεν μπορούν να απαλλαγούν. Γιατί έξω από αυτή δεν βιώνουν αναγνώριση, δεν υπάρχουν, είναι αόρατοι.  Αυτά γράφει ο ανατολικοβερολινέζος Ingo Hasselbach για τις εμπειρίες που απέκτησε στις ομάδες του νεοναζιστικού νεολαιίστικου χώρου, δείχνοντας έτσι που μπορεί να οδηγήσει πολιτικά η εμπειρία της «κοινωνικής περιφρόνησης».

Η κοινωνική καταξίωση αναζητείται σε φασιστικές ομάδες, σε ομάδες χουλιγκάνων, σε συμμορίες, σε ομάδες «μπάχαλων». Παλιότερα, είχαμε τους δημόσιους θεσμούς της «δημοκρατικής κοινωνίας»(νεολαίες κομμάτων, συνδικάτων, πολιτιστικά στέκια γειτονιών, δίκτυα καλλιτεχνών, αλληλέγγυων κ.ά.), οι οποίοι όμως είτε απαξιώνονται με ευθύνη και των συστημικών πολιτικών κομμάτων είτε χτυπιούνται άγρια από την κρατική καταστολή. Γιατί όπως είπαμε, η διέξοδος είναι πολλαπλής κατεύθυνσης είτε προς αρνητική (νέο-φασιστική) είτε προς θετική (φεμινισμός, ΛΟΑΤΚΙ, αλληλεγγύη κ.ά.) κατεύθυνσης κι ένας ΤΡΟΠΟΣ Αντίδρασης των ομοίων(περιφρονημένων), που συστήνουν «ομάδες», κοινότητες και συλλογικότητες. Μόνο που η διέξοδος προς την «προοδευτική κατεύθυνση» χτυπιέται άγρια από το κράτος…

Το διαδίκτυο

Η ψηφιακή καινοτομία και το διαδίκτυο παρέχουν ένα είδος αντίβαρου, μια ομόλογη κατάσταση που θα θεραπεύσει όλες τις πληγές, όλες τις καταστροφές. Τώρα έχουμε κάτι στα χέρια μας που θα αντιρροπήσει  τις απογοητεύσεις, τον θυμό, τις ματαιώσεις, τα μπούλινγκ και τους εξοστρακισμούς, που μπορεί να φέρει χρώμα στην άχρωμη ζωή μας, να αντισταθμίσει τα λάθη μας, τις ατυχίες μας, τις αποτυχίες μας. Από εδώ προκύπτει ο ενθουσιασμός για το σύγχρονο πάθος, που είναι η «έκφραση», οι αφηγήσεις μας στο Facebook  στο Instagram κλπ..

Τα κοινωνικά δίκτυα μας επιτρέπουν να αφηγηθούμε στους άλλους ό,τι μας συμβαίνει –με εξωραϊσμένο είναι η αλήθεια τρόπο-  να λαμβάνουμε αποδείξεις της σύμφωνης γνώμης των άλλων, να εμφανιζόμαστε δημοσίως για να σηματοδοτήσουμε την εξαιρετικότητα της ύπαρξής μας, ή και πάλι να καταγγείλουμε, με δυσαρέσκεια ή οργή, ορισμένες επαγγελματικές, σχεσιακές ή άλλες εμπειρίες.

Η χρήση των νέων μέσων επικοινωνίας είναι μια πρακτική που πλέον μας σώζει, καθώς –εξατομικευμένα και καθολικά, λειτουργεί καθαρτικά και λυτρωτικά. Εδώ παρέχεται η αίσθηση πως ό,τι κι αν βιώνει κανείς, ανεξάρτητα από τη σκληρότητα της πραγματικότητας, μπορεί ανά πάσα στιγμή να ασχοληθεί με την οργάνωση της συχνά μεγεθυμένης αφήγησης της ζωής του, να εκφράσει το θυμό του και να εκδικηθεί για τις ταπεινώσεις που βίωσε και η ψυχή του να αποτινάξει για μια στιγμή το άχθος.

Όλα τα είδη δραστηριοτήτων καταφεύγουν σ’ αυτό το είδος κάθαρσης: η οικογενειακή ζωή, ο ελεύθερος χρόνος, η κατανάλωση. Από τώρα και στο εξής, η «Εκφραστικότητα» κυριαρχεί στη ζωή των ανθρώπων, καθώς η δημόσια έκθεση του εαυτού μαρτυρά κατά κάποιο τρόπο τη μοναδικότητά του, αδιαφορώντας για την όποια ματαιοδοξία ενδεχομένως ενέχει αυτή η έκθεση.

Έχει γίνει συνηθισμένη πρακτική να δηλώνει κάποιος δημόσια τις απόψεις του στο διαδίκτυο, κάτι που του παρέχει την ευκαιρία να απελευθερώσει την οργή του, να καταγγείλει μέρα και νύχτα - ενδεχομένως μάταια - μια συγκεκριμένη σειρά από πράγματα. Όμως αυτές οι πρακτικές «παγιώνουν μόνο τις δικές μας πεποιθήσεις, τροφοδοτούν τις διαπροσωπικές εντάσεις και προέρχονται από την ψευδαίσθηση της πολιτικής εμπλοκής, καθώς τις περισσότερες φορές εμφανίζονται μακριά από οποιαδήποτε συγκεκριμένη εμπλοκή σε κοινές υποθέσεις,  δημιουργώντας μόνο καλή συνείδηση ​​ή μάταιη ικανοποίηση.» (Sadin). Αντίθετα, βέβαια, από αυτή την εκτίμηση, τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ελλάδα, φαίνεται ότι ο ρόλος των κοινωνικών δικτύων λειτουργεί πολιτικά και μάλιστα παρεμβατικά. Πολλές φορές οι κυβερνήσεις απαντούν στα σχόλια του διαδικτύου. Δεν είναι εξάλλου τυχαία και η χρήση του από πολιτικούς…

*ΥΓ. Οι φασίστες, οι επίγονοι των δολοφόνων του Λόρκα είπαν τους ομοφυλόφιλους «ζώα». «Ζώα» αποκαλούν και οι φασίστες του Ισραήλ τους Παλαιστίνιους, τους δένουν τα μάτια και τους αναγκάζουν να τρέξουν και τους πυροβολούν στο κεφάλι πισώπλατα. Το ίδιο και ο ματσο «κρητικός άντρας», αυτός που αφού "κυνηγήσει τον χανιώτη πολιτικό, ύστερα θα δολοφονήσει εν ψυχρώ τη γυναίκα του…  

Το φασιστικό κίνημα κατά των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 13.02.24 ]

---

Τον Ιούνιο του 2021, η κυβέρνηση του Όρμπαν στην Ουγγαρία ψήφισε την κατάργηση από τα δημόσια σχολεία κάθε διδασκαλίας που σχετίζεται με την «ομοφυλοφιλία και την αλλαγή φύλου», συσχετίζοντας τα δικαιώματα και την εκπαίδευση σχετικά με τους LGBTQI με την παιδεραστία και την ολοκληρωτική πολιτιστική πολιτική! Οι τρανς ελεύθεροι χώροι στην Πολωνία δέχονται επιθέσεις από τρανσφοβικούς που θέλουν να… καθαρίσουν την Πολωνία από τις διαβρωτικές πολιτιστικές επιρροές που κατά τη γνώμη τους προέρχονται από τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και ο Ερντογάν που σήμανε την αποχώρηση της Τουρκίας από τη σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για τη βία κατά των γυναικών.

