ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ
άρθρα και σχόλια, αναλύσεις, κριτικές βιβλίων
Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2024
Ο ΤΡΑΜΠ, ο ΜΑΣΚ, το διαδίκτυο και ο "νέος φασισμός"
Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2024
Γιατί ψηφίζουμε νάρκισσους όπως ο Τραμπ;
[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 06.11.24 ]
Ο Τραμπ και πάλι στην εξουσία. Η επ-άνοδός του δεν είναι τυχαία. Τυχαία ήταν η απώλεια της εξουσίας του από ένα γεγονός όπως η φρικτή δολοφονία από αστυνομικό του Αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόυντ. Μην λησμονούμε ότι μέχρι τότε η ανανέωση της θητείας του Τραμπ στον Λευκό Οίκο ήταν απολύτως βέβαιη. Την ίδια περίοδο είχαν ανέλθει στην εξουσία μια σειρά ρατσιστές ακροδεξιοί με τα ίδια ιδεολογικά χαρακτηριστικά με τον Τραμπ όπως ο Μπολσονάρου στη Βραζιλία, ο Όρμπαν στην Ουγγαρία κ.ά.. Μάλιστα, ο σύμβουλος του Τραμπ, Στιβ Μπάνον, που μόλις αποφυλακίστηκε μετά από φυλάκιση τεσσάρων μηνών για περιφρόνηση του Κογκρέσου, καθώς αρνήθηκε να καταθέσει για την επίθεση στο Καπιτώλιο από οπαδούς του Τραμπ την 6η Ιανουαρίου 2021, είναι αυτός που έστησε όλα τα ακροδεξιά δίκτυα σε όλο τον κόσμο υποστηρίζοντας πολλαπλά τα ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη και αλλού. Αλλά το ερώτημα που τίθεται είναι "γιατί ο κόσμος ψηφίζει τους ακροδεξιούς ναρκισσιστές"; Γιατί μας κυβερνούν οι wunderkind (με την οιδιπόδεια, ναρκισσιστική έννοια) και οι Κύριοι Her Omnes του Κάφκα, που νομίζουν ότι εκπροσωπούν όλο τον κόσμο;
«Οι Νάρκισσοι πήραν την εξουσία», γράφει η ψυχίατρος Marie-France Hirigoyen στο ομότιτλο βιβλίο της του οποίου το πρώτο κεφάλαιο ερευνά την "παθολογικά ναρκισσιστική" προσωπικότητα του Τραμπ. Αλλά οι νάρκισσοι δεν είναι μόνο ακροδεξιοί, αλλά ανήκουν σε όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς. Οι Αμερικανοί ψυχίατροι έχουν δημιουργήσει μία κλίμακα για τον ναρκισσισμό που κυμαίνεται από το 1 έως το 10. Μέχρι το 5, ένα πρόσωπο μπορεί να θεωρηθεί «λειτουργικό». Πέραν αυτού, εισερχόμαστε σε μία παθολογία όλο και βαρύτερη, η οποία μπορεί να φθάσει μέχρι την ψύχωση. Παθολογικά Νάρκισσος είναι ο Ντόναλντ Τραμπ σύμφωνα με την Hirigoyen.
Τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά της διαταραχής της ναρκισσιστικής προσωπικότητας είναι to αίσθημα μεγαλείου (θεωρεί ότι "γεννήθηκε για να γίνει πρωθυπουργός"), υπερεκτιμά τις πράξεις και τις ικανότητές του, θέλει να αναγνωρίζεται ως «ανώτερος», χωρίς να έχει κάνει κάτι… Είναι χαμένος στην φαντασίωση των αναρίθμητων υποτιθέμενων επιτυχιών του… «Πιστεύω ότι θα γίνω ο πιο μεγάλος δημιουργός θέσεων εργασίας που έχει κάνει ποτέ ο Θεός», έλεγε ο Τραμπ στην πρώτη θητεία του!
Αυτά τα τρελαμένα συμπαντικά Εγώ αποτρελαίνονται όταν αποκτούν εξουσία, καθώς περιστοιχίζονται από φανατικούς αυλικούς-κόλακες, από οπαδούς και κερδοσκόπους, που ενισχύουν διαρκώς την ψευδαίσθησή τους ότι είναι οι καλύτεροι, οι πιο ικανοί, οι πιο έξυπνοι, οι πιο σοφοί. Έτσι η ζωή τους γίνεται ένας μύθος γεμάτος φασαρία και μανία, χωρίς κανένα νόημα -τον οποίο αναπαράγουν εξωνημένοι δημοσιογράφοι και τα μίντια υπερπλούσιων όπως ο Elon Musk, καθώς και πολλοί άλλοι χρηματισμένοι "ηλίθιοι" (life is a tale, told by an idiot, full of sound and fury, signifying nothing, έγραφε ο Σαίξπηρ). Γι' αυτό αυτοί οι «καθημαγμένοι ερασιτέχνες του Πραγματικού» δεν θα μάθουν ποτέ «πού πραγματικά βγάζει φλόγες» η ζωή όπως θάλεγε ο Νίκος Καρούζος... Στον Τραμπ η έλλειψη ενσυναίσθησης εκδηλώνεται με τον σεξισμό, το ρατσισμό (δέχεται μόνο τους λευκούς χριστιανούς, ενώ χαρακτηρίζει τους μουσουλμάνους εν δυνάμει τρομοκράτες) και γενικά με την περιφρόνηση όλων εκείνων που αρνούνται να του πλέξουν το εγκώμιο.
