Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

Η κρίση θρέφει τους κροίσους

Άνεργοι νέοι-μετανάστες, απελπισμένοι εργαζόμενοι και μικροεπιχειρηματίες-αυτόχειρες, συνταξιούχοι που γίνονται παρανάλωμα της δυστυχίας τους, μία πρωτοφανής ανθρωπιστική κρίση. Και συμβαίνει στην Ελλάδα, στον Ευρωπαϊκό νότο, στην Ινδία, όπου πάνω από εκατό άνθρωποι πέθαναν από το κρύο, παντού. Ακόμη και στη Γερμανία η ανεργία αυξάνεται. Σε ολόκληρο τον κόσμο μια υπόκωφη βοή από τα λιμασμένα σωθικά δισεκατομμυρίων κραυγάζει «Δώστε μας μια ευκαιρία στη ζωή». Κι όμως οι ελληνικές τράπεζες φθάνουν στο έσχατο σημείο αναλγησίας, κατάσχοντας ακόμα και το επίδομα ανεργίας! Την ίδια ώρα σύμφωνα με το Bloomberg οι 100 πιο πλούσιοι άνθρωποι του κόσμου, έγιναν ακόμα πλουσιότεροι κατά εκατοντάδες δις δολάρια το 2012. Η κρίση, συνεπώς, «θρέφει» τους κροίσους. Αντίθετα, οι πολλοί ξεριζώνονται από τον τόπο τους, αναζητώντας δουλειά για ένα κομμάτι ψωμί στις καπιταλιστικές μητροπόλεις. Δεν τα καταφέρνουν όλοι. Κάποιοι χάνονται στα βάθη της Μεσογείου ή σαπίζουν στα νεκροτομεία, όπως οι 14 νεκροί της τραγωδίας στη Θερμή της Λέσβου. Αυτόν τον κόσμο της απληστίας και της βαρβαρότητας, του χωρίς όρια και κανόνες εμπορικού πνεύματος και της κουλτούρας του στενόκαρδου οφέλους, πως μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε; Με το να του αντιτάξουμε συστοιχίες από τις παραδοσιακές μας αξίες, όπως είναι αυτές του φιλότιμου και της κοινωνικής αλληλεγγύης, του οικογενειακού κύκλου, της φιλίας, της παρέας, του ήθους και της αισιόδοξης όψης της ζωής. Μόνο που και οι αξίες αυτές έχουν διαφθαρεί από την εξιδανίκευση του δυτικού ατομικισμού, από τη συνεχή συσσώρευση που αντιτίθεται στο ξόδεμα της συλλογικής γιορτής, από τη νομιμοποίηση του εξευτελισμού και την εξάλειψη της ντροπής μέσω της αναγωγής τους σε «διακινδυνεύσεις», όπως του επενδυτή που ρισκάρει επενδύοντας σε τοξικά ομόλογα. Ακόμα και ο διαφθορέας ή ο διεφθαρμένος κατέστησαν «επιχειρηματίες» που αναλαμβάνουν ρίσκα! Αυτή την κοινωνία του ρίσκου επέβαλλαν στην Ελλάδα οι εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ. Τότε έφθασε στο απόγειό της η επικράτηση των νεόπλουτων κρατικοδίαιτων «λαμογιών» και το life style, που ήταν η λαμπυρίζουσα επιφάνεια της μεγάλης κοινωνικής και οικονομικής φούσκας της Ελλάδας! Γι’ αυτό τώρα κανείς δεν αντιδρά, κανείς δεν κινητοποιείται. Επισυμβαίνει μόνο η παθητική ενδοβολή της απελπισίας και η ενδόρηξη, η κατάρρευση και η αυτοχειρία. Κάποτε ο ενωμένος φόβος μεταλλάσσονταν στην ενέργεια της πολιτικής οργής. Τώρα τίποτα. Γιατί μας ξεμονάχιασαν. Γιατί μας διέφθειραν με πολύ εαυτό. Γιατί αντικαταστήσαμε όλα τα συν-, συλλογικότητα, συνέρχεσθαι, συνεταιρίζεσθαι, συμπάσχειν, συμπάθεια με το αυτό-, αυτοαναφορικότητα, αυτοπάθεια, αυτισμός… Γι’ αυτό η αλληλεγγύη δεν γίνεται επίκαιρο πολιτικό πρόταγμα, αφού δεν είναι αγωνιστική και πολιτική. Αντιθέτως, παραμένει εκείνη η ατομική συμπόνια του φιλόπτωχου ταμείου, η οποία συνήθως διαφθείρει με παθητικότητα και μοιρολατρία. Γιατί το πολιτικό «συμπάσχειν» δεν σημαίνει τον εξορκισμό μέσα από τις διάφορες τελετουργίες της δυστυχίας, αλλά γιατί πρέπει να αρθεί η αδικία. Η ανθρωπιστική δράση που δεν συνδέεται με ανάλογη πολιτική πράξη είναι άτολμη, επιφανειακή, ευκαιριακή, διεφθαρμένη. Γι’ αυτό ο δημοκρατικός τόπος που ενώνει στον κοινό στόχο της καταπολέμησης της ανεργίας, της πείνας και όλων των άλλων κοινωνικών αδικιών, είναι ο πολιτικός τόπος της κοινής δράσης, εκεί όπου υφαίνεται πιο αποτελεσματικά το αίσθημα του εαυτού μας με το αίσθημα του άλλου. Αντίθετα, η σύγχρονη ευαισθησία μένει στείρα χωρίς ένα πολιτικό πλαίσιο που θα επιτρέπει τη δημιουργία πραγματικών και διαρκών αποτελεσμάτων και συνεπώς την ολοκλήρωση της «ανθρωπιάς» μας.

