Η Γιαννακά, ο Πορτοσάλτε, ο Ψαριανός και η «ανακλαστική αριστερά»

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου /artinews.gr/ 02.04.25 ]

---

Το ανέκδοτο με τον πεινασμένο σκύλο το ξέρετε; Υπήρχε που λέτε την περίοδο του αποκλεισμού της Ρωσίας από τους δυτικούς λόγω της Οκτωβριανής Επανάστασης μεγάλη πείνα παντού. Άνθρωποι και ζώα υπέφεραν πολύ. Κάποιοι όμως εύρισκαν τρόπο. Μια μέρα λοιπόν, ένας κάτισχνος σκύλος ανταμώνει στην Κόκκινη Πλατεία στη Μόσχα έναν ευτραφή «συνάδελφό» του. «Σύντροφε, του λέει, εμείς πεθαίνουμε εσύ που βρίσκεις και τρως;». «Α, είναι εύκολο -του λέει ο καλοζωισμένος σκύλος-, πηγαίνω έξω από το Ινστιτούτο Παβλόφ και αρχίζω να γαυγίζω και να βγάζω σάλια, τότε ένας επιστήμονας του ινστιτούτου με εξαρτημένα ανακλαστικά, βγαίνει στην πόρτα, μου χτυπάει κουδουνάκια και μου φέρνει φαγητό»!
Το ίδιο συμβαίνει και με τις κυβερνήσεις. Άμα «φωνάξεις» τρως. Μόνο όταν βγεις στο δρόμο έχεις προοπτική να βρεις ανταπόκριση από τους «εξαρτημένους» από τις δημοσκοπήσεις κυβερνώντες. Το θυμήθηκα ακούγοντας τις κυβερνητικές παροχές και τις εκτιμήσεις του Αμερικανού επικοινωνιολόγου Γκρινμπεργκ, που πολλές φορές μπερδεύω το όνομά του με αυτό του ποιητή του «Ουρλιαχτού», Γκίνσμπεργκ.
Οι μπίτνικς του «Δρόμου» από εδώ, και ο επιστήμονας της χειραγώγησης από εκεί. Λίγα «ψίχουλα» όμως αρκούν για να φιμωθούν οι ποιητές και να γίνουν κάποιοι σκύλοι, κατοικίδια συνοδείας της εξουσίας. Ο canis lupus familiaris (κύων ο λύκος ο οικείος) της εξουσίας όπως λέει και τ’ όνομα, αμολιέται για να γαυγίσει χυδαία και να αποπροσανατολίσει, κάνοντας μείζον θέμα τη χυδαιότητα. Ο κάθε ασήμαντος «σκύλος της εξουσίας» που γαυγίζει αποκτά σημασία από την αντίδραση μιας «ανακλαστικής αριστεράς» καθώς και διαφόρων δημοκρατικών υποτίθεται θεσμών, που «παίζουν» -συχνά ακούσια- το παιγνίδι της χειραγώγησης και του αποπροσανατολισμού λόγω της αδυναμίας τους να αναλύσουν και να απαντήσουν με επιχειρήματα.
Αντί λοιπόν να συζητάμε για την συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών, για την λογοκρισία της διαμαρτυρίας για τα Τέμπη στην παρέλαση της Ν. Υόρκης, συζητάμε για την παραπομπή στο πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ της «δημοσιογράφου-πολιτικού» που εξέφρασε μία επιεικώς απαράδεκτη άποψη για την Μαρία Καρυστιανού. Η ενεργοποίηση του πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ για την έκφραση μιας άποψης όσο χυδαία κι αν είναι, είναι τουλάχιστον λάθος και εξυπηρετεί εκ του αποτελέσματος την κυβέρνηση. Η «ανακλαστική αριστερά» γίνεται έτσι η γέφυρα πρόσβασης του χυδαίου λόγου του κάθε κυρίου Ψ., της κάθε κυρίας Γ. από την διαδικτυακή «αλγοριθμική φούσκα» του δικού τους δεξιού ακροατηρίου στην «αλγοριθμική φούσκα» των αριστερών που κατ’ αυτό τον τρόπο αποπροσανατολίζονται διαρκώς. Η συνάντηση Μητσοτάκη με τον γενοκτόνο Νετανιάχου «περνάει» σε δεύτερη μοίρα. Το ίδιο και οι συγκρούσεις συμφερόντων στο εσωτερικό του κυρίαρχου ελληνικού συστήματος οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Η «αριστερά» του ναρκισσισμού των μικρών διαφορών όταν δεν συγκρούεται με τον εαυτό της, συγκρούεται με τον κάθε… Ψαριανό και Πορτοσάλτε ή Γιαννακά, χάνοντας τη μεγάλη εικόνα: τη σύγκρουση που λαμβάνει χώρα σε τοπικό και κυρίως σε γεωπολιτικό και γεωοικονομικό επίπεδο. Σύγκρουση κρατών για την παγκόσμια ηγεμονία, σύγκρουση ολιγαρχών μεταξύ τους και κυρίως η σύγκρουση των «υπερπλούσιων» με τους λιγότερο πλούσιους που δημιουργεί κρίση στο εσωτερικό της αστικής δημοκρατίας.
Κινδυνεύει η δημοκρατία λένε κάποιοι όπως ο Βρετανός φιλόσοφος Τζον Γκρέι. Μόνο που η δημοκρατία η οποία κινδυνεύει δεν είναι παρά η δημοκρατία των «από πάνω», μεταξύ των δισεκατομμυριούχων, των μεγα-κεφαλαιοκρατών των νέων τεχνολογιών και του διαδικτύου (Μασκ, Ζάκεμπεργκ, Μπέζος κ.ά.) από τη μια, και των «εκατομμυριούχων» από την άλλη. Η σύγκρουση αυτή έχει ως θεωρητικό πολιτικό υπόβαθρο την όλο και μεγαλύτερη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου.
Το ίδιο τηρουμένων των αναλογιών συμβαίνει παντού. Στην Ελλάδα θυμίζω την έκθεση του νομπελίστα Χριστόφορου Πισσαρίδη που χαιρέτισε με ενθουσιασμό ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Το σχέδιο Πισσαρίδη είναι η γιγάντωση των «μεγάλων» επιχειρήσεων και η εξαφάνιση των μικρομεσαίων, η «ουμπεροποίηση» της εργασίας, το μοντέλο Πινοσέτ στις συντάξεις, η ιδιωτικοποίηση της Υγείας, η συντηρητική στροφή στην εκπαίδευση και η ενίσχυση της ιδιωτικής...
Μια τέτοια πολιτική μπορεί να λειτουργήσει μόνο με ανάπτυξη του αστυνομικού κράτους, τον έλεγχο των θεσμών και την αύξηση του αυταρχισμού. Ο Τραμπ και οι «υπερπλούσιοι» τύπου Μασκ, χρηματοδότησαν με πολλά εκατομμύρια δολάρια την Μπραντ Σίμελ για το Ανώτατο Δικαστήριο της πολιτείας του Ουισκόνσιν προκειμένου να ελέγξουν απόλυτα την δικαστική εξουσία. Η εκλογή της υποψήφιας των Δημοκρατικών σημαίνει νίκη των «εκατομμυριούχων» έναντι των «δισεκατομμυριούχων». Οι τελευταίοι για την ώρα δεν τα κατάφεραν, αλλά ο στόχος τους παραμένει, καθώς επιθυμούν μια δικαστική εξουσία που θα άρει τους συνταγματικούς φραγμούς για τη μονοπωλιακή συγκέντρωση του κεφαλαίου, αλλά και των ελέγχων που σχεδιάστηκαν για να αποτρέψουν ένα μεμονωμένο κόμμα να έχει το μονοπώλιο της εξουσίας. Όπως είναι γνωστό ο Τραμπ δεν θα έχει τρίτη θητεία, αλλά ήδη υπαινίχθηκε ότι θα έχει! Έέτσι δεν θα έχουμε απλά μια βραχύβια επανάληψη του φασισμού του μεσοπολέμου, αλλά ένα διαρκές, συστηματικά δομημένο και βαθιά ανελεύθερο πολιτικοοικονομικό καθεστώς.
Ο Τζον Γκρέι γράφει στο «New Statesman» ότι «Όταν ο Τραμπ φτάσει στο τέλος της θητείας του, οι ΗΠΑ θα είναι μια άλλη χώρα…» και ότι « Η τελευταία καλύτερη φιλελεύθερη ελπίδα είναι τώρα η «Ευρώπη». Αλλά ποια Ευρώπη εννοεί άραγε; της Μελόνι, του AFD στη Γερμανία, του Όρμπαν στην Ουγγαρία, ή του Μακρόν; «Όχι η Ευρώπη που υπάρχει στην πραγματικότητα, αλλά η Ευρώπη ως σύμβολο» απαντά ο Γκρέι και μας «κουφαίνει». Ο φιλόσοφος ουσιαστικά μιλάει για μια δημοκρατία στο εσωτερικό των «από πάνω», μεταξύ των «δισεκατομμυριούχων» και των «εκατομμυριούχων», μεταξύ της μεγαλοαστικής τάξης και των μικρομεσαίων, όπως λέγαμε παλιά. Μόνο που οι εξελίξεις με την ανάπτυξη της Τεχνητής Νοημοσύνης και της Ρομποτικής παραπέμπουν σε μια νέα επανάσταση σε όλα τα επίπεδα. Η προοπτική του κόσμου είναι η επιστροφή στην δουλοκτητική κοινωνία και στην καλύτερη περίπτωση στη Δημοκρατίας της αρχαίας Αθήνας, ή μια λαϊκή Δημοκρατία όπου οι νέες τεχνολογικές δυνατότητες θα δημιουργήσουν τις συνθήκες για την απαλλαγή των πολλών από την Ανάγκη και το «άχθος»; Μια δημοκρατική κοινωνία σ’ έναν κόσμο που θα περιλαμβάνει ανθρώπους της Δημιουργίας και της φροντίδας της Φύσης, έναν κόσμο καλοσύνης, όπως έλεγε ο Κροπότκιν, και όχι εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, έναν κόσμο όπου δεν θα υπάρχουν οι «από πάνω» και οι «από κάτω», ούτε δισεκατομμυριούχοι ούτε εκατομμυριούχοι, ούτε άνεργοι, ούτε αόρατοι και εξαθλιωμένοι άνθρωποι που ξεριζώνονται για να επιβιώσουν, ούτε άνθρωποι που γίνονται κρέας για τους πυραύλους γενοκτόνων, μήτε σκλάβοι στα ορυχεία Κοβαλτίου, ούτε σύγχρονοι δουλοπάροικοι, που όπως και στην εποχή του Τολστόι θα «σκέφτονται όπως και τα αφεντικά τους», και μάλιστα θα τα ψηφίζουν ανανεώνοντας την εξουσία πάνω τους!
Γι’ αυτό η αντίσταση στη χειραγώγηση και τον έλεγχο από τους κατόχους των νέων ψηφιακών τεχνολογιών, είναι βασικό αίτημα του καιρού και απαιτεί μια κεντρική ιεράρχηση και αξιολόγηση για την αποφυγή των περιπλανήσεων σε ήσσονα ζητήματα στα οποία μας «σπρώχνει» η εξουσία και τα «κυνηγόσκυλά» της. Για να μην καταντήσουμε σκλάβοι που θα τους «αρέσει η σκλαβιά τους» όπως έλεγε το 1962, ένα χρόνο πριν πεθάνει, ο Άλντους Χάξλεϋ.…

