Δημοκρατία έκτακτης ανάγκης

«Πως είναι δυνατόν ένα μικρό γεγονός, όπως η νίκη της Νομικής Αθηνών στην Οξφόρδη, να αποκτά τέτοια δημοσιότητα και σημασία;» με ρωτά ο Αλέξανδρος, ο οποίος συμμετείχε στη νικήτρια ομάδα. «Μας έχουν με την πλάτη στο καναβάτσο, Αλέξανδρε, και τέτοιες μικρές νίκες είναι μεγάλες ανάσες. Τις έχουμε πολύ ανάγκη» του απαντώ. Ανάγκη, εξάλλου, μεγάλη έχουμε και τη δημοκρατία, η οποία δεν αποδυναμώνεται μόνο από τη μισαλλοδοξία και το ρατσισμό, όπως υποστηρίζει ο ανώτατος πολιτειακός άρχοντας αλλά και από την κατάσταση της εξαίρεσης, όπου το κράτος τίθεται ταυτόχρονα τόσο εντός όσο και εκτός της νομικής τάξης. Μια τέτοια περίπτωση είναι και η νομοθετική ρύθμιση που απαλλάσσει τους διευθυντές τραπεζών από την παράνομη δανειοδότηση πολιτικών κομμάτων! Εν προκειμένω δεν μιλούμε για τα «παραθυράκια» και τον περίφημο «συνταγματισμό»(δηλαδή τις διαφορετικές ερμηνείες του συντάγματος) αλλά για το παράδοξο, όπου η κρατική εξουσία ως κυριαρχία παρέχει τα θεμέλια της έννομης τάξης και, συγχρόνως, έχει την εξουσία να την αναστέλλει. Πρόκειται για την αναστολή του κανονικού νομικού συστήματος και την κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Γιατί μπορεί να μην έχουμε ένα μεγάλο πραξικόπημα, αλλά έχουμε πολλά μικρά. Ακριβώς αυτή η κατάσταση παρέχει τη δυνατότητα της ατιμωρησίας. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της δημοκρατίας, σήμερα, που συνιστά τη βάση όλων των αδικιών και των συγκρούσεων. Γιατί, εντέλει, η δημοκρατία «Είναι εκείνη η μορφή διακυβέρνησης της οποίας οι κύριοι κανόνες, όταν τηρούνται, έχουν ως σκοπό την επίλυση των κοινωνικών συγκρούσεων χωρίς την προσφυγή στην αμοιβαία βία»(Ν. Μπόμπιο). Η αδυναμία, συνεπώς, διαλόγου και η εξεύρεση λύσης ακυρώνει το ίδιο το δημοκρατικό καθεστώς. Και για να γίνουμε συγκεκριμένοι, στην Ελλάδα ποιος παραβίασε τους δημοκρατικούς κανόνες επίλυσης των διαφορών; Πολλοί φοβόμαστε ότι μετά τα τρία μνημόνια και την πλήρη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων δεν υφίσταται ένα κανονιστικό πλαίσιο επίλυσης των διαφορών και τα προβλήματα δεν έχουν άλλο τρόπο επίλυσης ειμή μόνο τη σύγκρουση. Αυτή η εξέλιξη αξιοποιείται από ακραία στοιχεία, όπως η Χρυσή Αυγή, που εκμεταλλεύονται τη λαϊκή οργή. Ο Γ. Χάμπερμας επισημαίνει ότι σε μία δημοκρατία «κανείς δεν έχει το προνόμιο να χαράζει τα όρια της ανεκτικότητας μόνο από την οπτική γωνία των εκάστοτε δικών του αξιολογικών τοποθετήσεων». Στη δημοκρατία τα όρια αυτά καθορίζονται με βάση τους κοινούς αξιολογικούς προσανατολισμούς που βρίσκουν την έκφρασή τους στο Σύνταγμα. Αλλά ποια είναι η αλλαγή που έχει επιβληθεί, σήμερα, στην Ευρώπη; Είναι η αντικατάσταση της κυρίαρχης ιδέας μιας κοινωνίας που οργανώνεται με βάση την προοπτική της Αρμονίας(Συμβολαίου) μεταξύ των μελών της, με την κοινωνία της πιο άγριας ανταγωνιστικότητας, του κανιβαλισμού και της υστερικής υπερσυσσώρευσης πλούτου. Σε τέτοιες κοινωνίες δεν ευδοκιμεί η δημοκρατία αλλά ο φασισμός.