Οι επιθέσεις από δεξιές, καθολικές και ευαγγελικές οργανώσεις στη λεγόμενη «ιδεολογία του φύλου» έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια σε όλο τον κόσμο. Οι οργανώσεις αυτές ταυτίζονται στο ότι θεωρούν πως η παραδοσιακή οικογένεια δέχεται επίθεση, ότι τα παιδιά στην τάξη διδάσκονται να γίνουν ομοφυλόφιλοι και ότι το «φύλο» είναι μια επικίνδυνη ιδεολογία που απειλεί να καταστρέψει οικογένειες, τοπικούς πολιτισμούς, ακόμα και τον ίδιο τον «άνθρωπο»!

Δεν είναι εύκολο να συγκροτηθούν πλήρως τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί το κίνημα της ιδεολογίας κατά των φύλων επειδή δεν τηρούν πρότυπα συνέπειας ή συνοχής. Εξαπολύουν διάφορες εμπρηστικές ρητορικές επιθέσεις εναντίον αυτού που θεωρούν ως «ιδεολογία του φύλου». Για παράδειγμα, αντιτίθενται στο «φύλο» επειδή υποτίθεται ότι αρνείται το βιολογικό φύλο ή επειδή υπονομεύει τον φυσικό ή θεϊκό χαρακτήρα της ετεροφυλικής οικογένειας. Φοβούνται ότι οι άνδρες θα χάσουν τις κυρίαρχες θέσεις τους ή θα μειωθούν μοιραία εάν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε σύμφωνα με την «ιδεολογία του φύλου». Πιστεύουν ότι τα παιδιά θέλουν να αλλάξουν φύλο, επειδή στρατολογούνται από γκέι και τρανς άτομα, ή πιέζονται να δηλώσουν ότι είναι ομοφυλόφιλοι. Ανησυχούν ότι εάν κάτι που ονομάζεται «φύλο» γίνει κοινωνικά αποδεκτό, θα υπάρξει μια πλημμυρίδα σεξουαλικών διαστροφών, συμπεριλαμβανομένης της κτηνωδίας και της παιδεραστίας, σε όλη τη γη!

Παρόλη την εθνικιστική, τρανσφοβική, μισογυνική και ομοφοβική βάση του κινήματος, ο κύριος στόχος του είναι να αντιστρέψει την προοδευτική νομοθεσία που επικράτησε τις τελευταίες δεκαετίες μετά από τους αγώνες των LGBTQI όσο και των φεμινιστικών κινημάτων. Επιτιθέμενοι στο «φύλο» αντιτίθενται στην αναπαραγωγική ελευθερία των γυναικών και στα δικαιώματα των μονογονέων. Αντιτίθενται στην προστασία των γυναικών από τους βιασμούς και την ενδοοικογενειακή βία· αρνούνται τα νομικά και κοινωνικά δικαιώματα των τρανς ατόμων και τις νομικές και θεσμικές εγγυήσεις κατά των διακρίσεων λόγω φύλου, κατά της βάναυσης σωματικής παρενόχλησης και της δολοφονίας. 

Για αυτό το αντιδραστικό κίνημα, ο όρος «φύλο» συμπυκνώνει ένα σύνολο κοινωνικών και οικονομικών ανησυχιών που παράγονται από την αυξανόμενη οικονομική επισφάλεια υπό νεοφιλελεύθερα καθεστώτα, από την εντεινόμενη κοινωνική ανισότητα και τον εγκλεισμό λόγω της πανδημίας. Τροφοδοτείται δε από τους φόβους για κατάρρευση των υποδομών, τον αντιμεταναστευτικό θυμό και τον φόβο της απώλειας της «ιερότητας της ετεροφυλικής οικογένειας», την απώλεια της εθνικής ταυτότητας και της λευκής υπεροχής, καθώς και ότι το έθνος για το οποίο αγωνίζονται είναι χτισμένο πάνω στην λευκή υπεροχή και την ετεροκανονική οικογένεια.

Η εξαφάνιση των κοινωνικών υπηρεσιών από τον νεοφιλελευθερισμό άσκησε πίεση στην παραδοσιακή οικογένεια ως προς την παροχή φροντίδας, όπως πολύ σωστά υποστήριξαν πολλές φεμινίστριες. Από την άλλην πλευρά, η οχύρωση των πατριαρχικών κανόνων εντός της οικογένειας και του κράτους έχει καταστεί, για ορισμένους, ως η απάντηση μπροστά στις αποδεκατισμένες κοινωνικές υπηρεσίες, μπροστά στο απλήρωτο δάνειο και το χαμένο εισόδημα. Σε αυτό το πλαίσιο άγχους και φόβου το «φύλο» εμφανίζεται ως μια καταστροφική δύναμη, μια ξένη επιρροή που διεισδύει στο κοινωνικό σώμα και αποσταθεροποιεί την παραδοσιακή οικογένεια. 

Για όλα φταίει το «φύλο». (σ.σ. Δεν φταίει η απληστία των υπερπλούσιων, δεν φταίει η κλιματική κρίση, ούτε η κατάργηση του κοινωνικού κράτους, φταίνε τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, φταίνε οι φεμινίστριες, φταίνε οι γκέι, φταίνε οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, φταίνε οι ακτιβιστές και οι... δαίμονες!)

Το «φύλο» γίνεται ένα φάντασμα, που μερικές φορές παρουσιάζεται ως ο ίδιος ο «διάβολος», μια δύναμη καταστροφής που απειλεί τη δημιουργία του Θεού. Μια τέτοια καταστροφική δύναμη μπορεί να καταπολεμηθεί μόνο μέσω απελπισμένων εκκλήσεων στον εθνικισμό, τον αντιδιανοουμενισμό, τη λογοκρισία, την απέλαση και τους φράχτες στα σύνορα. Ένας λόγος, λοιπόν, που χρειαζόμαστε σπουδές φύλου περισσότερο από ποτέ είναι για να κατανοήσουμε αυτό το αντιδραστικό κίνημα γράφει η καθηγήτρια φιλοσοφίας Judith Butler*.

Το κίνημα κατά της ιδεολογίας του φύλου συνδέει οργανώσεις στη Λατινική Αμερική, την Ευρώπη, την Αφρική και την Ανατολική Ασία, δεξιές κυβερνήσεις και ακροδεξιά κόμματα στην Ιταλία, την Κόστα Ρίκα και την Κολομβία, τον Μπολσονάρου στη Βραζιλία και τον Όρμπαν στην Ουγγαρία (έκλεισε τη σχολή για το φύλο, στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης το 2017).