Ποια Τουρκία γαμι@ται;

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 27.03.25 ]

---

«Γαμιέται η Τουρκία» φώναξαν οι ναύτες και ενθουσιάστηκαν οι γνωστοί ακροδεξιοί Πλεύρης και Άδωνις.

Αλλά ποια είναι η Τουρκία που… «γαμιέται»; Είναι τα εκατομμύρια των Τούρκων που βγαίνουν στους δρόμους εναντίον του Ερντογάν; Είναι ο Ιμάμογλου; Είναι ο Ντεμιρτάς και όσοι σαπίζουν στις φυλακές του καθεστώτος; Είναι οι φοιτητές που διαδηλώνουν στα πανεπιστήμια; Είναι οι διανοούμενοι και οι καλλιτέχνες όπως ο μακαρίτης Αρά Γκιουλέρ, είναι οι νέοι που πίνουν τσάι στα πολύχρωμα σκαμνιά της στοάς Χατζόπουλου; Είναι η Τουρκία που αντιστέκεται και διεκδικεί, όπως η Ebru Timtik, η δικηγόρος υπεράσπισης των διωκόμενων από το καθεστώς Ερντογάν, που πέθανε μετά από απεργία πείνας ζητώντας δίκαιη δίκη;

Όχι, λοιπόν. Η γλώσσα που γενικεύει δεν είναι «γενναία», είναι απλά φασιστική.

