Η βία του αστυνομικού εναντίον του συμβούλου της Εθνικής μας Αντίστασης κατά των Γερμανών, του Μανώλη Γλέζου, είναι η τυπική βία του αποκαλούμενου… απρόσωπου κρατικού μηχανισμού. Παρεμπιπτόντως, η ενέργεια του «οργάνου» ίσως και να ικανοποίησε τους κατιόντες των ναζιστών, που «φαντασιώνονται» σύμφωνα με τη γαλλική εφημερίδα Le Figaro την αγορά ελληνικών νησιών. Σημειωτέον ότι και το 1993 οι Γερμανοί μετά από την πρόταση δύο βουλευτών τους, «ονειρεύτηκαν» την αγορά της Μαγιόρκας από τους Ισπανούς! Αλλά πέραν τούτων, πώς άραγε να ερμηνεύσει κανείς τη βία που ασκήθηκε εναντίον του προέδρου της ΓΣΕΕ, του πρώτου τη τάξη συνδικαλιστή της Ελλάδας, από τους ίδιους τους εργαζόμενους-διαδηλωτές; Φαίνεται ότι ο κ. Παναγόπουλος έχει απολέσει την εμπιστοσύνη αυτών που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί και κατόπιν τούτου οφείλει να παραιτηθεί. Αλλά γιατί τόση βία; Ναι, ασφαλώς η βία είναι παντού αλλά έχει πάντα ένα λόγο, ένα κίνητρο για να παραχθεί. Ποια βία άσκησε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ; Όσοι κάνουν διάκριση σε ειρηνική και βίαιη διαμαρτυρία παραγνωρίζουν ότι η λεκτική αυτοδικία, ο ενστικτώδης εξορκισμός του «κακού» δεν αρκούν πάντοτε. Το περίφημο passage a l’ acte είναι το αποτέλεσμα της υπερχειλίζουσας οδύνης και της παρελκόμενης οργής, που είναι απαραίτητα ώστε να μην οδηγήσουν σε μια αβάσταχτη ηθική ακαμψία που θα επιφέρει η απώθηση ή ο εγκλωβισμός της οργής ή της απελπισίας. Εν προκειμένω, δηλαδή, η βία αποκαθιστά ένας είδος κοινωνικής ισορροπίας, ένα είδος κοινωνικής δικαιοσύνης, αφού συνιστά τη μοναδική τους κοινωνική και πολιτική διέξοδο. Εν άλλοις λόγοις, εδώ δεν ισχύει το «φιλοσοφούμε με το σφυρί» του Νίτσε, αλλά το πράττουμε το ρόπαλο και το καδρόνι.
Τελικά υπάρχει άλλος τρόπος πέραν της βίας; Μπορεί να βρεθεί η χαμένη αρμονία; Όχι όσο ισχύουν οι κανιβαλικές κοινωνικές σχέσεις, όσο υπάρχουν τα «μέτρα» που μας τρώνε τη ζωή και όσο ένα αυταρχικό κανονιστικό πλαίσιο προστατεύει το κενό και μας αφαιρεί κάθε ελπίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου