Ανιδιοτέλεια κι αποσταθεροποίηση

Η εξάλειψη της ανιδιοτέλεια και η αντιμετώπιση της πολιτικής ως οικονομικής δραστηριότητας και επαγγελματικής σταδιοδρομίας είναι ένα από τα στοιχεία της διαφθοράς του πολιτικού συστήματος. Υπ’ αυτή την οπτική το ατομικό ή κομματικό «πολιτικό κόστος» καθίσταται βαρύνουσας σημασίας, υποσκελίζοντας το συλλογικό ή εθνικό κόστος. Αυτή είναι μία από τις εξηγητικές αναγνώσεις του εκβιαστικού διλήμματος που έθεσε προς τον ελληνικό λαό και δη τις… «δυνάμεις της αποσταθεροποίησης» ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου. Αλλά ποιες είναι οι δυνάμεις της σταθεροποίησης και ποιες της αποσταθεροποίησης; Οι πρώτες είναι οι δυνάμεις της κυβέρνησης και των μεγάλων μέσων ενημέρωσης, οι οποίες αρχικά είχαν απολιτικοποιήσει τόσο την οικονομική κρίση όσο και τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Σύμφωνα με την απολιτικοποίηση αυτή οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση είχε περιορισμένο, τοπικό χαρακτήρα, αντιστοιχώντας σε μια μη πολιτική αλλά τεχνική αντιμετώπιση των μέτρων λιτότητας. Τα τελευταία, δηλαδή, δεν θεωρούνται παρά μία τεχνικού χαρακτήρα απάντηση στις χρηματοπιστωτικές επιταγές, όπως η κάλυψη του δημόσιου χρέους και του δημοσιονομικού ελλείμματος. Άρα, αν θέλουμε τη σταθεροποίηση της οικονομίας πρέπει να σφίξουμε το ζωνάρι των μισθωτών και των συνταξιούχων. Πως όμως από το ένα άκρο του εκκρεμούς φθάσαμε στο άλλο της υπερπολιτικοποίησης; Ποιες είναι οι κατά τον πρωθυπουργό επικίνδυνες δυνάμεις της αποσταθεροποίησης και τι αποσταθεροποιούν; Είναι κατ’ αρχήν εκείνοι που αρνούνται να πληρώσουν ως μη όφειλαν τα σπασμένα της κρίσης. Είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, που αρνούνται τα εις βάρος τους μέτρα λιτότητας. Το κακό, όμως, είναι ότι στην Ελλάδα το κίνημα των… «αποσταθεροποιητών» έχει ευνουχιστεί από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, ήτοι από τους κυρίους Παναγόπουλο και Παπασπύρο, ενώ τώρα επιχειρείται να χειραγωγηθεί ολοκληρωτικά μέσω των εκβιαστικών διλημμάτων του κ. Παπανδρέου. Αλλά τι αποσταθεροποιούν οι δυνάμεις της… αποσταθεροποίησης; Την ασφάλεια των τοκογλυφικών επενδύσεων στην Ελλάδα των χρηματοπιστωτικών οργανισμών. Γιατί σύμφωνα με τον Σλαβόι Ζίζεκ(άρθρο στη Le Monde Diplomatique) το δάνειο των 110 δις ευρώ προς την Ελλάδα απλώς επιχορηγεί το χρέος της χώρας μας προς τις γερμανικές και τις γαλλικές τράπεζες. Με άλλα λόγια, ο κ. Παπανδρέου συμμορφώνεται με τη μονεταριστική πολιτική της ΕΕ και του ΔΝΤ που βλέπει μόνο ελλείμματα, παραβλέποντας την ανάπτυξη. Γι’ αυτό το δίλημμα δεν είναι «Μνημόνιο ή χρεοκοπία», αλλά «Μνημόνιο-χρεοκοπία ή ανάπτυξη». Αυτή είναι μία πολιτική και όχι μία τεχνική διαφορά των «μνημονιακών» και των «αντι-μνημονιακών» δυνάμεων και η οποία πρέπει μας ενώνει όλους πέρα από ατομικά και μικροκομματικά κόστη.