Η «ιδεολογία του φύλου» στη Γερμανία και σε ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη παρομοιάζεται με τον «κομμουνισμό» ή με τον «ολοκληρωτισμό». Στην Πολωνία, περισσότερες από εκατό περιοχές έχουν αυτοανακηρυχθεί «ζώνες κατά των LGBT», ποινικοποιώντας την ανοιχτή δημόσια ζωή για όποιον θεωρείται ότι ανήκει σε αυτές τις κατηγορίες, αναγκάζοντας τους νέους να εγκαταλείψουν τη χώρα ή να παρανομήσουν. Αυτές οι αντιδραστικές φλόγες έχουν αναζωπυρωθεί από το Βατικανό, το οποίο ανακήρυξε την «ιδεολογία του φύλου» «διαβολική», αποκαλώντας την μια μορφή «αποικιστικού ιμπεριαλισμού» που προέρχεται από τον Βορρά (ιδού οι ΗΠΑ και ο… Σόρος) και εγείρει φόβους για την «ενστάλαξη» της «ιδεολογίας του φύλου» στα σχολεία.

Τα κινήματα κατά των φύλων είναι τυπικά φασιστικά κινήματα που διαστρεβλώνουν τον ορθολογισμό (γι' αυτό συνδέονται και με το αντιεμβολιαστικό κίνημα).

Το κίνημα κατά των φύλων δεν επιδιώκει τη συνέπεια, γιατί η ασυνέπεια είναι μέρος της δύναμής του. Στη γνωστή λίστα με τα χαρακτηριστικά του φασισμού, ο Umberto Eco γράφει: «το φασιστικό παιχνίδι μπορεί να παιχτεί με πολλές μορφές», γιατί ο φασισμός είναι «ένα κολάζ… μια κυψέλη αντιφάσεων». Αυτό περιγράφει τέλεια την ιδεολογία κατά των φύλων σήμερα. Είναι μια αντιδραστική υποκίνηση, μια εμπρηστική δέσμη αντιφατικών και ασυνάρτητων ισχυρισμών και κατηγοριών. Διασκεδάζουν με την ίδια την αστάθεια που υπόσχονται να περιορίσουν, και η δική τους ομιλία παράγει περισσότερο χάος. Μέσα από ένα κύμα ασυνεπών και υπερβολικών ισχυρισμών, επινοούν έναν κόσμο πολλαπλών επικείμενων απειλών για να υποστηρίξουν την αυταρχική διακυβέρνηση και τη λογοκρισία.

Η αντίθεση στο «φύλο» συχνά συγχωνεύεται με την αντιμεταναστευτική οργή και το φόβο. Γι' αυτό και συχνά συγχωνεύεται με την ισλαμοφοβία. Οι μετανάστες, επίσης, φιγουράρουν ως «εισβολείς», που εμπλέκονται σε «εγκληματικές» πράξεις ακόμη και όταν ασκούν το δικαίωμα διέλευσης βάσει του διεθνούς δικαίου. Στο φαντασιακό των υποστηρικτών της ιδεολογίας κατά του φύλου, το «φύλο» είναι σαν ένας ανεπιθύμητος μετανάστης, μια εισερχόμενη κηλίδα, αλλά και, ταυτόχρονα, ένας αποικιστής που πρέπει να εξοβελιστεί. 

Ως φασιστικό, το κίνημα κατά των φύλων υποστηρίζει συνεχώς ενισχυόμενες μορφές αυταρχισμού. Οι τακτικές του ενθαρρύνουν τις κρατικές εξουσίες να παρεμβαίνουν σε πανεπιστημιακά ιδρύματα και προγράμματα, να λογοκρίνουν τα καλλιτεχνικά και τηλεοπτικά προγράμματα, να απαγορεύουν στα τρανς άτομα τα νόμιμα δικαιώματά τους, να αποκλείουν τα LGBTQI άτομα από δημόσιους χώρους, να υπονομεύουν την αναπαραγωγική ελευθερία και τον αγώνα κατά της βίας εναντίον των γυναικών, των LGBTQI ατόμων και των παιδιών. Απειλεί με βία εκείνους/ες, που έχουν χαρακτηριστεί δαιμονικές δυνάμεις (συμπεριλαμβανομένων των μεταναστών) των οποίων η καταστολή ή η απέλαση υπόσχεται την προστασία του έθνους!

Γι’ αυτό η ώρα της αντιφασιστικής αλληλεγγύης είναι τώρα, καταλήγει η Τζούντιθ Μπάτλερ*.

*Η Judith Butler είναι διακεκριμένη καθηγήτρια φιλοσοφίας στο New School University. Το τελευταίο βιβλίο της είναι η Δύναμη της Μη Βίας

https://www.theguardian.com/us-news/commentisfree/2021/oct/23/judith-butler-gender-ideology-backlash?CMP=Share_iOSApp_Other

Ο ρατσισμός είναι θεσμοποιημένος στην Ελλάδα

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 13.02.24 ]

---

Οι πρόσφυγες της μυθοπλασίας στις κινηματογραφικές ταινίες "Τελευταία παμπ" και "Καπερναούμ", και οι πρόσφυγες της πραγματικότητας στη Συρία, το Ιράν και το Αφγανιστάν, οι ξεριζωμένοι Παλαιστίνιοι της Γάζας, οι διώκτες τους εκεί, και οι διώκτες τους εδώ. Διαβάζω στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας ΕΣΤΙΑ (13.2.24): «…οι Αμερικανοί επέβαλαν… την ¨ενσωμάτωση προσφύγων στις ελληνικές δημόσιες υπηρεσίες¨, δηλ. την πρόσληψη λαθρομεταναστών…».

Η λέξη «λαθρομετανάστης», σημειολογικά προσβλητική και ρατσιστική, χρησιμοποιείται κατά κόρον από την εγχώρια ακροδεξιά, τον Σαμαρά, τον Βελόπουλο, τον Τζήμερο, το Μακελειό, τον Άδωνι, τον Πλεύρη κ.ά. Τώρα ο δήθεν κίνδυνος άλωσης της ελληνικότητας μετατράπηκε σε άλωση του ελληνικού κράτους! Η ίδια βλακώδης φοβία με αυτή εναντίων των "ξένων" πριν έναν αιώνα, όταν οι πρόγονοι των σημερινών ξενοφοβικών στρέφονταν εναντίον των Ελλήνων προσφύγων του Πόντου και της Μικράς Ασίας.

Είναι γνωστό το πογκρόμ του 1916 εναντίον των προσφύγων, που κατέφευγαν στην Ελλάδα για να γλιτώσουν από τη γενοκτονία των Τούρκων, αλλά και των Ελλήνων των νέο-απελευθερωμένων περιοχών, όπως η Κρήτη. Η εγχώρια Κου Κλουξ Κλαν της εποχής εκείνης ήταν οι περίφημοι «Επίστρατοι»(φιλοβασιλική φασιστική ομάδα). Οι παρακρατικοί αυτοί εκτέλεσαν μεταξύ 19 και 23 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου 20 πρόσφυγες (μικρασιάτες κυρίως) κοντά στο φθισιατρείο «Σωτηρία» με την δήθεν κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ των αγγλογάλλων.

Θυμίζω πως το κεντρικό σύνθημα του συλλαλητηρίου του 1923 στους στύλους του Ολυμπίου Διός ήταν «Φωτιά στους τουρκόσπορους πρόσφυγες» και αφορούσε τους τραγικούς μικρασιάτες. Ο Γεώργιος Βλάχος, μάλιστα, τους χαρακτήρισε «προσφυγική αγέλη». Ομοίως απεχθής ήταν και η πρόταση του Ν. Κρανιωτάκη, εκδότη του «Πρωινού Τύπου», που ζητούσε εν έτει 1933 να επιβληθεί στους πρόσφυγες να φορούν κίτρινο περιβραχιόνιο (ανάλογο αυτού που φόρεσαν οι ναζί στους Εβραίους) ώστε να τους αποφεύγουν οι γηγενείς! 

Ο ρατσισμός συνεπώς έχει βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνία και δεν χωρίζει μόνο τους ζωντανούς, αλλά ακόμα και τους νεκρούς! Στο ξόδι αγαπημένου προσώπου σε χωριό που βρίσκεται στους πρόποδες του Ολύμπου, διαπίστωσα πως ο διαχωρισμός ντόπιων και προσφύγων εξακολουθεί να υφίσταται και σήμερα. Το χωριό έχει δύο ενορίες και δύο εκκλησίες, μία των ντόπιων και μία των προσφύγων. Δύο μαχαλάδες: ο «πάνω μαχαλάς» για τους γηγενείς και ο «κάτω» για τους πρόσφυγες. Δύο νεκροταφεία: το ένα για τους γηγενείς και το άλλο για τους πρόσφυγες!

Η αγαπημένη μας Μαρίκα Γκένσιου θάφτηκε στο δικό της λόφο, στο κοιμητήριο των προσφύγων. Οι δικοί της ήταν όλοι εκεί. Κι εκεί κατάλαβα πόσο ισχυρό είναι το ιστορικό υπόβαθρο του σημερινού ρατσισμού στην Ελλάδα.

Βαθύ, δομικό και θεσμοποιημένο το ρήγμα  μεταξύ των ντόπιων, των «καθαρών Ελλήνων» και των «τουρκόσπορων». Ένα χωριό στα δύο. Χωρίς καν μια ουδέτερη ζώνη, μια πράσινη γραμμή. Μου διηγήθηκαν μάλιστα ότι πρόσφατα ένα κορίτσι αγάπησε ένα αγόρι από τον «κάτω μαχαλά» των προσφύγων. Και οι δικοί της προσπάθησαν να την αποτρέψουν λέγοντάς της: «τούρκο θα πάρεις;»

Πώς αλήθεια να (υπο)δεχθούν αυτοί οι άνθρωποι τους ξεριζωμένους από τη Συρία, την Παλαιστίνη, το Ιράν, το Αφγανιστάν, την Αφρική, όταν το μίσος για τους ξένους το ήπιαν με το πρώτο τους το γάλα; Όταν δεν έχουν αντιληφθεί ότι η ξενότητα τους κατοικεί, καθώς ξένοι είναι κι αυτοί στην ίδια τους τη χώρα; 

Αλλά κάποιοι συντηρούν το μίσος για τον "Άλλο", γιατί μέσω του ρατσισμού επιτυγχάνεται ο κοινωνικός αυτοματισμός και ο εμφύλιος των «κάτω», μία παλιά μέθοδος για να μετατίθεται η σύγκρουση από την πρωταρχική αιτία της στη δευτερεύουσα.

Η νομιμοποιητική βάση του «κοινωνικού εμφύλιου πολέμου» είναι ότι για όλα φταίνε οι μετανάστες, οι πρόσφυγες, αυτοί που μας παίρνουν τις… δουλειές… τώρα και στο «δημόσιο» (σύμφωνα με την ΕΣΤΙΑ)!

*Ένας άλλος «εχθρός» είναι οι ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα που -σύμφωνα με την ίδια εφημερίδα- προωθούν οι Αμερικανοί… Για να ολοκληρωθεί η περίφημη επίθεση των ακροδεξιών στην λεγόμενη «ιδεολογία του φύλου». Σχετικό άρθρο της Judith Butle στον Γκάρντιαν και στο artinews.gr

Πράξη απελπισίας

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 12.02.24 ]

---

Δεν μπόρεσε να αντέξει την απόλυση και την έξωση. Σκότωσε τα αφεντικά του και αυτοχειριάστηκε.

Δεν μπόρεσε να αντέξει ότι 36 χρόνια αφοσιωμένης δουλειάς, μια ολόκληρη ζωή, πετάχτηκε στα σκυλιά, λίγο πριν το τέλος του, στα 70 του χρόνια. Δεν ήταν πια «ανταγωνιστικός» για να συνεχίσει τη δουλειά, δεν είχε σύνταξη για να αποσυρθεί εν γαλήνη στις δυσμές της ζωής του, τον πέταξαν κυριολεκτικά στο δρόμο χωρίς τίποτα. Και τότε τρελάθηκε. Γιατί η τρέλα είναι ψυχική αταξία που οφείλεται στην απελπισία και τη χαμένη αξιοπρέπεια. Γιατί η απόλυση εισπράττεται ως ριζική ματαίωση και είναι συνυφασμένη με τον αποκλεισμό από τα σημεία που μας καθιστούν ορατούς στο βλέμμα των άλλων.

Η εργοδοσία μας τρομοκρατεί. Το βλέμμα των άλλων μας τρομοκρατεί. Η οικονομική οργάνωση της καταναλωτικής κοινωνίας αντιστοιχεί σε μία «νέα ψυχική οικονομία» και μας οδηγεί στη νέκρωση των συναισθημάτων και τη θυματοποίηση, ή την τρέλα.

Κάποτε υπήρχαν αντιστάσεις που έσωζαν τους εργαζόμενους από το τσάκισμα της αξιοπρέπειάς τους και την τρέλα. Τώρα δεν υπάρχουν πια τα συνδικάτα. Κι όπου υπάρχουν είναι σχεδόν εξωνημένα (οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα). Κανείς δεν μιλάει για την εξάλειψη της ανεργίας κι ότι η εργασία εκτός από ανάγκη της βιοτής δίνει και νόημα στη ζωή, όπως κάθε δημιουργία. Κανείς δεν προβάλει ένα νέο τρόπο σκέψης που θα συνδέει τον ανθρωπισμό και τις κατακτήσεις των επιστημών με το κριτικό πνεύμα. Κανείς δεν μιλά για μία νέα πόλη όπου οι άνθρωποι θα συναντιούνται ξανά στις πλατείες και στις γειτονιές, αναζητώντας τη συλλογικότητα σε αυτοοργανωμένους ομίλους συλλογικής πράξης και αυτενέργειας.

Γι’ αυτό οι αντιδράσεις θα είναι πάντα ατομικές πράξεις απελπισίας…

Πρόσφυγες, οι άνθρωποι της μεγάλης αγωνίας

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 11.02.24 ]

---

Ο Αλέξανδρος είναι συγκλονισμένος. Ο άνθρωπος που προσέφυγε σ’ αυτόν, ήταν ένας πρόσφυγας που επί είκοσι χρόνια ζούσε με το φόβο της απέλασης. Όλες οι αιτήσεις του είχαν απορριφθεί. Κάποιος του σύστησε τον Αλέξανδρο. Η απόφαση αυτή τη φορά ήταν θετική, η αίτηση άδειας παραμονής εγκρίθηκε. Όμως ο άνθρωπος αυτός που ζούσε τη μεγάλη αγωνία επί είκοσι ολόκληρα χρόνια, δεν άντεξε. ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ.