1 σχόλιο:

Πειραχτήρι είπε...

Το σύστημα, Γιώργο, προκειμένου να εξασφαλίσει την έξωθεν καλή μαρτυρία των (ουσία) εγκληματιών, κατασκεύασε ολόκληρη ιδεολογία: Βάφτισε χυδαία τον κοινό καιροσκοπισμό ως «ικανότητα να βλέπουμε μπροστά και να ανακαλύπτουμε νέες ευκαιρίες». Τον κοινό αδίστακτο (αλλά κατά κανόνα νομότυπο) εγκληματία τον βάφτισε «δραστήριο επιχειρηματία που ακόμα και μέσα στην κρίση βρίσκει τον τρόπο να προχωρά μπροστά». Βέβαια ο λαός μας έχει τη δική του διατύπωση, το λέει λίγο διαφορετικά, πως δηλαδή «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται».

Απ’ αυτό όμως το απολύτως πρόστυχο και άλλο τόσο ψευδές (χ)ιδεολόγημα, «τυχαίνει» να απουσιάζουν κάποιες «λεπτομέρειες». Όπως π.χ. το ότι η παγκοσμιοποιημένη πλέον οικονομία είναι ένα απολύτως κλειστό σύστημα και τη στιγμή που κάποιος πλουτίζει, την ίδια ακριβώς στιγμή κάποιοι άλλοι φτωχαίνουν. Κι αυτό για να το κατανοήσει κανείς δεν χρειάζεται δα και κανένα ντοκτορά πάνω στην οικονομία. Αρκεί η αριθμητική της πρώτης δημοτικού.

Όταν λοιπόν κάποιος πλουτίζει, κάποιοι φτωχαίνουν. Και όταν κάποιος πλουτίζει πολύ, τότε κάποιοι άλλοι φτωχαίνουν πολύ. Κι ανέκαθεν τα πλέον τραγικά σημεία της παγκόσμιας ιστορίας ήταν όταν αυτοί οι «κάποιοι» φτωχοί, ήταν πολλοί κάποιοι αλλά και πολύ φτωχοί. Οι πόλεμοι και οι κοινωνικές εξεγέρσεις πάντοτε στην ουσία τους οφείλονται στην τραγικά και ανυπόφορα άνιση κατανομή του πλούτου……

Για τη 12χρονη του Κολωνού και τα παιδιά της ανάγκης

  ΑΡΧΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ ΚΟΣΜΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΌΣ [   Γιώργος X. Παπασωτηρίου   /   Ελλάδα   / 21.03.24 ] Η 12χρονη του Κολωνού και τα ανήλ...