Η γλώσσα που υβρίζει δεν σημαίνει ότι είναι θαρραλέα. Συνήθως είναι άξεστη, σεξιστική, φοβική, θρασύδειλη.

Και θα ρωτούσε κανείς μπορεί να χαρακτηρίζεις μια γλώσσα ακροδεξιά; μπορεί η γλώσσα να είναι δεξιά ή αριστερή;

Κατηγορηματικά ναι. Γιατί όταν μιλάς «για να σμίξεις τον κόσμο», τότε η γλώσσα σου είναι αριστερή. Αντίθετα, όταν θέλεις να ξεχωρίσεις τον κόσμο, όταν θέλεις «να σκοτώσεις» λεκτικά τον άλλο, όποιος κι αν είναι, είσαι φασίστας. 

Η αριστερή γλώσσα είναι ουμανιστική και επιτρέπει στην αγάπη να οξυγονώνει τη ζωή και τις σχέσεις, ακόμη και στις πιο ασφυκτικές συνθήκες.

Στη χώρα-μωσαϊκό εθνοτήτων, όπως η Τουρκία, ο φωτογράφος Γκιουλέρ έλεγε: «Δεν έχω εθνικότητα, είμαι εναντίον των εθνών…».

Ο φίλος του Γκιουλέρ και δικός μας, ο Σεφκέτ, σταυροκοπιέται καθώς ακούγεται η φωνή του ιμάμη από το κοντινό τζαμί! Ο Γκιουλέρ είναι Τούρκος. Ο Σεφκέτ είναι Τούρκος. Και σας πληροφορώ ότι είναι πιο "Έλληνες" από τους ντόπιους ελληναράδες.

Αυτούς δεν τους "βλέπει" το «βλέμμα» των ακροδεξιών τύπου Πλεύρη και Άδωνι, αλλά ούτε το "δυτικό βλέμμα" όπως έγραψε εύστοχα ο Έντουαρντ Σαΐντ στο βιβλίο του «Οριενταλισμός». Σύμφωνα με το ακροδεξιό «βλέμμα» οι άλλοι λαοί, οι "ανατολίτες", είναι «ζώα» (χαϊβάνια), απολίτιστοι, αγροίκοι, επικίνδυνοι, σε αντίθεση με τους... δυτικούς.

Η Δύση εκλαμβάνει τον εαυτό της ως το μοναδικό μοντέλο ενός οικουμενικού πολιτισμού. Αυτό πίστευαν και οι ναζί, θεωρώντας πως όσοι δεν υπάκουαν σ' αυτή την αντίληψη έπρεπε να εξαφανιστούν (Τζούλια Κρίστεβα)! Αυτό πιστεύουν σήμερα οι ακροδεξιοί σε όλο τον κόσμο, καθώς εκλαμβάνουν τον δικό τους εγχώριο πολιτισμό, τις δικές τους "αξίες" ως τις μοναδικές και με οικουμενική ισχύ. Όσοι δε δεν τις ασπάζονται πρέπει να εξαφανιστούν είτε είναι οι Εβραίοι είτε είναι σήμερα οι Παλαιστίνιοι είτε οι... Τούρκοι.

Για να είμαι ακριβής, ο φανατισμός των ακροδεξιών είναι ίδιος με τον φονταμενταλισμό του Ερντογάν, καθώς και οι δύο αλληλοτροφοδοτούνται σαν συγκοινωνούντα δοχεία από αντίστοιχες φονταμενταλιστικές αντιλήψεις. Η πίστη στην πατρίδα και στη θρησκεία για τους μεν και στο θεό του Ισλάμ για τον δε, απλώς διαιωνίζει τη σύγκρουση από την οποία κερδισμένοι βγαίνουν πάντα οι «από πάνω», ενώ οι «από κάτω», οι λαοί, γίνονται «κρέας» για τα κανόνια. Γι' αυτό λέω πως το σύνθημα των φανατισμένων ναυτών: "γαμι@ται η Τουρκία", είναι αυτεπίστροφο…

Για τη σειρά «Adolescence» (Εφηβεία)

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 24.03.25 ]

---

Διαβάζω ποικίλες αναφορές και σχόλια για τη σειρά «Adolescence» (Εφηβεία) που αναφέρεται στην ανάπτυξη των σημερινών εφήβων, για τη σχέση τους με το διαδίκτυο, για την εφηβική βία, για τη σχέση τους (για την ακρίβεια τη «μη σχέση τους») με τους ενήλικες (γονείς). Ανάλογες συζητήσεις έχουν γίνει στην Ελλάδα με αφορμή τα μέτρα αντιμετώπισης της σχολικής βίας. Προσπαθώ να ανακαλύψω ανάμεσα στις προσεγγίσεις κάτι ουσιαστικό, αλλά το μόνο που βρίσκω είναι η αποδοχή μίας κατάστασης που δήθεν προκύπτει «νομοτελειακά» ως προϊόν μιας φυσικής… εξέλιξης και όχι ως αποτέλεσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Επιχειρούν να αναλύσουν τον παροξυσμό της εφηβικής βίας, τις παραβατικές συμπεριφορές των νέων, μιλούν για το «brain rot», το «κάψιμο του εγκεφάλου», για την «επιδείνωση της ψυχικής ή πνευματικής κατάστασης ενός ατόμου από την υπερκατανάλωση διαδικτυακών ‘σκουπιδιών’»*, αλλά κανείς δεν ερευνά για το ποιος τροφοδοτεί το διαδίκτυο με "σκουπίδια", ποιος δημιουργεί τον εθισμό και την εξάρτηση και για ποιο σκοπό.

Κανείς δεν τολμά να πει ότι πίσω από τα «φίλτρα» και τα likes κρύβονται οι νευροεπιστήμες και οι πρακτικές χειραγώγησης γούστων, τρόπων σκέψης και συμπεριφορών, με ουσιαστικό παντοτινό στόχο το ΚΕΡΔΟΣ. Πίσω λοιπόν από τους «χάκερς των ανθρώπινων εγκεφάλων» μέσω των Likes, θα βρείτε το ΧΡΗΜΑ. Οι κερδοσκόποι χρησιμοποιούν τεχνικές εθισμού και πλήρους ελέγχου των χρηστών. Και όπως ένας τοξικομανής παίρνει το ναρκωτικό του έτσι και ο χρήστης του διαδικτύου παίρνει τα Likes του για "να νιώσει καλά". Η ίδια περιοχή του εγκεφάλου ενεργοποιείται και στα ναρκωτικά και στα likes, από εκεί ξεκινά το συνολικό «κάψιμο».