Αλλά το ερώτημα είναι: Γιατί ψηφίζουμε Νάρκισσους όπως ο Τραμπ κ.ά.;
Το φαινόμενο των πολιτικών-Νάρκισσων είναι αποτέλεσμα της «ναρκισσιστικοποίησης» της κοινωνίας και η παθολογία τους είναι ο καθρέφτης για ένα σημαντικό κομμάτι των πολιτών. Αυτό εξηγεί κατά τη γνώμη της M-F Hirigoyen γιατί οι εκλογείς αφήνονται να σαγηνευθούν από έναν άνθρωπο ικανό να ψεύδεται ανοιχτά. Γενικά, η ναρκισσιστική μας κοινωνία εκφράζεται και εκπροσωπείται από πολιτικούς νάρκισσους τους οποίους παράγουν όλοι οι πολιτικοί χώροι, όλοι οι θεσμοί (συνδικάτα, κόμματα, φορείς…). Σύμφωνα με τον Κορνήλιο Καστοριάδη υπήρξε «μια αλλαγή στην καπιταλιστική κοινωνία, η οποία ήταν, την ίδια στιγμή, μια αλλαγή του τύπου ατόμων που παρήγαγε όλο και περισσότερο. Αυτή η αλλαγή των ατόμων προήλθε από τη χρεοκοπία των παραδοσιακών οργανώσεων της εργατικής τάξης –συνδικάτα, κόμματα κ.λπ.-, ...προήλθε όμως και από την ικανότητα του καπιταλισμού, αυτή την περίοδο, να προσφέρει ένα αυξανόμενο επίπεδο ζωής, με την είσοδό του στην περίοδο του καταναλωτισμού. Οι άνθρωποι γύριζαν την πλάτη, για να χρησιμοποιήσουμε αυτή την έκφραση, στα κοινά συμφέροντα, στις κοινές δραστηριότητες, στις δημόσιες δραστηριότητες –αρνούμενοι να αναλάβουν την ευθύνη…».
Και ο Κρίστοφερ Λας, αναφέρει ότι οι τελευταίες δεκαετίες προήγαν την δημιουργία της «κουλτούρας του ναρκισσισμού». Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει να επενδύσει σε τίποτα έξω από τον εαυτό του. Η πολιτική δεν αποτελεί πλέον γι' αυτόν σημείο αναφοράς, όπου θα μπορούσε να αφιερωθεί με πάθος και να νοηματοδοτήσει την ύπαρξή του. Τί απομένει; Η υπερεπένδυση στο Εγώ, η αυτολατρεία, η Εγωπάθεια, ο καλοήθης(λειτουργικός) και ο κακοήθης (παθολογικός) ναρκισσισμός. Ο σύγχρονος νάρκισσος ζει σ' ένα αδιάστατο παρόν αποκομμένος από τις ιστορικές του ρίζες και δίχως προοπτική και μέριμνα για το μέλλον. Ο μετανεωτερικός νάρκισσος άνθρωπος έχει μειωμένη έως παντελώς μηδενισμένη πολιτική συνείδηση, ενώ παρουσιάζει υπερτροφικά αναπτυγμένη καταναλωτική συνείδηση.
Ο Κεν Λόουτς διαπιστώνει ότι η κουλτούρα του ναρκισσισμού, δηλαδή του ακραίου ατομικισμού, επικράτησε στη Βρετανία την εποχή της Θάτσερ. Σήμερα αυτό συμβαίνει παντού. Γι' αυτό στην εξουσία ανακυκλώνονται οι "μεγάλες εγωπάθειες" της (ακρο)δεξιάς αλλά και της "αριστεράς" (με όλα τα εισαγωγικά)!