Το ίδιο συμβαίνει με όλους τους μετανάστες που ζουν στο τράνζιτο, μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας, μεταξύ του ανήκειν και του μη ανήκειν κάπου, μεταξύ ζωής και θανάτου, σε κατάσταση αβεβαιότητας και παρανομίας, που είναι "γυμνοί" από κάθε νομική προστασία, όπως οι homo sacer, οι δούλοι της Ρώμης. Οι χώρες της κατ’ επίφαση πολιτισμένης Δύσης, που κόπτονται δήθεν για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Ιράν κι αλλού, παρατείνουν την αγωνία της αναμονής των αιτούντων άσυλο και τους μεταχειρίζονται με τον πιο ιταμό και απάνθρωπο τρόπο, φυλακίζοντάς τους σε πλωτές φυλακές, όπως αυτή στο Ντόρσετ του Ηνωμένου Βασιλείου (Φωτογραφία: Ben Birchall/PA), σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως αυτά στην Λαμπεντούζα της Ιταλίας, στην Αμυγδαλέζα και στην Κόρινθο στην Ελλάδα, ή όπως οι φυλακές στη Ρουάντα κ.α.

«Η αναμονή είναι τρομερή. Έχω εφιάλτες ότι με σκοτώνουν, ξυπνάω ουρλιάζοντας.» λέει η Saba από το Ιράν, που είναι φυγάς θρησκευτικής δίωξης ως χριστιανή. Χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες ζουν τον εφιάλτη της απέλασης, βιώνουν τον φοβερή αγωνία της αναμονής εξαιτίας της καθυστέρησης στην διεκπεραίωση των αιτήσεων ασύλου. Αυτό συμβαίνει στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Ελλάδα, στην Ιταλία, παντού.

 «Ο Ρίσι Σουνάκ, ο βρετανός πρωθυπουργός, ανακοίνωσε ότι έχουν εκκαθαριστεί 92.000 αιτήσεις ασύλου που έχουν υποβληθεί πριν από τις 28 Ιουνίου 2022. Όμως η Στατιστική Αρχή του Ηνωμένου Βασιλείου τον κατηγόρησε για παραπλάνηση του κοινού. Αυτή τη στιγμή περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι εξακολουθούν να περιμένουν την απόφαση σχετικά με την αίτησή τους για άσυλο. Σχεδόν 5.000 από αυτούς περιμένουν τουλάχιστον 18 μήνες, και πολλοί ακόμη περισσότερο, γράφει ο Guardian.

Η Rose ζήτησε για πρώτη φορά άσυλο το 2019 και περιμένει να ακούσει την απόφαση για την έφεσή της. «Όταν ήρθα στο Ηνωμένο Βασίλειο, ήμουν χαρούμενος άνθρωπος γιατί νόμιζα ότι είχα βρει ένα μέρος όπου θα μπορούσα να είμαι ελεύθερη», είπε. «Συνειδητοποιώ ότι είμαι πραγματικά παγιδευμένη», συνέχισε, κλαίγοντας. «Δεν νιώθω ελεύθερη μέσα μου. Δεν ξέρω αν προχωράω. Δεν ξέρω πόσο καιρό το Υπουργείο Εσωτερικών θα με κρατήσει σε αναμονή».

Γι’ αυτό κι όταν ακόμα αυτοί οι άνθρωποι καταφέρνουν κάποτε να εγκριθεί η αίτησή τους, έχουν «τσακιστεί» ψυχολογικά τόσο πολύ που δεν αντέχουν. Το βλέμμα των «άλλων», των «ντόπιων» θα τους δώσει τη χαριστική βολή, καθώς αντιλαμβάνονται ότι μπορεί να απέκτησαν το «νομικό τους πρόσωπο» αλλά το «κοινωνικό τους πρόσωπο» παραμένει μη αποδεκτό…

Μπακαμπού: Μιλήστε για τις σφαγές στο Κονγκό

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 06.02.24 ]

---

Ο πρώην ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού και τώρα της Μπέτις, Σεντρίκ Μπακαμπού, κάλεσε τον κόσμο να μιλήσει για τις σφαγές που βιώνει η πατρίδα του, η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, από την ένοπλη βία στα ανατολικά της χώρας.

Τον Μάρτιο του 2023 γράφαμε στο artinews.gr για το βιβλίο με τίτλο «κόκκινο κοβάλτιο», για τα ορυχεία κοβαλτίου στο Κονγκό, στα οποία εργάζονται δεκάδες χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά-σκλάβοι (ακόμα και 4 ετών) στριμωγμένοι σε ένα λάκκο, σφυροκοπώντας με το καλέμι και αναπνέοντας τοξικές αναθυμιάσεις χωρίς κανέναν εξοπλισμό ασφαλείας. *Το κοβάλτιο είναι ένα κρίσιμο υλικό για τις μπαταρίες των ηλεκτρικών οχημάτων κυρίως, αλλά και για τους ηλιακούς και αιολικούς συσσωρευτές ηλεκτρικής ενέργειας.

«Υπάρχει αίμα σ’ αυτή τη συσκευή» λέει ο ακτιβιστής Mark–Olivier Herman κρατώντας ένα κινητό τηλέφωνο «γιατί τα κινητά σας τηλέφωνα περιέχουν μικρά ηλεκτρονικά κυκλώματα που δεν θα μπορούσαν να τεθούν σε λειτουργία χωρίς το ορυκτό που λέγεται κολτάνιο». *Το Κολτάνιο είναι μαύρο μεταλλικό ορυκτό από το οποίο εξάγονται τα στοιχεία Νιόβιο και Ταντάλιο. Το Ταντάλιο χρησιμοποιείται για την κατασκευή πυκνωτών σε ηλεκτρονικά προϊόντα, τουρμπίνες και ιδίως στην παραγωγή κινητών τηλεφώνων.

Αυτή είναι η περίφημη «πράσινη» ενέργεια που διαφημίζουν ως διέξοδο από την περιβαλλοντική κρίση. Στην πραγματικότητα είναι «κόκκινη ενέργεια» αφού είναι βαμμένη με το αίμα μικρών παιδιών-σκλάβων.

Τα ορυχεία αυτά τα εκμεταλλεύονται μεγάλες πολυεθνικές που εξοπλίζουν ένοπλες συμμορίες.

Τον Απρίλιο του 2001, μία επιτροπή του ΟΗΕ αποκάλυψε τις σχέσεις μεταξύ του εμπορίου κολτανίου και των εισαγωγών παράνομων όπλων στην περιοχή. Πάνω από 22 χρόνια αργότερα, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η μαζική παρουσία των ένοπλων ομάδων καθιστά εντελώς ανασφαλή τη ζωή στην περιοχή. Οι τοπικές συμμορίες επιβάλλουν φόρους στους κατοίκους, βάζουν ανήλικα παιδιά να δουλεύουν στα ορυχεία και βεβαίως τρομοκρατούν .

Μ’ αυτές τις ένοπλες συμμορίες συναλλάσσονται οι μεγάλες δυτικές εταιρείες: Bayer, Nokia, Samsung, LG και πολλές άλλες, που αγοράζουν κοβάλτιο, κολτάνιο κ.ά., και πωλούν όπλα.