Στο βιβλίο The Hacking of the American Mind, ο νευροεπιστήμονας Robert Lustig δείχνει ότι τα «φιλοδωρήματα» των κοινωνικών δικτύων (όπως τα likes) ενεργοποιούν την έκκριση ντοπαμίνης, ενός νευροδιαβιβαστή συνδεδεμένου με την άμεση ευχαρίστηση και την ανταμοιβή. Όμως, αυτό που οδηγεί στην αύξηση της ντοπαμίνης προκαλεί άμεσα ή έμμεσα την πτώση της σεροτονίνης, του νευροδιαβιβαστή που εμπλέκεται στο αίσθημα της πληρότητας και της ευτυχίας. Αυτοί οι ψυχο-φυσικοί μηχανισμοί έχουν εργαλειοποιηθεί από τους γίγαντες του Web (το GAFAM: Google, Apple, Facebook, Amazon, Microsoft) που τους χρησιμοποιούν για να προκαλέσουν την προσοχή και την εξάρτηση (εθισμό) των χρηστών και κατ' επέκταση για να "κερδίσουν" μέσω των διαφημίσεων. Γι’ αυτό οι ΑΛΓΟΡΙΘΜΟΙ συγκεντρώνουν και προτάσσουν τις ιστοσελίδες και τα πρόσωπα με την μεγαλύτερη «ορατότητα», στους οποίους κάνουν συνέχεια προσφορές. Ακολούθως, καθώς μπορούν να γνωρίζουν τις συνήθειές μας χάρη στα cookies, μας προτείνουν χωρίς διακοπή σελίδες και προϊόντα που ανταποκρίνονται στα ενδιαφέροντά μας. Το ίδιο συμβαίνει και με τις «ειδήσεις της επικαιρότητας». Έτσι δημιουργούνται οι "μικρόκοσμοι-φούσκες".

Η επικοινωνία και οι αλγόριθμοι

Πολλοί σχολιαστές της Adolescence διαπιστώνουν μια αδυναμία επικοινωνίας, των νέων με τους γονείς τους, των νέων μεταξύ τους, όλων με όλους γενικά. Και μένουν εκεί. Ακούν τον όρο «ανδρόσφαιρα» και τον ταυτίζουν με την φαλλοκρατία. Αδυνατούν να αντιληφθούν μια σημαντική νέα παράμετρο, τους «μικρόκοσμους-φούσκες» που δημιουργούν οι ψηφιακές πλατφόρμες. Ο 13χρονος και οι φίλοι του βρίσκονται μέσα σε μία ψηφιακή φούσκα που τους δημιουργούν οι αλγόριθμοι τους οποίους χρησιμοποιούν οι μεγάλες πλατφόρμες των κοινωνικών δικτύων. Οι αλγόριθμοι προτείνουν τις ιστοσελίδες και τα πρόσωπα που ανταποκρίνονται στα ενδιαφέροντα και τις απόψεις μας. Έτσι, όλοι και όλα μοιάζει να χτίζονται απάνω μας. Όλα κι όλοι συμφωνούν μαζί μας, όλος ο πλανήτης μας δοξάζει! Όλος ο κόσμος είμαστε εμείς! Ο "Κύριος όλος ο κόσμος" του Κάφκα είναι εδώ!

Το διαδίκτυο δίνει την αίσθηση του γενικού δημόσιου χώρου, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας δημόσιος χώρος των ομοίων (ένα υποσύνολο, μια επί μέρους φούσκα, ένας μικρόκοσμος). Δεν είναι ο γενικός δημόσιος χώρος, εκεί όπου παραδοσιακά συναντώνται οι διαφορετικές απόψεις και επιδιώκεται η σύνθεσή τους. Σήμερα, στην αλγοριθμική επικοινωνία, κάθε τι διαφορετικό μοιάζει οχυρωμένο στη δική του «φούσκα των ομοίων», αποκλείοντας ή ελαχιστοποιώντας τη δυνατότητα επίτευξης σύνθεσης των διαφορετικών θέσεων. Η ταύτιση του μερικού με το γενικό δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι το επί μέρους έχει γενική ισχύ. Εδώ βασίζεται η δημιουργία των fake news, της συνωμοσιολογίας, της ενίσχυση της αντιπαλότητας, της ρητορικής του μίσους και του φανατισμού. Με άλλα λόγια, το μέλος κάθε φούσκας έχει την εντύπωση ότι ταυτίζεται με τον συνολικό δημόσιο χώρο και γι’ αυτό εισπράττει το διαφορετικό ως επίθεση σε ολόκληρη την κοινωνία και τη δημοκρατία. Ακόμη περισσότερο, το κοινό αίσθημα των μελών της φούσκας εκλαμβάνεται ως το αίσθημα ολόκληρης της κοινωνίας, δημιουργώντας έτσι λανθασμένες εντυπώσεις και εκτιμήσεις.

Το σύνδρομο της φούσκας δημιουργεί συνεχείς διαιρέσεις, καθώς κάθε διαφορετική άποψη αποκτά τη δική της φούσκα. Έτσι οδηγούμαστε σε μια ατέρμονη πολυδιάσπαση, με τον καθένα να κλείνεται στη δική του «αλγοριθμική φούσκα», όπως ο έφηβος του Adolescence. Σ’ αυτό το περιβάλλον αναπτύσσονται «οι ναρκισσισμοί των μικρών διαφορών» και το «φοβερό μίσος των ομοίων» που περιέγραφε ο Σαραμάγκου. Η ελάχιστη διαφοροποίηση μεγεθύνεται και γίνεται θέμα αρχής, μια φονική κόκκινη γραμμή, ένα θέμα «ζωής και θανάτου», το οποίο στους «καθυστερημένους» ψηφιακά, φαίνεται παράλογο. Εντός της "φούσκας", όπως πχ η "ανδρόσφαιρα", οι παραδοσιακές συντηρητικές αρχές όπως η πατριαρχία και η φαλλοκρατία, ο ανταγωνισμός και ο ατομικισμός, ανανεώνονται και αποκτούν μια πιο ακραία δυναμική, σχεδόν κανιβαλική. Η ψηφιακή κοινωνία του ΚΕΡΔΟΥΣ γίνεται μια κοινωνία κανιβάλων, που κανιβαλίζουν οριζόντια και κάθετα, όπως στις κοινωνικές ομάδες του Μπουρντιέ.