Απέναντι σ' αυτές τις διαπιστώσεις θα πρέπει να κάνουμε μια σημαντική επισήμανση: Οι παθολογικοί νάρκισσοι πολιτικοί "ευδοκιμούν" πρωτίστως στην καπιταλιστική-καταναλωτική κοινωνία και όχι στις λιμοκτονούσες χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής. Γι' αυτό ο αναπτυγμένος καπιταλιστικά Βορράς συγκρούεται με τον Νότο τον οποίο απομυζά μέχρι θανάτου. Εδώ ισχύει "το Ιρλανδικό ζήτημα" που ανέλυσε ο Κ. Μαρξ στο ομότιτλο πόνημά του. Οι "από κάτω" των αναπτυγμένων χωρών εισπράττουν μερικά ψίχουλα από την άγρια εκμετάλλευση του Νότου και "φιμώνονται". Αυτά τα "ψίχουλα" υπερασπίζονται απέναντι στους απελπισμένους του Νότου. Για την ώρα, η σύγκρουση μεταξύ Βορρά-Νότου είναι ένας "εμφύλιος των κάτω". Και όσο η "αριστερά" δεν θα σκέφτεται πολιτικά με οικουμενικό τρόπο, τόσο θα ρίχνει νερό στο μύλο της ακροδεξιάς, κολακεύοντας και αναπαράγοντας τον ναρκισσισμό της καταναλωτικής καπιταλιστικής κοινωνίας, επιλέγοντας προς τούτο και ηγέτες μεγα-νάρκισσους.
Το έχω ξαναγράψει. Απέναντι σ’ αυτούς τους πολιτικούς και την κουλτούρα του άκρατου ατομικισμού και του παθολογικού ναρκισσισμού του κανιβαλικού καπιταλισμού καθώς και της ναρκισσιστικής κοινωνίας, η απάντηση είναι η κουλτούρα της συλλογικότητας, του μοιράσματος και της αλληλεγγύης, είναι το παράδειγμα του Χοσέ Μουχίκα, του προέδρου της Ουρουγουάης (2010-2015), που δεν έπεσε στην παγίδα της εξουσίας και των συμβόλων της. Έμεινε με το ταπεινό φολκς βάγκεν του, ένα φτωχόσπιτο και τα σκυλιά του, λέγοντάς μας ότι «Μαθαίνουμε περισσότερα από την οδύνη και την μοναξιά παρά από την επιτυχία και την ευημερία […] (και πως) αν δεν προσέξουμε, οι δημοκρατίες θα καταλήξουν να γίνουν απολυταρχίες».
Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2024
Η Χάνα ΑΡΕΝΤ, ο ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ και το FACEBOOK
[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 14.10.24 ]
Πέμπτη 29 Αυγούστου 2024
Ο υπερτουρισμός διογκώνει τη διαπλοκή μαφίας-κράτους...
[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 29.08.24 ]
Ο μαφιόζικος καπιταλισμός σε πλήρη ανάπτυξη. Στην Ελλάδα μαζί με τον τουρισμό αναπτύσσεται και η Μαφία. Ένας αρχιτέκτονας με κύκλο εργασιών στη Μύκονο δολοφονείται έξω από το γραφείο του στην Αθήνα. Μαφίες απειλούν, ξυλοκοπούν, δολοφονούν. Σ’ αυτά τα μαφιόζικα κυκλώματα και τη βαριά εγκληματικότητα «σε ορισμένους τουριστικούς προορισμούς που οι τοπικές εξουσίες δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν» αναφέρεται η φιλοκυβερνητική εφημερίδα «Η καθημερινή» στο σημερινό κύριο άρθρο της (29.8.2024), ζητώντας «κεντρική παρέμβαση».
Μόνο που η εφημερίδα φαίνεται να "παραβλέπει" ότι η Μαφία ελέγχει και το «κέντρο». Στην Ιταλία, στην Ελλάδα, παντού, μαφιόζοι: έμποροι και διακινητές ναρκωτικών, δολοφόνοι και νονοί συνεργάζονται αγαστά με πολιτικούς, την αστυνομία, την εκκλησία. Γενικά, η παράνομη και η νόμιμη δραστηριότητα, τα ναρκωτικά αλλά και τα μεγάλα «επιχειρηματικά πρότζεκτ» διαπλέκονται αδιάλλειπτα με την τοπική και την κεντρική εξουσία.
Θυμίζουμε ότι στη Βενετία, στα ύφαλα πλοίου γνωστού Έλληνα εφοπλιστή βρέθηκαν δύο τόνοι κοκαΐνης. Καμία συνέπεια. Στον Πειραιά, αξιωματούχοι του Λιμενικού διακινούσαν κατασχεμένη κοκαΐνη. Διακινητές επίσης είναι και αστυνομικοί. Αλλά αυτοί είναι οι μικροί διακινητές, αφού οι «μεγάλοι» είναι οι κορυφές του οικονομικού πλούτου και της πολιτικής εξουσίας που παραμένουν "ανέγγιχτοι".
Ένας δημοσιογράφος στην Κατάνια της Σικελίας κατήγγειλε ότι η Μαφία απαρτίζεται από υπουργούς, δημάρχους, μεγαλοκατασκευαστές έργων του δημοσίου αλλά και του ιδιωτικού τομέα, από μεγαλοεπιχειρηματίες κ.ο.κ.. Ο δημοσιογράφος δολοφονήθηκε.