Παρότι "Κάθε ορυχείο έχει την ηλεκτρονική υπογραφή του", οι πολυεθνικές ισχυρίζονται ότι δεν μπορούν να εντοπίσουν την πηγή της εκμετάλλευσης των μικρών παιδιών αλλά και χιλιάδων ανθρακωρύχων που εργάζονται κάτω από απάνθρωπες συνθήκες με ελάχιστα χρήματα. Γνωρίζουν όμως τις συμμορίες που εξοπλίζουν και οι οποίες προκαλούν τις σφαγές για τις οποίες μιλά ο Μακαμπού. Όμως για τα δυτικά μέσα ενημέρωσης και τους "ευαίσθητους δημοκράτες" της Δύσης όλα αυτά "δεν συμβαίνουν", γιατί "τα λεφτά είναι πολλά"!

New Yorker: Στη Γάζα συντελείται Γενοκτονία

 

[ ARTI news / Κόσμος / 08.02.24 ]

---

Στις 26 Ιανουαρίου, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ζήτησε από το Ισραήλ να λάβει άμεσα μέτρα για να μειώσει τον αριθμό των θυμάτων αμάχων στη Γάζα, να εξασφαλίσει την παροχή βασικών υπηρεσιών και προμηθειών στη Γάζα και να αποτρέψει τη γενοκτονία των Παλαιστινίων εκεί. Η απόφαση λήφθηκε μετά από μια καταγγελία που έκανε η Νότια Αφρική και έδειξε ότι το δικαστήριο δέχεται ότι όντως μπορεί να συνέβη γενοκτονία στη Γάζα, κάτι που απαιτεί επείγουσα απόφαση για την λήψη άμεσων μέτρων πριν διεξαχθεί η κύρια δίκη. 

Αργότερα την ίδια μέρα, ένα ομοσπονδιακό δικαστήριο των ΗΠΑ στο Όκλαντ της Καλιφόρνια, άκουγε επί τρεις ώρες τις συγκλονιστικές μαρτυρίες σε μια αγωγή που ασκήθηκε από την Defense for Children International-Palestine, η οποία κατήγγειλε την κυβέρνηση Μπάιντεν για παραβίαση της Σύμβασης για τη Γενοκτονία, για προμήθεια όπλων και άλλου στρατιωτικού εξοπλισμού στις ισραηλινές δυνάμεις που επιχειρούν στη Γάζα.

Και οι δύο περιπτώσεις ήταν συγκλονιστικές καθώς το Ισραήλ, το κράτος που γεννήθηκε στον απόηχο της σφαγής που έδωσε στον κόσμο τον όρο «γενοκτονία» —και τη Σύμβαση Γενοκτονίας, που εγκρίθηκε ομόφωνα από τα Ηνωμένα Έθνη το 1948— είναι το ίδιο που τώρα διαπράττει γενοκτονία. Οι δίκες είχαν επίσης το εξής κοινό σημείο: έθεσαν στο επίκεντρο τις δηλώσεις, περιγραφές και ερμηνείες της ιστορίας που, έξω από την αίθουσα του δικαστηρίου, τουλάχιστον στις δυτικές χώρες, συχνά αποσιωπούνται. 

Όποια και αν είναι η τελική απόφαση στην υπόθεση του Διεθνούς Δικαστηρίου του ΟΗΕ (ICJ), οι ενάγοντες είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα καταφέρουν να επιτύχουν αυτό που απαιτούν και τόσο απεγνωσμένα επιθυμούν, δηλαδή το τέλος της σφαγής στη Γάζα. Και στις δύο περιπτώσεις, οι  κατηγορούμενοι -το Ισραήλ στο ICJ και η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών στο ομοσπονδιακό δικαστήριο- ενήργησαν σαν να μην λαμβάνουν σοβαρά υπόψη την κατηγορία που τους αποδίδεται.

Στην υπόθεση του ICJ, οι δικηγόροι που εκπροσωπούν τη Νότια Αφρική χαρακτήρισαν την τρέχουσα δολοφονία στη Γάζα ως το τελευταίο κεφάλαιο σε μια συνεχή ιστορία. «Στην αίτησή μας, η Νότια Αφρική έχει αναγνωρίσει τη συνεχιζόμενη Nakba (καταστροφή) του παλαιστινιακού λαού μέσω του εποικισμού του Ισραήλ από το 1948», είπε ο Vusimuzi Madonsela, ο Νοτιοαφρικανός πρεσβευτής στην Ολλανδία, παρουσιάζοντας την υπόθεση στο δικαστήριο. «Η αίτηση τοποθετεί τις γενοκτονικές πράξεις και παραλείψεις του Ισραήλ στο ευρύτερο πλαίσιο των εβδομήντα πέντε ετών του απαρτχάιντ, της πενήντα εξάχρονης κατοχής και της δεκαεξάχρονης πολιορκίας του Ισραήλ που επιβλήθηκε στη Λωρίδα της Γάζας»…

Το άρθρο II της Σύμβασης για τη Γενοκτονία ορίζει τη γενοκτονία ως «πράξεις που διαπράττονται με πρόθεση να καταστρέψουν, εν όλω ή εν μέρει, μια εθνική, εθνική, φυλετική ή θρησκευτική ομάδα». Η Adila Hassim, πρώην δικαστής της Νότιας Αφρικής, υποστήριξε ότι το Ισραήλ διαπράττει τέσσερις από τις πέντε πράξεις που περιγράφονται στο Άρθρο II: δολοφονία μελών της ομάδας. πρόκληση σοβαρής σωματικής ή ψυχικής βλάβης σε μέλη της ομάδας· επιβάλλοντας σκόπιμα στην ομάδα συνθήκες ζωής που υπολογίζεται ότι θα επιφέρουν τη φυσική της καταστροφή εν όλω ή εν μέρει· και επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην αποτροπή γεννήσεων εντός της ομάδας…