Αλλαγή χημείας και DNA

Ο εθισμός στο διαδίκτυο αλλάζει τη χημεία του εγκεφάλου και επηρεάζει τη συμπεριφορά και την ανάπτυξη των εφήβων αναφέρουν ερευνητές του University College του Λονδίνου που διαπίστωσαν ότι οι επιδράσεις ήταν εμφανείς σε πολλαπλά νευρωνικά δίκτυα. Παρατηρήθηκε δε ολική μείωση της λειτουργικής συνδεσιμότητας σε τμήματα του εγκεφάλου που εμπλέκονται στην ενεργό σκέψη και το δίκτυο εκτελεστικού ελέγχου. Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι αλλαγές αυτές σχετίζονται με εθιστικές κινήσεις και αλλαγές στη συμπεριφορά, την ψυχική υγεία, την ανάπτυξη, την πνευματική ικανότητα και τον σωματικό συντονισμό.

Οι κερδοσκόποι «χτυπούν» κυρίως τους εφήβους (το υπό διαμόρφωση "δυναμικό κοινό"). Γιατί «Η εφηβεία είναι ένα κρίσιμο στάδιο της ανάπτυξης. Κατά τη διάρκειά της, οι άνθρωποι βιώνουν σημαντικές αλλαγές στη βιολογία, τη γνωστική ικανότητα και την προσωπικότητα. Ως αποτέλεσμα, ο εγκέφαλός τους είναι ιδιαίτερα ευάλωτος στον εθισμό στο διαδίκτυο» σημειώνει ο Μαξ Τσανγκ, επικεφαλής μιας σχετικής έρευνας. Και συνεχίζει: «Τα ευρήματα της μελέτης μας δείχνουν ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει σε δυνητικά αρνητικές συμπεριφορικές και αναπτυξιακές αλλαγές που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη ζωή των εφήβων. Για παράδειγμα, μπορεί να δυσκολεύονται να διατηρήσουν σχέσεις και κοινωνικές δραστηριότητες, να λένε ψέματα για τη διαδικτυακή τους δραστηριότητα και να παρουσιάζουν διαταραχές στη διατροφή και τον ύπνο τους».

Η εξάρτηση της ανθρώπινης ύπαρξης από τις νέες τεχνολογίες αυξάνεται ολοένα και περισσότερο και τείνει να συμβεί αυτό που προέβλεψε η Χάνα Άρεντ όταν έλεγε πως αν η γνώση διαχωριστεί από την κριτική σκέψη τότε ο άνθρωπος κινδυνεύει να γίνει δούλος των δημιουργημάτων του. Μόνο που αυτό δεν γίνεται αυτόματα και με αόριστο τρόπο, αλλά είναι αποτέλεσμα ενεργειών των κατόχων των νέων τεχνολογικών μέσων που δημιουργούν και παράγουν εθισμό ελέγχοντας έτσι τη σκέψη και τις συμπεριφορές με απώτερο πλην βασικό στόχο το ΚΕΡΔΟΣ.

Η απάντηση

Και πώς απαντάμε εμείς σε όλο αυτό; Με μία πραγματικά δημοκρατική πολιτική στάση που θα αρνείται τη χειραγώγηση μέσω των νέων τεχνολογιών, που θα εστιάζει στην προαγωγή της γνώσης και της κριτικής σκέψης, στη διαρκή επιλογή εναλλακτικών λύσεων και αντιστάσεων, με κορυφαία την αντίσταση στη λογική ότι όλα είναι ΧΡΗΜΑ, στην ενίσχυση της πεποίθησης για τη δυνατότητα δημιουργίας μιας μη καταπιεστικής ανθρώπινης κοινότητας, μιας κοινωνίας όχι των ανισοτήτων, όχι του ελέγχου, του φόβου και του μίσους, αλλά της αγωνιστικής αλληλεγγύης και της αγαπητικής συνύπαρξης.

Και προσοχή, δεν ευθύνονται οι νέες τεχνολογίες για το περιεχόμενο και την κατεύθυνσή τους, αλλά οι άνθρωποι που τις χρησιμοποιούν με ορισμένο σκοπό, αυτόν που αποκαλείται αρχαιόθεν ΚΕΡΔΟΣ…

*Σχετικό άρθρο μου στο artinews.gr που αναδημοσιεύτηκε από το https://www.alfavita.gr/koinonia/466966_poios-kerdizei-apo-kapsimo-ton-egkefalon-ton-neon-sto-diadiktyo

Η... δημοκρατία των μαφιών

 

[ ARTI news / Ελλάδα / 24.03.25 ]

---

Το Οκτώβριο του 2024 ο Μ. Κοττάκης έγραφε στην συντηρητική «Εστία» (11.10.2024) ότι το 2019 ο Κυρ. Μητσοτάκης ήταν η «βιτρίνα» «ενός μεγάλου πολιτικού και επιχειρηματικού συνασπισμού συμφερόντων. Συνασπισμού με οριζόντιες διακλαδώσεις στα ΜΜΕ και το βαθύ κράτος» που είχε ως «δέλεαρ τα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης και του ΕΣΠΑ». Τότε έγραφε ο αρθρογράφος, ο Κυρ. Μητσοτάκης ήταν ο «εγγυητής» της δίκαιης μοιρασιάς ανάμεσα στα συμφέροντα, σήμερα όμως έπαψε να είναι, γι’ αυτό υπάρχουν «Ισχυρές ρωγμές στο σύστημα εξουσίας»!

Έτσι, ξέσπασε σήμερα ο πόλεμος ανάμεσα σε μεγάλα πολιτικο-οικονομικά συμφέροντα. Στην επιφάνεια, το συγκρότημα «Μαρινάκη» συγκρούεται με το «Πρώτο Θέμα», δύο ΜΜΕ που μέχρι πρότινος υποστήριζαν τις κυβερνήσεις Μητσοτάκη. Στο «βυθό» λαμβάνει χώρα μια άλλη σύγκρουση, πιο σοβαρή αυτή, μεταξύ της κυβέρνησης Μητσοτάκη και του επιχειρηματία Β. Μαρινάκη. Από το «ανακάτεμα» του βόθρου αναδύεται μια φοβερή αποφορά, ξεσκίζεται το σελοφάν της κατ’ επίφαση «δημοκρατίας», της δήθεν ουδέτερης δημοσιογραφίας και των δήθεν ανεξάρτητων θεσμών. Για να αποδειχθεί ότι έχουν δίκιο οι πολίτες που δεν εμπιστεύονται το πολιτικό σύστημα (κυβέρνηση, αντιπολίτευση, φορείς) και τους θεσμούς (κυρίως τη Δικαιοσύνη).  