Στην Αθήνα, ο Γιώργος Καραϊβάζ καταγγέλει ομοίως ότι «…Μεγαλοεπιχειρηματίες, πολιτικοί, δημοσιογραφικά μεγαλοστελέχη, εκκλησία, αστυνομία, δικαιοσύνη, κακοποιοί… Ένας κύκλος που όλοι γνωρίζουν όλους και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η κυκλοφορία και το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος.» Ο Γιώργος Καραϊβάζ εκτελείται εν ψυχρώ μπροστά από το σπίτι του.
Στην Σικελία οι δολοφόνοι βρέθηκαν, στην Ελλάδα όχι!
Όσοι τολμούν και μιλούν για την σχέση της Εξουσίας με το Έγκλημα, δολοφονούνται.
Ο ερευνητής δημοσιογράφος Ρομπέρτο Σαβιάνο σε άρθρο του στην ολλανδική εφημερίδα "NRC" αποδίδει τη δολοφονία Ολλανδού δημοσιογράφου στη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού και οικονομικού συστήματος της Ολλανδίας που λειτουργεί σαν φορολογικός παράδεισος ξεπλύματος μαύρου χρήματος για τις εταιρείες: Fiat, Ferrari, τον όμιλο Mediaset, τα υποκαταστήματα του eBay, τα κεντρικά γραφεία της Google, είκοσι έξι εταιρείες Nike…». Και καταλήγει: «…το βρώμικο χρήμα τρέχει στις ίδιες πλατφόρμες, χωρίς κανόνες, με το χρήμα του σύγχρονου καπιταλισμού…».
Ο μαφιόζικος καπιταλισμός είναι παντού
Κι αν η κατασκευή ενός δρόμου ή ενός κόμβου μέχρι τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα ή τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας είναι οι μεγάλες δουλειές που «ξεπλένουν» τα χρήματα του ναρκεμπορίου, το σύνηθες «ξέπλυμα» γίνεται μέσα από το λιανεμπόριο. Μέσα απ’ αυτό η μαφιόζικη επιχειρηματικότητα διεισδύει σε κάθε πτυχή της της κοινωνίας και τη διαφθείρει βαθιά, τη σαπίζει κυριολεκτικά, απογειώνοντας τον ακραίο ατομικισμό και φασιστικοποιώντας τις παραδοσιακές συλλογικότητες. Ο πολιτισμός της Μαφίας, το συμβολικό της σύμπαν γίνεται κυρίαρχο.
Τον περασμένο Μάιο, αποκαλύφθηκε στη Γερμανία δίκτυο ξεπλύματος μαύρου χρήματος της μαφίας της Καλαβρίας ('Ndrangheta), που προέρχεται από τη διακίνηση κοκαΐνης σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. «Ένας κόσμος ολόκληρος βρίσκεται στις υπηρεσίες της μαφίας: Έμποροι ναρκωτικών, τσιγάρων, προϊόντων μαϊμού, όπλων, λαθρέμποροι και διακινητές πετρελαίου, πλυντήρια μαύρου χρήματος (κέντρα διασκέδασης, αλυσίδες φούρνων, μικρομάγαζα, τράπεζες, ποδοσφαιρικές ομάδες, πρατήρια καυσίμων…).».
Τα ίδια συμβαίνουν και στην Ελλάδα. Η Μαφία -μέσω της παράνομης και της νόμιμης δραστηριότητας- ελέγχει ποικίλες μικρές επιχειρήσεις, της μέρας και της νύχτας, αλλά και μίντια, δημοσιογράφους, ποδοσφαιρικές ομάδες, πολιτικούς, κυβερνήσεις, διαχειρίζεται, οργανώνει, συσσωρεύει, υπαγορεύει νόμους και πολιτικές.
Στη χώρα μας η οικονομία και η παραοικονομία, το κράτος και το παρα-κράτος λειτουργούν αγαστά σαν συγκοινωνούντα δοχεία: επιφανείς οικονομικοί παράγοντες αγκαλιά με μπράβους και νονούς της νύχτας, έμποροι ναρκωτικών, παιδοβιαστές, προαγωγοί, αθλητικοί παράγοντες μαφιόζοι, αλλά και πολιτικοί, δημοσιογράφοι, η Εκκλησία, η αστυνομία, το κράτος, όλοι μια μεγάλη «Φαμίλια». Η ελληνική κοινωνία «ζέχνει» μαφία τύπου Ιταλίας και οι μαφιόζικες «αξίες» που συμπίπτουν με αυτές της ακροδεξιάς, γίνονται κυρίαρχες.
