Επικίνδυνα παίγνια

«Μονομερή χειρονομία» χαρακτήρισε ο Γάλλος πρωθυπουργός Φρ. Φιγιόν την απόφαση του Έλληνα ομολόγου του να ζητήσει τη νομιμοποίηση της νέας δανειακής σύμβασης και των νέων μέτρων λιτότητας με δημοψήφισμα. Το ίδιο θα μπορούσε να πει και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών Ευ. Βενιζέλος, ο οποίος έκανε όλη τη «βρώμικη δουλειά» αντικαθιστώντας κυριολεκτικά τον πρωθυπουργό και βλέποντάς τον, τελικά, να επιχειρεί να οικειοποιηθεί την «επιτυχία» του, προκειμένου «να σώσει το τομάρι του», όπως γράφει ο Le nouvel Observateur. Κάποιοι άλλοι -οφείλουμε να αναφερθούμε και σ’ αυτούς- μιλούν για μάθημα δημοκρατίας εκ μέρους του κ. Γ. Παπανδρέου. Πρόκειται, όμως, περί αυτού; Ή για έναν ωμό εκβιασμό των Ελλήνων; Ήδη οι Ευρωπαίοι διαμηνύουν ότι η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών δεν μπορεί να αλλάξει. Άρα, ή το σχέδιο διάσωσης γίνεται αποδεκτό ως έχει ή η ελληνική οικονομία πέφτει στο γκρεμό. Αυτό είναι το δίλημμα.
Όμως, γνωρίζουμε τους γενικούς στόχους του πλάνου βοήθειας χωρίς όμως να γνωρίζει κανείς από όσους θα κληθούμε να ψηφίσουμε στο δημοψήφισμα (αν αυτό γίνει) τους τρόπους μέσω των οποίων αυτοί θα επιτευχθούν. Αν, μάλιστα, προσέξουμε τη δήλωση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Σόιμπλε ότι «καμία χώρα δεν θα δεχόταν όσα αναγκάζεται η Ελλάδα», τότε εύλογα ανησυχούμε. Πολύ περισσότερο όταν στο σχέδιο διάσωσης δεν περιλαμβάνονται αναπτυξιακά μέτρα, αλλά μόνο νέα μέτρα άγριας λιτότητας. Μήπως, λοιπόν, το δημοψήφισμα θα γίνει για να «κυρώσει» όχι τη συμφωνία που γνωρίζουμε αλλά τη συμφωνία που δεν γνωρίζουμε. Τι γνωρίζει ο κ. Γ. Παπανδρέου για την εκχώρηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας και για τα νέα μέτρα, τα οποία επιχειρεί να νομιμοποιήσει εκ των προτέρων; Πως ονομάζεται αυτή η μορφή πολιτικής νομιμοποίησης; Ονομάζεται, υφαρπαγή της λαϊκής βούλησης και αλυσόδεμα για πολλά χρόνια σε μία αυτοχειριαστική πολιτική. Με άλλα λόγια, ο πρωθυπουργός ζητάει από τους Έλληνες εργαζόμενους και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες να υπογράψουν εν λευκώ και εκ των προτέρων τον αργό και βασανιστικό θάνατό τους. Γι’ αυτό η πολιτική του δημοψηφίσματος όχι μόνο δεν πρόκειται να νομιμοποιήσει και να διασώσει τον κ. Παπανδρέου αλλά θα διογκώσει την οργή εναντίον του ίδιου και της κυβέρνησής του. Εκτός και αν ο πρωθυπουργός πιστεύει πραγματικά ότι το δημοψήφισμα θα συσπειρώσει την σιωπηρή πλειοψηφία υπέρ του. Αν αυτό ισχύει τότε ο κ. Παπανδρέου έχει απολέσει την επαφή του με την πραγματικότητα, αγνοεί την εξάλειψη των αντοχών και της ελπίδας, δεν ξέρει τίποτα για τις ακραίες οδύνες των πολιτών, των νέων, των γέρων, των γυναικών, των ανέργων. Ακόμη χειρότερα, επιδίδεται σε επικοινωνιακά παίγνια που καθιστούν τον πόνο των ανθρώπων ακόμη πιο ισχυρό. Αν, μάλιστα, τα πιστεύει αυτά που κάνει, γιατί υπάρχει κι αυτό το ενδεχόμενο, τότε είναι επικίνδυνος για να διαχειρίζεται την τύχη της χώρας και την προοπτική της. Ήδη ο Μ. Μπαρόζο έκανε έκκληση για την «εθνική και πολιτική ενότητα στην Ελλάδα». Ποιος τον πληροφόρησε για τον κίνδυνο εμφυλίου; Γιατί η κυβέρνηση άλλαξε εν μια νυκτί την ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων; Ερωτήσεις που πρέπει να απαντηθούν άμεσα.
Τώρα ο Παπανδρέου υποστηρίζει ότι έθεσε το ζήτημα του δημοψηφίσματος για να υποχρεώσει τον Σαμαρά να δεχθεί την κυβέρνηση εθνικής ενότητας! Το επίχειρημα-δικαιολογία είναι τόσο παιδαριώδες που συνιστά θανάσιμο κίνδυνο για τη χώρα η διακυβένρησή της από τέτοιους ηγέτες.