Η σύγκρουση Μητσοτάκη-Μαρινάκη έχει ως αντικείμενο «τη μοιρασιά» του κρατικού και ευρωπαϊκού  χρήματος όπως έγραφε ο Κοττάκης, άσχετα αν εκδηλώνεται σε άλλα πεδία. «Η «αντεπίθεση» (της κυβέρνησης Μητσοτάκη) εκδηλώθηκε με την υπόθεση της δολοφονίας του αστυνομικού των ΜΑΤ από φωτοβολίδα, Λυγγερίδη, την «πρόταση της εισαγγελέως για την παραπομπή Μαρινάκη σε δίκη», καθώς και ότι «κατηγορείται ο πρόεδρος και την ηγεσία της ΠΑΕ ότι “γνώριζαν την ύπαρξη, τη λειτουργία και τη δράση της εγκληματικής οργάνωσης… παρείχαν περιουσιακά στοιχεία και χρηματοοικονομικά μέσα, οδηγίες και πληροφορίες” και “τους διέγειραν σε διάπραξη κακουργηματικών πράξεων”», γράφει ο συντάκτης του https://neostrategy.gr/xekatiniasmata-tis-louben-diaplokis/. Στην «αντεπίθεση» προστέθηκε και το … «ρεπορτάζ που παρουσίασε στο κεντρικό του δελτίο ειδήσεων ο Σκάι, ότι η ηγεσία της ομάδας βρίσκεται πίσω από την εγκληματική οργάνωση που ευθύνεται για τα επεισόδια στου Ρέντη και τον θανάσιμο τραυματισμό του αστυνομικού Γιώργου Λυγγερίδη».  Ο ίδιος ιστότοπος επισημαίνει αυτό που είναι γνωστό σε όλους, ότι δηλαδή «… μεγάλες εφημερίδες, με σημαντική επιρροή, στην πραγματικότητα είναι «φούσκες», που ζουν χάρις στις διαπλεκόμενες σχέσεις τους με την κυβέρνηση και μεγαλοεπιχειρηματίες, καθώς και από θαλασσοδάνεια. Ναι, ναι, από τις χρεωκοπημένες Τράπεζες που τις πληρώνει ο ελληνικός λαός για να τις σώσει, και τώρα να βγάζουν υπερκέρδη. Είσαι ο άνθρωπος της κυβέρνησης για όλες τις δουλειές; Τότε, θα έχεις φράγκα για χλιδάτη ζωή. Μέχρι και για ιδιωτικό αεροπλάνο! Κι’ ας ζει ο λαουτζίκος με τρεις κι’ εξήντα μέσα στην ακρίβεια. Οσον αφορά το επίπεδο της αντιπαράθεσης; Κατώτερο του αγοραίου. Η Ψαραγορά και οι κερκίδες των γηπέδων ωχριούν μπροστά τους! Κάτι που δείχνει ποιοι είναι οι ισχυροί που κατάφεραν τα τελευταία χρόνια να αναδειχτούν σε «άρχουσα τάξη» , καθώς και η στρατιά καλοζωισμένων υποτακτικών τους, που όλοι μαζί κυβερνούν τη χώρα. Ένα συνονθύλευμα λούμπεν κυριλέ σαλονιών και τον λιμοκοντόρων τους… Είναι τα «συνεταιράκια» του «καθεστώτος Μητσοτάκη». Αυτοί, και τα κάθε λογής σαλόνια της διαπλοκής των Βορείων Προαστίων, τον ανέδειξαν πρωθυπουργό. Αυτοί έκαναν -και πολλοί συνεχίζουν να κάνουν- τα πάντα για να τον κρατήσουν στην εξουσία, παρ’ ότι βρίσκεται σε αποδρομή. Και, εάν κάποιοι τα έσπασαν μαζί του, είτε για λόγους επιχειρηματικών συμφερόντων, είτε επειδή τους υπέκλεπτε τις τηλεφωνικές συνομιλίες με τα παράνομα λογισμικά υποκλοπών, Pretador και το Pegasus, είτε επειδή βρίσκεται σε τροχιά πτώσης, υπάρχουν αρκετοί άλλοι πρόθυμοι για να τον στηρίξουν. Και αυτοί οι τελευταίοι, όμως, όταν τον δουν να πέφτει, θα του δώσουν ακόμα μια κλωτσιά να πάει παρακάτω.» Και καταλήγει ο συντάκτης της ίδιας ιστοσελίδας: «Το άκρον άωτον είναι ότι έχουν το θράσος να εμφανίζονται ως τιμητές και θεματοφύλακες των αρχών της κοινωνίας, του δημοκρατικού Πολιτεύματος και της ίδιας της χώρας. Θεωρούν, δε, ότι, όπως επιβλήθηκαν στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία δέκα χρόνια, το ίδιο θα κάνουν και τώρα που ξανασηκώνει κεφάλι με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών. Θα χειραγωγήσουν τον κόσμο. Μόνο που το ποτάμι, όπως «καβάλησε» τα πολιτικά κόμματα, έτσι κι’ αυτοί κινδυνεύουν να πάθουν το ίδιο…».

Για μια ακόμη φορά τα παραπάνω καταδεικνύουν ότι μαζί με το αίτημα της κοινωνίας για Δικαιοσύνη συνυπάρχει και το επιτακτικό αίτημα για πραγματική Δημοκρατία υπέρ των πολλών και όχι των ολιγαρχών.

Το ίδιο διπλό αίτημα για ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ διατυπώνεται πλέον παντού. Το ακούμε στην Τουρκία, στο Ισραήλ, στις ΗΠΑ. Και είναι ένα αίτημα που προκύπτει από την έκπτωση της κολοβής αστικής δημοκρατίας υπέρ ενός πολιτικού και οικονομικού συστήματος που ελέγχεται πλήρως από τους ολιγάρχες και τον καπιταλισμό των μαφιών…    

Γερμανία, ΗΠΑ, τεράστια κέρδη από την βιομηχανία όπλων

 

[ ARTI news / Κόσμος / 18.03.25 ]

---

Η προηγούμενη κυβέρνηση των ΗΠΑ είχε προγραμματίσει εξοπλισμούς ενός τρις δολαρίων. Τον προγραμματισμό αυτόν συνεχίζει ο Τραμπ.

Στη Γερμανία, η Bundestag εγκρίνει ένα τεράστιο επενδυτικό σχέδιο για τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας αξίας πολλών εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ.