Στην Ελλάδα, η Greek mafia (περιλαμβάνονται σ’ αυτή μαφιόζοι, αξιωματικοί της ΕΛΑΣ, δικηγόροι, λεσχιάρχες, επιχειρηματίες κ.ά.) απαλλάχτηκε στο δικαστήριο, αφού «δεν προέκυψε κανένα στοιχείο» (γιατί δεν εστάλησαν οι απομαγνητοφωνήσεις των παρακολουθήσεων της ΕΥΠ στο δικαστήριο!). Μια σειρά από σκάνδαλα που έφθασαν στην δικαιοσύνη κατέληξαν ή καταλήγουν στον «κάλαθο» της παραγραφής!
Γενικό φαινόμενο
Ο μαφιόζικος καπιταλισμός είναι πλέον γενικό φαινόμενο του καπιταλιστικού παραγωγικού μοντέλου. Ο Αμερικανός οικονομολόγος Πωλ Κρούγκμαν, έγραφε προ καιρού ότι ο πολιτικός ανταγωνισμός έχει καταστεί πλέον ένας ανταγωνισμός στη διαφθορά. Η διαφθορά είναι ένα σύνθετο σύστημα και για να λειτουργήσει χρειάζεται, επίσης, τη διάβρωση κοινωνικών κανόνων και θεσμών. Αυτούς τους θεσμούς, το χρήμα τους υπονομεύει και ουσιαστικά τους αντικαθιστά μ’ ένα δίκτυο παράλληλων θεσμών με οσμή μαφίας μέσω των οποίων αμείβονται οι «δικοί» και τιμωρούνται οι «άλλοι».
Οι θεσμοί αυτοί προμηθεύουν στα συστημικά κόμματα εξουσίας και στους υπάκουους πολιτικούς τους απαραίτητους πόρους (χρήματα, πρόσβαση στα ΜΜΕ, πακέτα εργαζόμενων-ψηφοφόρων) για να κερδίζουν τις εκλογές, αλλά και ασφαλή καταφύγια στην περίπτωση αποτυχίας (θέσεις σε πανεπιστήμια, εταιρείες...).
Οι ίδιοι θεσμοί (πανεπιστήμια, ινστιτούτα, ΜΜΕ, ΜΚΟ) συντηρούν το μεγάλο ετοιμοπόλεμο στρατό διανοουμένων που θα εκλαϊκεύει στα πετσωμένα μίντια και θα ενισχύει αντιλήψεις όπως τα περί "μη προβλήματος" της "χαμηλής διαφθοράς", της μη χρησιμότητας του κοινωνικού κράτους, της ανάγκης μείωσης των μισθών και των συντάξεων, ή της φορολογικής ελάφρυνσης των επιχειρήσεων, της ιδιωτικοποίησης της Παιδείας, της Υγείας, του Νερού, των πάντων, «ακόμα και της μάνας τους» που έλεγε ο Σαραμάγκου…
Τετάρτη 10 Ιουλίου 2024
Γαλλία: Μετά τη νίκη, τι;
[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 08.07.24 ]
Η ακροδεξιά της Μαρίν Λεπέν ηττήθηκε. Αυτοί που απείχαν στον πρώτο γύρο των εκλογών, κυρίως οι απογοητευμένοι Γάλλοι αριστεροί, ψήφισαν μαζικά στο δεύτερο γύρο. Ο νεοφασισμός δεν πέρασε. Η νίκη των δημοκρατών και κυρίως της Αριστεράς είναι μεγάλη τουλάχιστον σε συμβολικό επίπεδο.
Παρόλα αυτά «Η ικανοποίηση από την αποφυγή της σφαίρας δεν πρέπει να μπερδεύει τα στοιχεία», προειδοποιεί η El País, «σε πολλές από τις 577 εκλογικές περιφέρειες της Γαλλίας, η ακροδεξιά απείχε μόνο λίγες ψήφους για να έχει αυτή τον βουλευτή». Η ακροδεξιά είναι εδώ και οι δυνάμεις του «δημοκρατικού αναχώματος» πρέπει τώρα να αποδείξουν ότι είναι ικανές να εφαρμόσουν μια νέα πολιτική. Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, καθώς ο ίδιος ο Μακρόν και οι μακρονιστές είναι πιο κοντά στην ακροδεξιά παρά στο Νέο Λαϊκό Μέτωπο. Αυτό έδειξε η από κοινού ψήφιση μακρονιστών και ακροδεξιών του αντιμεταναστευτικού νόμου πρόσφατα.
Το πιθανότερο τώρα για τον Εμανουέλ Μακρόν, όπως εκτιμούν αναλυτές, είναι να συστήσει "μια προσωρινή κυβέρνηση από τεχνοκράτες".
