Οικονομικός ναζισμός

«Η Γερμανία δεν κατέστρεψε άλλη χώρα τόσο, όσο την Ελλάδα». Η επισήμανση δεν ανήκει σε κάποιον Έλληνα αντι-γερμανό, αλλά στην εφημερίδα του Βερολίνου Tagespiegel. Ναι, η γερμανική κατοχή κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο είχε ως συνέπεια το θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, την καταστροφή του 50% των υποδομών και του 75% της ελληνικής βιομηχανίας(σ.σ. στοιχεία από το ίδιο άρθρο). Μόνο που ο σημερινός υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Β. Σόιμπλε, ο άνθρωπος που διέπεται από την κουλτούρα του λογιστή και του εφόρου, αυτός που υποστήριξε το Γκουαντάναμο και ζήτησε τη χρησιμοποίηση του στρατού στο εσωτερικό της Γερμανίας, αρνείται τόσο τις ζημίες όσο και την αποκατάστασή τους. Είναι ο ίδιος που θεωρεί ότι το Λουξεμβούργο ως φορολογικός παράδεισος δεν είναι το ίδιο με την Κύπρο(σ.σ. ίσως το πρώτο να μην έχει πελάτες ρώσους). Τι θέλει, άραγε, από την Ελλάδα ο Β. Σόιμπλε; Να ακολουθήσει, όπως λέει ο γνήσιος προτεστάντης, τον «καλό δρόμο». Αυτόν του οικονομικού «ναζισμού» που έχει οδηγήσει στην καταστροφή εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίους επιχειρηματίες και στην ανεργία 1.348.742 εργαζόμενους(27,2%)! Τελικά, ο σωστός δρόμος της Ελλάδας σύμφωνα με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών έχει ένα όνομα, αυτό της «ανθρωπιστικής καταστροφής». Τι επιδιώκουν, όμως, οι Γερμανοί; Μήπως αυτή είναι η «δεύτερη ευκαιρία τους», όπως διατείνονται ευρωπαίοι αναλυτές, για την εγκαθίδρυση της γερμανικής αυτοκρατορίας στην Ευρώπη, του γνωστού Δ Ράιχ; Ίσως. Γιατί η Ευρώπη αντί να ενωθεί στη βάση ενός δημοκρατικού σχεδίου ισοτιμίας και ελευθερίας των λαών της, τείνει να ενωθεί με τη χρήση των γαμψών νυχιών του γερμανικού αυτοκρατορικού αετού. Παραδόξως, ένας τέτοιος αετός( αυτός των WASP’s, των Λευκών Προτεσταντών Αγγλοσαξόνων) ένωσε και τις ΗΠΑ. Θα γίνει το ίδιο και στην Ευρώπη; Οι αναλογίες δεν παραπέμπουν σε καταφατική απάντηση. Εξάλλου, στην Ευρώπη έχουμε μία «ιδιότυπη οικονομική κατοχή» εθνικά κυρίαρχων λαών. Όλα, πάντως, έχουν σχέση με την αποδιοργάνωση της διεθνούς οικονομικής ισορροπίας και την κρίση της ανάπτυξης. Η ratio essenti του αναπτυξιακού κράτους έχει κλονισθεί, δημιουργώντας το χάος της σημερινής «κοσμο-οικονομίας». Τι κάνει, λοιπόν, η Γερμανία; Τίποτα καινούργιο. Απλώς μεταφέρει την κρίση στην περιφέρεια και δη στο Νότο. Ο τελευταίος είναι παραδοσιακά υπό τη σκληρή εκμετάλλευση του αναπτυγμένου Βορρά. Η εκμετάλλευση αυτή τώρα εντατικοποιείται, καθώς έχει τεθεί αντικειμενικά φρένο στην αναπτυξιακή διαδικασία και συνεπώς στη συσσώρευση του κεφαλαίου. Έτσι, αναπτύσσεται μία «νέο-αποικιακή» κατάσταση με χώρες όπως η Ελλάδα και η Κύπρος να είναι αποικίες όχι μόνο χρέους αλλά και εκμετάλλευσης του φυσικού πλούτου και του εγχώριου εργατικού δυναμικού. Υπ’ αυτή την οπτική, η απαίτηση απόδοσης των πολεμικών αποζημιώσεων από τη Γερμανία ενέχει, εκτός από το στοιχείο της ιστορικής δικαιοσύνης, κι έναν συμβολισμό διεκδίκησης της εθνικής αξιοπρέπειας και της ελευθερίας μας από τον οικονομικό ναζισμό των Γερμανών.