 Η «οικονομία πολέμου» που ακολουθούν σήμερα οι ΗΠΑ, η Ευρώπη, η Κίνα, η Ρωσία και η επαπειλούμενη γενικευμένη πολεμική σύγκρουση, δεν είναι παρά μία  «σύγκρουση μεγάλων συμφερόντων ρυθμισμένη με αίμα»(Κλαούζεβιτς), το αίμα χιλιάδων αθώων ανθρώπων.

Όλα υποτάσσονται στον καπιταλιστικό ρεαλισμό, σ' εκείνο το «ειδωλολατρικό ξόανο που πίνει το νέκταρ (κέρδος) από το κρανίο των δολοφονημένων» (Κ. Μαρξ).

Από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, η γερμανική εταιρεία κατσκευής όπλων Rheinmetall δημοσιεύσει τεράστια κέρδη και προβάλλει ως βασικός παράγοντας εφοδιασμού των ευρωπαϊκών στρατών. Το 2024, ο κύκλος εργασιών του κατασκευαστή όπλων της Ρηνανίας εκτινάχθηκε στα 9,8 δισεκατομμύρια ευρώ.

Τα κέρδη της Rheinmetall θα είναι 1,5 δισεκατομμύρια ευρώ, ή το 15% του τζίρου της, ανακοίνωσε στις 12 Μαρτίου ο διευθύνων σύμβουλός της Armin Papperger. Σύμφωνα με το Διεθνές Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών (IISS), 2,2 τρισεκατομμύρια δολάρια δαπανήθηκαν πέρσι παγκοσμίως για εξοπλισμούς, ενώ στην Ευρώπη οι δαπάνες έφτασαν τα 388 δισεκατομμύρια δολάρια. Τώρα μόνο η Γερμανία θα διαθέσει 500 δις για εξοπλισμούς.

Η μερίδα του λέοντος των εξαγωγών όπλων ανήκει στις ΗΠΑ των οποίων οι πωλήσεις αυξήθηκαν την περίοδο 2018-2022 φτάνοντας στο 40% παγκοσμίως. Σύμφωνα με τον Sipri, οι αμερικανικές εταιρείες έχουν κυριαρχήσει. Στην κορυφή βρίσκεται ο στρατιωτικός γίγαντας της αεροδιαστημικής Lockheed Martin η οποία τα τελευταία χρόνια κατασκευάζει τα F-35 Lightning II stealth. Ο όμιλος Raytheon Technologies κατασκευάζει πολλούς τύπους πυραύλων. Πρόσφατα ξεκίνησε και την ανάπτυξη υπερηχητικών πυραύλων. Η Boeing παράγει τα F-15 Strike Eagle και τα F-18 Super Hornet. Στην ίδια βιομηχανία ανήκουν τα βομβαρδιστικά B-52 και τα επιθετικά ελικόπτερα Απάτσι. Η Northrop Grumman κατασκευάζει το νέο stealth βομβαρδιστικό έκτης γενιάς: το B-21 Raider. Η General Dynamics κατασκευάζει τα δύο άρματα μάχης M1 Abrams και τα πυρηνικά υποβρύχια κλάσης Columbia. Η L3Harris Technologies ειδικεύεται στον τομέα του ηλεκτρονικού πολέμου και στους στρατιωτικούς δορυφόρους επικοινωνιών.

Στην Ευρώπη, οι νέες παραγγελίες για όπλα έχουν αποφέρει συνολικά κέρδη τουλάχιστον 300 δισεκατομμυρίων δολαρίων, μόνο στις επτά κορυφαίες βιομηχανίες όπλων της γηραιάς ηπείρου.

Πρόκειται για πρωτοφανή ποσά που προοιωνίζονται πολέμους και ποταμούς αίματος...

Μένει να αντιδράσουν οι λαοί, δεν υπάρχει άλλος δρόμος σωτηρίας.  

Ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν έχει την ψήφο εμπιστοσύνης της κοινωνίας

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου /artinews.gr / 09.03.25 ]

---

Το έγκλημα των Τεμπών αναδιπλασιάστηκε με την επιχείρηση συγκάλυψης, με το ξεμπαζωμα και το μπάζωμα του χώρου («εξυγίανση» την αποκάλεσε  ο άθλιος βουλευτής Πρέβεζας της ΝΔ, που αγνοεί το σχήμα του «ευφημισμού» που συγκαλύπτει κακώς κείμενα αλλά και εγκλήματα). Ταυτόχρονα όμως με την συγκάλυψη, έγινε και μια αποκάλυψη: αποκάλυψε στα μάτια των πολιτών με τον πιο εμφατικό τρόπο κάτι πολύ ευρύτερο, την ανυπαρξία Δημοκρατίας. Η περίφημη διάκριση των εξουσιών δεν υπάρχει, είναι απλώς θεωρητική γράφει ο ιστορικός και κοινωνιολόγος Pierre Rosanvallon στο βιβλίο του  «Αόρατοι θεσμοί». Εκτελεστική(κυβέρνηση), νομοθετική(Βουλή) και δικαστική εξουσία ταυτίζονται. Αν εδώ προσθέσουμε και την εξουσία πάνω στα μεγάλα μέσα ενημέρωσης μέσω του ελέγχου διαμόρφωσης της ατζέντας τους, τότε αυτό δεν είναι δημοκρατία. Από εδώ προέρχεται η έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς.

Επιπλέον, καμία κυβέρνηση δεν κερδίζει τη νομιμοποίησή της από το εκλογικό της σκορ (π.χ. το 41%). Η δημοκρατία είναι κάτι ευρύτερο από τις εκλογές. Μια δημοκρατική κοινωνία δεν μπορεί να βασίζεται μόνο στην εκλογική διαδικασία. Η δημοκρατία δεν ξεκίνησε με την καθολική ψηφοφορία. Η ιστορία της δημοκρατίας είναι μεγαλύτερη, είναι η ιστορία της εκπροσώπησης, της συζήτησης, της λογοδοσίας, του ελέγχου και των δημοσίων ερευνών. Και όλες αυτές οι λειτουργίες υπήρξαν πριν καν αρχίσουν να εκτελούνται από τα κοινοβούλια. Βλέπουμε ξεκάθαρα σήμερα ότι η δημοκρατία δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια διαδικασία θεσμοθέτησης της εξουσίας, αλλά ότι πρέπει να ζωντανέψει και τις λειτουργίες της.

Η ιδέα της διεύρυνσης της δημοκρατίας ισχύει για όλους τους θεσμούς. Αυτό που έχουμε δει εδώ και πολύ καιρό είναι ότι το να έχεις εξουσίες και νόμους δεν αρκεί για να κυβερνήσεις μια χώρα.