Για τη βελγική εφημερίδα Le Soir, τα δύο κόμματα που βγήκαν στην κορυφή της ψηφοφορίας έχουν "τεράστια ευθύνη για αυτόν τον «τρίτο γύρο» που παρουσιάζεται ενώπιόν τους. Οι κάλπες τους λένε να κάνουν ένα σοβαρό έργο μαζί και όχι απλώς να μπλοκάρουν τη Λεπέν."
Γενικότερα, «το γαλλικό πολιτικό σύστημα φαίνεται εξαντλημένο», αναλύει η πορτογαλική εφημερίδα Público «αν η αδράνεια συνεχιστεί, θα συμβάλει, για άλλη μια φορά, στην απαξίωση του πολιτικού συστήματος και θα δημιουργήσει ευνοϊκές συνθήκες για την ταχεία ανάκαμψη της Μαρίν Λεπέν».
Κάποιοι αναλυτές εκτιμούν ότι η Λεπέν έκανε το ίδιο λάθος με τον Μακρόν. Η πρώτη πίστεψε ότι η δεξιά θα διαλυθεί, όπως ο δεύτερος πόνταρε στην διάλυση της αριστεράς. Απέτυχαν και οι δύο.
Το βασικό όμως λάθος της Λεπέν ήταν η πρόωρη υπαναχώρησή της (ενόψει του ενδεχόμενου να σχηματίσει κυβέρνηση) σε πολλά μέτρα, εμβληματικά για τον λαϊκισμό της, όπως η κατάργηση της μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού συστήματος, αλλά και στα μέτρα υπέρ της ενίσχυσης της αγοραστικής δύναμης. Ουσιαστικά η Λεπέν έβγαλε γρήγορα την φιλολαϊκή μάσκα της.
Όσο για την Αριστερά, η Valaisanne Mathilde Mottet, συμπρόεδρος των Ελβετών Σοσιαλιστών Γυναικών, που εκλέχθηκε βουλευτής στο Monthey (VS) εξηγεί ότι «μια ενωμένη αριστερά μπορεί να πείσει, ότι ολόκληρη η κοινωνία μπορεί να κινητοποιηθεί για ένα αριστερό σχέδιο». Η βουλευτής δεν κρύβει τον φόβο της για ένα πολιτικό μέλλον στο οποίο θα πρέπει αναγκαστικά να υπολογίζει το RN (Μαρίν Λεπέν), «το οποίο θα μπορούσε να κάνει συμμαχία με τους Μακρονιστές και να εμποδίσει το Νέο Λαϊκό Μέτωπο να εφαρμόσει το πρόγραμμά του για μια ισότιμη και ελεύθερη κοινωνία, όπου όλοι θα μπορούν να ζήσουν χωρίς φτώχεια και διακρίσεις». Πάντως, όπως δηλώνει η συμπρόεδρος των Σοσιαλιστών Γυναικών, αυτό «Είναι ένα ισχυρό μήνυμα που δίνει ελπίδα! Τώρα, πρέπει να οργανωθούμε και να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την υπεράσπιση των κοινωνικών μας δικαιωμάτων…».
Δευτέρα 1 Ιουλίου 2024
Γιατί κερδίζει η ακροδεξιά στη Γαλλία και παντού;
[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 28.06.24 ]
Το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο (RN) της Μαρίν Λεπέν είναι πρώτο κόμμα στη Γαλλία, «πώς φτάσαμε εκεί;» αναρωτιούνται τρεις κορυφαίοι αρθρογράφοι της Le Monde diplomatique και απαντούν:
Ο Εμμανουέλ Μακρόν μετά τις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου, όπου το κόμμα του Τζόρνταν Μπαρντέλα (Λεπέν) έλαβε διπλάσιες ψήφους από το δικό του, ουσιαστικά επικύρωσε διαλύοντας την Εθνοσυνέλευσης "την αποτυχία ενός «ακροκεντρώου» (σ.σ. δηλαδή τη δική του) πεπεισμένου ότι μια χώρα διοικείται όπως μια τράπεζα, την αποτυχία ενός παρορμητικού και αλαζονικού τύπου που ισχυρίστηκε ότι ήταν η ασπίδα ενάντια στην ακροδεξιά..." (ενώ συμμάχησε μαζί της για την ψήφιση του αντιμεταναστευτικού νόμου ανοίγοντας σ' αυτή τις πόρτες της εξουσίας.)
«Οι πρώτες επιτυχίες του Εθνικού Μετώπου (FN) καταγράφηκαν στις τοπικές εκλογές το 1983 και συνέπεσαν με την υποταγή των σοσιαλιστών, που είχαν στην κυβερνητική εξουσία, στους περιοριστικούς κανόνες της Ενωμένης Ευρώπης και την αποκήρυξη εκ μέρους τους της πολιτικής της «ρήξης με τον καπιταλισμό». Από τη στιγμή που «οι άρχουσες τάξεις εγκαταλείπουν μεγάλα τμήματα της οικονομικής, νομισματικής και νομικής κυριαρχίας τους στις υπερεθνικές αρχές, ο δημόσιος διάλογος, που μέχρι τότε κυριαρχούνταν από την αντίθεση μεταξύ νεοφιλελευθερισμού και σοσιαλισμού, επαναδιατυπώνεται με θέματα σχετικά με το έθνος, την ασφάλεια, την ταυτότητα, ακόμα και πολιτισμού.», γράφουν οι τρεις αρθρογράφοι.