Το Ισραήλ έκανε την ίδια τη ζωή αδύνατη για τους κατοίκους της Γάζας με τέσσερις διαφορετικούς τρόπους, είπε η Χασίμ. Πρώτον, εκτοπίζοντας τουλάχιστον το ογδόντα πέντε τοις εκατό των Παλαιστινίων στη Γάζα. Η πρώτη εντολή εκκένωσης του Ισραήλ, είπε η Χασίμ, που δόθηκε στους περίπου ένα εκατομμύριο κατοίκους της βόρειας Γάζας, στις 13 Οκτωβρίου, «η ίδια ήταν γενοκτονική», επειδή η εντολή «απαίτησε άμεση μετακίνηση, παίρνοντας μαζί τους μόνο ό,τι μπορούσε να μεταφερθεί, ενώ δεν επιτρεπόταν καμία ανθρωπιστική βοήθεια και τα καύσιμα, το νερό και τα τρόφιμα καθώς και άλλα απαραίτητα για τη ζωή που είχαν κοπεί σκόπιμα». Δεύτερον, είπε, «η συμπεριφορά του Ισραήλ έχει αποδεδειγμένα υπολογιστεί ότι προκαλεί εκτεταμένη πείνα, αφυδάτωση και ασιτία. . . . Το ενενήντα τρία τοις εκατό του πληθυσμού στη Γάζα αντιμετωπίζει επίπεδα κρίσης πείνας». Τρίτον, υποστήριξε ο Χασίμ, το Ισραήλ στερεί από τους Παλαιστίνιους στη Γάζα τα απαραίτητα, όπως καταφύγιο, ρούχα, είδη υγιεινής και νερό. Τέταρτον, η συνεχιζόμενη επίθεση του Ισραήλ στις υποδομές υγειονομικής περίθαλψης στη Γάζα «καθιστά τη ζωή μη βιώσιμη». Τέλος, υποστήριξε ότι το Ισραήλ παραβιάζει το Άρθρο IId της Σύμβασης για τη Γενοκτονία - «επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην αποτροπή γεννήσεων εντός της ομάδας» - εμποδίζοντας τις ιατρικές προμήθειες που είναι απαραίτητες για τον τοκετό. «Συνοπτικά, κυρία Πρόεδρε», είπε ο Hassim, απευθυνόμενος στη δικαστή Joan Donoghue, των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία ηγείται του ICJ από το 2021, «όλες αυτές οι πράξεις, ατομικά και συλλογικά, αποτελούν ένα υπολογισμένο πρότυπο συμπεριφοράς από το Ισραήλ που υποδηλώνει πρόθεση γενοκτονίας .»

…Στις 9 Οκτωβρίου, δύο ημέρες μετά την επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ, ο υπουργός Άμυνας Yoav Gallant ανακοίνωσε «την πλήρη πολιορκία στη Λωρίδα της Γάζας. Δεν θα υπάρχει ρεύμα, φαγητό, καύσιμα, όλα είναι κλειστά» είπε και πρόσθεσε: «Πολεμάμε τα ανθρώπινα ζώα και ενεργούμε ανάλογα». Την επόμενη μέρα, ο υποστράτηγος Ghassan Alian, ο οποίος ηγείται του γραφείου του Συντονιστή Κυβερνητικών Δραστηριοτήτων στα Εδάφη, είπε: «Τα ανθρώπινα ζώα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοια. Δεν θα υπάρχει ρεύμα και νερό, θα υπάρχει μόνο καταστροφή. Ήθελες κόλαση, κόλαση θα πάρεις». Ο υπουργός Ενέργειας, Ισραήλ Κατς, δεσμεύτηκε να στερήσει τη Γάζα από ρεύμα και νερό. «Ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα; Κανένας ηλεκτρικός διακόπτης δεν θα ανοίξει, κανένας κρουνός νερού δεν θα ανοίξει και κανένα φορτηγό καυσίμων δεν θα μπει μέχρι να επιστρέψουν οι Ισραηλινοί απαχθέντες στα σπίτια τους». Παραθέτοντας αυτό το απόσπασμα στο ICJ, ο εκπρόσωπος της Νότιας Αφρικής Tembeka Ngcukaitobi είπε: «Αυτό δεν επιδέχεται καμία ασάφεια και σημαίνει τη δημιουργία συνθηκών θανάτου του παλαιστινιακού λαού στη Γάζα».

Η Νότια Αφρική υποστήριξε ότι η δολοφονική ρητορική στο Ισραήλ ήταν σαφής, συνεπής και δεν προερχόταν από το περιθώριο αλλά από τους ίδιους τους ανθρώπους που διαμορφώνουν και υλοποιούν την κρατική και στρατιωτική πολιτική. Κεντρική θέση σε αυτό το επιχείρημα είναι η χρήση του βιβλικού θρύλου του Αμαλέκ από τον πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου, ενός μυθικού έθνους που ήθελε να εξολοθρεύσει τον εβραϊκό λαό. Ο Νετανιάχου επικαλέστηκε τον Αμαλέκ σε τηλεοπτική του ομιλία στις 28 Οκτωβρίου, καθώς τα ισραηλινά στρατεύματα ξεκινούσαν την χερσαία εισβολή στη Λωρίδα της Γάζας. Στον βιβλικό θρύλο, ο Θεός διατάζει τους Ισραηλίτες να εκδικηθούν τον εαυτό τους σκοτώνοντας κάθε Αμαληκίτη—να διαπράξουν γενοκτονία. Τον Δεκέμβριο, μια ομάδα Ισραηλινών στρατιωτών μαγνητοσκοπήθηκε να χορεύει σε κύκλο, τραγουδώντας φράσεις από δηλώσεις των κρατικών αξιωματούχων τους: «Έρχομαι να καταλάβω τη Γάζα / και να χτυπήσω τη Χεζμπολάχ. / Κολλάω από μια μιτζβά / για να σκουπίσω τον σπόρο του Αμαλέκ / για να σκουπίσω τον σπόρο του Αμαλέκ. / Άφησα το σπίτι πίσω μου, / δεν θα επιστρέψω μέχρι τη νίκη. / Γνωρίζουμε το σύνθημά μας: / δεν υπάρχουν «μη εμπλεκόμενοι πολίτες». / δεν υπάρχουν «μη εμπλεκόμενοι πολίτες».»

Ένας από τους οκτώ μάρτυρες που κλήθηκαν από τους ενάγοντες ήταν ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Wake Forest, Barry Trachtenberg, ιστορικός του Ολοκαυτώματος, ο οποίος έγραψε το βιβλίο «Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ολοκαύτωμα», το οποίο αναλύει τον ρόλο των φυλετικών προκαταλήψεων στην αποτυχία της Αμερικής να αποτρέψει τη γενοκτονία των Εβραίων. Ο Trachtenberg κατέθεσε μια άποψη των ιστορικών της γενοκτονίας σύμφωνα με την οποία αυτό που συμβαίνει στη Γάζα μπορεί πράγματι να ονομαστεί γενοκτονία, κυρίως επειδή η πρόθεση να προκληθεί θάνατος σε μαζική κλίμακα ήταν τόσο σαφής στις δηλώσεις Ισραηλινών αξιωματούχων. «Παρακολουθούμε τη γενοκτονία να εκτυλίσσεται καθώς μιλάμε», είπε. «Βρισκόμαστε σε αυτή την απίστευτα μοναδική θέση όπου μπορούμε να επέμβουμε για να το σταματήσουμε, χρησιμοποιώντας τους μηχανισμούς του διεθνούς δικαίου που είναι στη διάθεσή μας»…

Η υπεράσπιση της κυβέρνησης των ΗΠΑ, όπως και η υπεράσπιση του Ισραήλ στο ICJ, βασίστηκε στο θεμελιώδες επιχείρημα ότι η κατηγορία είναι αδιανόητη. Οι δικηγόροι του υπουργείου Δικαιοσύνης υποστήριξαν ότι ζητήθηκε από το δικαστήριο να παρέμβει στην εξωτερική πολιτική και να την υπονομεύσει, παραβιάζοντας την αρχή της διάκρισης των εξουσιών. Ο ενάγων υποστήριξε ότι το ζήτημα δεν ήταν πολιτικό αλλά νομικό: η Σύμβαση για τη Γενοκτονία, της οποίας κύριος συντάκτης ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες, είναι νόμος και η αποστολή βομβών στον ισραηλινό στρατό ώστε να μπορεί να πραγματοποιήσει γενοκτονία παραβιάζει αυτόν τον νόμο.