Η εμπιστοσύνη, η νομιμότητα και η εξουσία πρέπει να πηγαίνουν μαζί. Αλλά η νομιμότητα της εξουσίας σήμερα εγείρει πολλά ερωτήματα…

Η νομιμότητα βασίζεται σε ένα ηθικό κριτήριο: είναι η αίσθηση ότι ένας θεσμός ή ένα πρόσωπο παίζει έναν ρόλο που συνάδει με το δημόσιο καλό, με το γενικό συμφέρον. Αυτή είναι μια ηθική κρίση. Το 1940, ο Σαρλ ντε Γκωλ δεν είχε νομικά την εξουσία, αλλά ανακήρυξε τον εαυτό του νόμιμο γιατί αναγνωρίστηκε ότι ενσαρκώνει τη γαλλική ψυχή, την ιστορική ταυτότητα της χώρας. Άρα μπορούμε να είμαστε νόμιμοι και εκτός της δημοκρατικής διαδικασίας. Μπορούμε, αντίθετα, και αυτό είναι το πιο συνηθισμένο, να είμαστε μια νομική εξουσία που όμως να μην αναγνωρίζεται ως νόμιμη. Αυτό συμβαίνει σήμερα σε πολλά αυταρχικά καθεστώτα. Υπάρχουν εκλογές που δεν συμβαδίζουν με την αναγνώριση της νομιμότητας. 

Πολλοί αυτοαποκαλούμενοι «δημοκράτες» έχουν εξουσία γιατί έχουν τη δύναμη της καταστολής, έχουν την αστυνομία, την επιτήρηση και τον στρατό τους, αλλά ουσιαστικά δεν καταφέρνουν να κινητοποιήσουν την κοινωνία.

Μπορείτε να έχετε τις ισχυρότερες εξουσίες στο επίπεδο του στρατού, της αστυνομίας και της καταστολής, εάν δεν έχετε την εμπιστοσύνη, τη νομιμότητα και την εξουσία, η ικανότητά σας για δράση είναι πολύ μειωμένη.

Το απόλυτο κάστρο των πολιτών είναι το δικαίωμα στη δυσπιστία: η μη αναγνώριση της νομιμότητας της εξουσίας.

Όσες ψήφους εμπιστοσύνης κι αν λάβει ο Κυρ. Μητσοτάκης στη Βουλή, αυτές δεν τον νομιμοποιούν στην κοινωνία. Εκεί η εξουσία του είναι «εκτός νομιμότητας»...

*«Αόρατοι θεσμοί», Pierre Rosanvallon, Seuil, 314 σελίδες.

 

«Ο Καπιταλισμός της αποκάλυψης»

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου /artinews.gr/ 07.03.25 ]

---

Ο ιστορικός Quinn Slobodian στο βιβλίο του «Ο Καπιταλισμός της αποκάλυψης»  υποστηρίζει ότι πολλοί θεωρητικοί, οικονομολόγοι, αρχιτέκτονες, εργάζονται - στον απόηχο των οικονομικών αντιλήψεων του Milton Friedman, υπερασπιστή του νεοφιλελευθερισμού - για να εφεύρουν και να οικοδομήσουν έναν κόσμο όπου οι διαδικασίες λήψης αποφάσεων δεν θα… παρεμποδίζονται πλέον από δημοκρατικές εκλογές. Στο επίκεντρο αυτού του έργου βρίσκεται η δημιουργία χιλιάδων μικρών κρατών ή περιοχών οι οποίες θα λειτουργούν σαν επιχειρήσεις και θα ανταποκρίνονται μόνο στην επιταγή συσσώρευσης του κεφαλαίου. Όλα θα υποτάσσονται στο κέρδος, «στο αρχαίο ξόανο που πίνει το νέκταρ από το κρανίο των δολοφονημένων» (Κ. Μαρξ).

Σ’ αυτές τις περιοχές η οικονομία θα απελευθερωθεί από κρατικούς, διοικητικούς και κυρίως κοινωνικούς περιορισμούς.

Ήδη αυτό συμβαίνει από το Χονγκ Κονγκ μέχρι το Ντουμπάι, μέσω Λονδίνου, Σιγκαπούρης και Λιχτενστάιν.

Ισχύει τέλος  σε διάφορες «ειδικές οικονομικές ζώνες», όπου έχει πραγματοποιηθεί αυτό που οι φονταμενταλιστές της αγοράς θεωρούν ότι υλοποιεί την «ονειρεμένη» ελευθερία τους από την αντίσταση της εργατικής τάξης και της κοινωνίας!

Όπως σημειώναμε παλιότερα στο artinews.gr, η πραγματοποίηση αυτού του σχεδίου γίνεται με την βοήθεια των νέων τεχνολογιών.  Η αναδόμηση της οικονομίας και της «κοινωνίας» δεν επισυμβαίνει με την απελευθέρωση της εργασίας από το κεφάλαιο, αλλά με την απεξάρτηση του κεφαλαίου από το βάρος των εργαζομένων!

Οι οργανωτικές και τεχνικές καινοτομίες είναι οι απαντήσεις του κεφαλαίου στην αντίσταση των εργαζομένων στην άγρια λιτότητα και την απογύμνωση από όλες τις κατακτήσεις στον εργασιακό και κοινωνικό τομέα. Η ταξική σύνθεση (σχέση κεφαλαίου και εργασίας) επιχειρείται να αποδομηθεί αλλά και να ανασυντεθεί με την επανεισαγωγή της τάξης μέσω της τεχνικής και των νέων μεθόδων οργάνωσης της εργασίας, όπως είναι η «ουμπεροποίηση» και η «υπεργολαβία». Τώρα έχουμε την αγορά του ανθρώπινου χρόνου (ανθρωποώρα!) που αγοράζεται σε συγκεκριμένο τόπο για ορισμένο έργο.

Όλοι γινόμαστε αυτοαπασχολούμενοι –δήθεν συνέταιροι- χωρίς κανένα εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα. Η  «πειθαρχική» οργάνωση της κοινωνίας επιβάλλεται μέσω του «νόμου και της τάξης», δηλαδή με την ενίσχυση των δυνάμεων καταστολής (μπάτσων και στρατού).

Όχι μόνο τα ρούχα αλλά και το δέρμα μας «έχει ποτίσει από δικτατορία», όπως είπε ο Αντώνης Αντωνίου, ο πολυτραυματίας των Τεμπών που συνελήφθη(προσαγωγή) από τους μπάτσους στην πορεία της Θεσσαλονίκης την 6η Μαρτίου.

Η μόνη μας απάντηση είναι ο ΔΡΟΜΟΣ...