Το κλειδί λοιπόν είναι η εγκατάλειψη από την Αριστερά του βασικού στοιχείου του προγραμματικού, πολιτικού της λόγου και της ταυτότητάς της που είναι «η ρήξη με τον καπιταλισμό», καθώς έτσι υποχρεώθηκε να αντιπαρατίθεται στα πεδία της ακροδεξιάς ταυτότητας που είναι το τρίπτυχο: «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια».
Όσο για τον «γάμο ευκαιρίας» που συνήψαν οι «αριστερές» δυνάμεις στη Γαλλία με το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, αυτός επειδή είναι «ευκαιρίας» δεν μπορεί να πείσει, αφού είναι βέβαιο ότι την επομένη των εκλογών θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη (όπως την προηγούμενη φορά). Άρα, δεν υπάρχει ισχυρή προγραμματική και ιδεολογική ουσία συγκόλλησης των διαφόρων αριστερών κομμάτων, ειμή μόνο οι ισχυροί «ναρκισσισμοί» των αριστερών «φυλάρχων» τους, παλιών και νεόκοπων.
*(Σε δημοσκόπηση στις 17 Ιουνίου, το Νέο Λαϊκό Μέτωπο είχε λάβει 25%-28% των προθέσεων ψήφου στον πρώτο γύρο, πίσω από το Εθνικό Μέτωπο (30%-33%), αλλά μπροστά από το προεδρικό κόμμα (18%)). Αν επαληθευτούν τα ποσοστά, αυτό «θα μπορούσε να δώσει το τελειωτικό χτύπημα στον Μακρόν και στις όποιες ελπίδες του να υπερασπιστεί τη θέση του στο κέντρο της «σκακιέρας», γράφει το Politico. Γι' αυτό από εδώ, δηλαδή μετά τις εκλογές, θεωρώ ότι θα ξεκινήσει η πραγματική πολιτική κρίση στη Γαλλία.
Ποιοι όμως θέλουν την ακροδεξιά;
Σύμφωνα με τις εκλογικές αναλύσεις, η ακροδεξιά της Μαρίν Λεπέν κέρδισε στις ευρωεκλογές την κεντροδεξιά συμμαχία του Εμανουέλ Μακρόν στην κατηγορία που περιλαμβάνει επιχειρηματίες και ανώτερα στελέχη. Η Λεπέν προσέλκυσε ψήφους με την αντιμεταναστευτική ρητορική της, την κριτική της για την ακρίβεια και τη μείωση της αγοραστικής δύναμης, καθώς και με τις υποσχέσεις της για τη μείωση του ΦΠΑ στην ενέργεια και την μερική επιστροφή της συνταξιοδότησης στα 60 χρόνια.
Αλλά εκτός από τους επιχειρηματίες, την ακροδεξιά ψηφίζουν νέοι (ηλικία 18-34) καθώς και αριστεροί ψηφοφόροι (για την ακρίβεια αυτοί που ψήφιζαν σοσιαλδημοκρατικά κόμματα). Τον περασμένο Μάρτιο η άνοδος της ακροδεξιάς στην Πορτογαλία (ακροδεξιό κόμμα Chega) οφείλονταν σύμφωνα με τον Armando Esteves Pereira στο γεγονός ότι κατέλαβε ένα χώρο που παραδοσιακά ανήκε στην αριστερή πτέρυγα του PS (σοσιαλιστές). Στην Γερμανία εκτιμάται ότι το SPD (του καγκελάριου Σολτς) έχασε σ’ αυτές τις εκλογές τα μεσαία στρώματα και έπαψε να εκφράζει τους εργαζόμενους γράφει το Der Spiegel.
Αλλά γιατί οι «αριστεροί» ψηφοφόροι της Πορτογαλίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και άλλων χωρών μετακινούνται προς την ακροδεξιά; Λόγω της απάρνησης της ρήξης με τον καπιταλισμό των σοδιαλδημοκρατών και της υιοθέτησης ενός κάλπικου αντισυστημισμού από την ακροδεξιά. Τελικά, όπως σημείωνε ο Βρετανός σκηνοθέτης Κεν Λόουτς (artinews 11/7/2019): «Το κόμμα που εκπροσωπούσε κάποτε την Αριστερά (το Εργατικό κόμμα της Βρετανίας και όλα τα άλλα της λεγόμενης «κυβερνώσας αριστεράς») έχει υποστεί τέτοια μετάλλαξη που έχει καταλήξει να είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ήταν».