Στο τέλος της ημέρας, ο δικαστής, Jeffrey S. White, φαινόταν συγκλονισμένος. «Η μαρτυρία που άκουσε το δικαστήριο ήταν πραγματικά φρικτή, ανατριχιαστική», είπε. «Και η κυβέρνηση δεν αμφισβητεί πραγματικά, σοβαρά, στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει στη Γάζα». (Ο Ζαν Λιν, ένας από τους δύο δικηγόρους της κυβέρνησης, έγνεψε καταφατικά.) Ο Γουάιτ συνέχισε, «Υπάρχουν πλέον αδιαμφισβήτητες αποδείξεις ότι… υπάρχει μια γενοκτονία σε εξέλιξη…

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

https://www.newyorker.com/news/our-columnists/the-limits-of-accusing-israel-of-genocide-under-international-law?utm_social-type=owned&utm_source=facebook&utm_brand=tny&mbid=social_facebook&utm_medium=social&fbclid=IwAR2q3HtRmnAjnSLwschrnmqo3MSgA7BlamJK0RktXBSiy8BM90UiG9zEDAU

Επιμ. Γιώργος Χ Παπασωτηρίου

Η ΝΔ έχασε τον ιδεολογικό της ενοποιητή

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 03.02.24 ]

---

Σε άρθρο του στον Economist o πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης υποστηρίζει ότι η ευρεία επανεκλογή του με 41% στις τελευταίες εκλογές είναι η επιδοκιμασία της πολιτικής του και η καταδίκη των «λαϊκιστών» τους οποίους ταυτίζει με την Αριστερά.

Ο Κυρ. Μητσοτάκης θεωρεί «λαϊκισμό» το να υπόσχεσαι τα πάντα χωρίς να μπορείς να πραγματοποιήσεις τίποτα. Συγκεκριμένα, «Τα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν (σ.σ. εννοεί τις δεύτερες εκλογές του 2015 που κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ) με δίδαξαν ότι οι λαϊκιστές υπόσχονται τα πάντα, αλλά τελικά οι υποσχέσεις τους είναι μεγαλόστομες, απόλυτα κενές και εντελώς ανέφικτες.»

Βέβαια, η κυβέρνηση Τσίπρα δεν ακολούθησε κάποιο δικό της πρόγραμμα αλλά τις εντολές της τρόικας! Ο Αλέξης Τσίπρας δέχτηκε να υλοποιήσει αυτό το αντιλαϊκό πρόγραμμα παρά την "διατρανωμένη θέληση ενός λαού να πάρει το ρίσκο –γιατί για ρίσκο επρόκειτο και μάλιστα μεγάλο!– να αντιταχθεί στην ειμαρμένη της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης και της βίαιης λιτότητας, όπως αυτές εκπορεύονταν από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και τους «τοποτηρητές» του, όπως η Κομισιόν, το ΔΝΤ και η ΕΚΤ.", έλεγε ο Αλαίν Μπαντιού* Θα μπορούσε να μη το δεχθεί και να μην αναγκασθεί να συμμαχήσει με την «σκληρή δεξιά» του Καμμένου, δίνοντας έτσι σήμερα το δικαίωμα στον Κυρ. Μητσοτάκη να μιλά για το «πλήρες πακέτο της λαϊκιστικής ιδεολογίας" με τον "υβριδικό συνασπισμό των άκρων τόσο της σκληρής αριστεράς όσο και της σκληρής δεξιάς."

Όμως και ο ίδιος ο πρωθυπουργός γράφει στον Economist ότι προχώρησε σε μια σύμπηξη δεξιών και αριστερών δυνάμεων: «Η ηχηρή εκλογική νίκη τον περασμένο Ιούνιο απέδειξε ότι αυτή η προσέγγιση λειτουργεί. Ήταν όντως δυνατό να δημιουργήσουμε ένα νέο συνασπισμό ψηφοφόρων της αριστεράς και της δεξιάς ενάντια στο λαϊκισμό.» Εδώ μιλάμε για το γνωστό «αντισύριζα μέτωπο» τη συνταγή του οποίου ο Κυρ. Μητσοτάκης προτείνει και στους Ευρωπαίους ομολόγους του! Κι αυτό γιατί κατά τη γνώμη του «Οι ίδιες λαϊκιστικές παρορμήσεις... ενισχύονται και πάλι σε μεγάλο μέρος της υπόλοιπης Ευρώπης.»! Εδώ ενδεχομένως αναφέρεται στον συνασπισμό της Αριστεράς στη Γαλλία.

Αλλά μπορεί να υπάρξει «αντισύριζα μέτωπο» στην Ελλάδα σήμερα; Ασφαλώς όχι. Και όπως σημειώνει ο ίδιος ο πρωθυπουργός στο άρθρο του «…όπου υπάρχει ένα κενό συχνά υπάρχουν προβλήματα». Και στην Ελλάδα σήμερα υπάρχει το κενό μιας ισχυρής αντιπολίτευσης με κυβερνητική προοπτική. Γι' αυτό ο Κυρ. Μητσοτάκης ίσως θα έπρεπε να «εφεύρει» έναν ΣΥΡΙΖΑ, καθώς η ΝΔ χάνει τον ιδεολογικό της ενοποιητή, τον «Άλλο» που την ετεροπροσδιορίζει και απέναντι στον οποίο σύστησε την σημερινή της ταυτότητα. Τώρα ο «άλλος» έτσι απισχνασμένος που είναι, δεν συνιστά «ενοποιητικό κίνδυνο». Γι' αυτό εκείνο που με αυτάρεσκο τρόπο θεωρεί πλεονέκτημα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, η δυνατότητα δηλαδή να μπορεί να κινηθεί από την περιοχή της φαιάς ακροδεξιάς και της λαϊκής δεξιάς έως την περιοχή της κεντροαριστεράς, μπορεί να είναι η αχίλλειος πτέρνα του, καθώς τον οδηγεί σ' έναν αυταρχικό λαϊκισμό. Και τούτο γιατί ο πυρήνας του λαϊκισμού είναι η απόρριψη του πλουραλισμού.

Οι λαϊκιστές πάντοτε ισχυρίζονται ότι οι ίδιοι και μόνον οι ίδιοι εκπροσωπούν τον λαό -τη "σιωπηλή πλειοψηφία"- και τα πραγματικά του συμφέροντα. Επικαλούμενοι την αξίωσή τους για αποκλειστική ηθική και πολιτική εκπροσώπηση του λαού, όταν αποκτήσουν επαρκή εξουσία, θα εγκαθιδρύσουν ένα αυταρχικό καθεστώς, το οποίο θα αποκλείει όσους δεν ανήκουν στον "αληθινό λαό". Ο λαϊκισμός τους θα οικειοποιείται κατ’ αυτόν τον τρόπο τον "λαό", συνιστώντας μια διαρκή απειλή για την, ούτως ή άλλως εύθραυστη, δημοκρατία - που σήμερα κινδυνεύει όσο ποτέ.**

*Αλαίν Μπαντιού, Lifo

** MULLER JAN- WERNER, ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΑΙΚΙΣΜΟΣ; Πολιτεία, 2017