Έτσι ανοίγει ο δρόμος στην ακροδεξιά ως «εναλλακτική» του κεφαλαίου αλλά και των απογοητευμένων από την αριστερά εργαζομένων καθώς και των μικρών επιχειρηματιών. Μέχρι να πέσει η μάσκα του δήθεν «αντισυστημικού» προσώπου της κάθε Λεπέν, της κάθε Μελόνι, του κάθε Βελόπουλου. Αυτό συνέβη στην Ουγγαρία όπου για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, το κόμμα του Όρμπαν έχασε σημαντικό αριθμό ψήφων. Γιατί η ακροδεξιά μόλις ανέβει στην εξουσία δείχνει το πραγματικό αντιλαϊκό της πρόσωπο. Ο αντισυστημισμός της εξαερώνεται και γίνεται πούρος συστημισμός στην υπηρεσία του πιο ακραίου νεοφιλελευθερισμού. Και στην Αργεντινή οι εργαζόμενοι βγήκαν στους δρόμους μετά την ψήφιση των σκληρών μέτρων λιτότηταςς από την κυβέρνηση του ακροδεξιού Milei...
Η συλλογική νομιμοποίηση της γυναικοκτονίας...
[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 16.06.24 ]
Κυριακή 16 Ιουνίου 2024. Ακούω την καμπάνα της εκκλησιάς τ’ Άι Γιώργη, τη θεία Μηλιά που θέλει να «λειτουργηθεί» κι εκείνο το πουλί που έρχεται και λαλεί «με ανθρώπινη λαλίτσα».
Κι αναθυμάμαι εκείνο το άγριο βράδι του χειμώνα που πέρασα το φουσκωμένο ποτάμι μπουσουλώντας πάνω στο αρχαίο γεφύρι. Τότε που είχα ακούσει για πρώτη φορά τη φωνή:
«Εεεε εσύ. Ξέρεις ότι περπατάς πάνω στο πτώμα μου;»
Μιλούσε «Η πιο άγρια ”αδικοθανατισμένη” από τις «αδικοθανατισμένες».
«Τρεις αδερφάδες θυσιαστήκαμε. «Κακογραμμένες» λένε… αλλά ποιος μας κακόγραψε δεν λένε…»
Μια ακόμη γυναικοκτονία αλλά όχι σαν τις άλλες. Αυτή ήταν συλλογική. Όλοι είχαν συμμετοχή, όλοι έριξαν την πέτρα τους. Για το «γενικό καλό» είπαν! Μόνο που πίσω από το γενικό καλό κρύβεται πάντα η ανανέωση της εξουσίας του «πρώτου». Θυσία έγινε η «όμορφη γυναίκα του Πρωτο-μάστορα»
Και ήρθε ο συλλογικός «αλγόριθμος» της παράδοσης που αλυσοδένει τα μυαλά, για να λογοκρίνει την οργή, για να βάλει τη Γυναίκα να καταπιεί την κατάρα της: «Κόρη, τον λόγον άλλαξε κι άλλη κατάρα δώσε, πόχεις μονάκριβο αδερφό, μη λάχει και περάσει». Για να γίνει η ΒΙΑ πλήρης.
Εκείνο το βράδυ πέρασα το φουσκωμένο ποτάμι πατώντας πάνω στο σώμα της αδικοθανατισμένης γυναίκας... Άλλες άγριες βραδιές χάθηκα μέσα στα φουσκωμένα ποτάμια. Πτώμα-λιθάρι έγινα κι εγώ για να χτίσουν άλλοι τη δική τους εξουσία.
Σήμερα η γυναίκα του Πρωτομάστορα σωπαίνει… Την περιμένω. Για να περάσουμε μαζί απέναντι…
Ο ΤΡΑΜΠ, ο ΜΑΣΚ, το διαδίκτυο και ο "νέος φασισμός"
«Δεν πρέπει να προκαλεί μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι ένα Δημοκρατικό Κόμμα που έχει εγκαταλείψει τους ανθρώπους της εργατικής τάξης θα διαπ...
-
Τώρα το τίποτα. Πριν ν’ ανθίσει η ομορφιά. Προτού η αθωότητα προλάβει να αμαρτήσει, πριν να μεταλάβει τα άχραντα μυστήρια του έρωτα χάθηκε σ...
-
Η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ δήλωσε, χθες, ότι δεν αποκλείει ένα μελλοντικό «κούρεμα» του ελληνικού δημόσιου χρέους. Γιατί τότε δεν...
-
Δεν θα μιλήσουμε σήμερα, τελευταία ημέρα του 2012, ούτε για τη λίστα Λαγκάρντ, ούτε για το «σωματίδιο του θεού»(ή αλλιώς το μποζόνιο του Χιγ...