Άνεργοι όπως "νεκροί"

Ένα εκατομμύριο άνεργους «βλέπει» το 2010 ο Α. Λοβέρδος. Ένα εκατομμύριο συμβολικά νεκροί. Μη συμπεριλαμβανομένων των «αόρατων», εκείνων που δεν είναι καταγεγραμμένοι και φαίνονται πουθενά. Ένα εκατομμύριο και πλέον απελπισμένοι άνεργοι εναντίον της στρατιάς των υπόλοιπων 3.505.100 εργαζομένων. Ήδη ο εμφύλιος πόλεμος κηρύχτηκε, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται ήδη σε εμφυλιοπολεμική κατάσταση, ο αδερφός τοποθετείται απέναντι στον αδερφό, όπως εκείνη τα τραγικά αδέρφια στα Καμίνια. Η εσωτερική ερήμωση της απώλειας είναι αταξική είπε η ποιήτρια, αλλά η ολοκληρωτική ματαίωση του προσώπου είναι ταξική απαντά ο άνεργος. Την ίδια ώρα οι βληχώδεις δημοκόλακες με το μεγαλομανές ύφος και το αινιγματικό χαμόγελο προσπαθούν πονηρά να καλύψουν το ελλείπον, να ρίξουν γέφυρες ανάμεσα στο μηδέν και το τίποτα, υπερβάλλοντας και χαχανίζοντας με άφρακτη φιλαρέσκεια και κατινισμό. Στο ηλεκτρονικό κάτοπτρο εκδιπλώνεται η μανική προσπάθεια να εγκλωβιστεί σύμπασα η ελληνική κοινωνία στην πιο χυδαία εκδοχή της: μια κοινωνία που φασίζει, που ρατσίζει, που παραοικονομεί και χουλιγκανίζει, που δεν ορρωδεί προ ουδενός, ακόμη και μπροστά στον αυτοεξεφτελισμό της, που λαδώνει και λαδώνεται στην εφορία, στην πολεοδομία και το υπουργείο, κι ύστερα με πάθος εκατό κολοκοτρωναίων μάχεται για τα ιερά, τα όσια και τη μη αλλοίωση της εθνικής της ταυτότητας.
Οι απελπισμένοι άνεργοι, απέναντι, οι εξ ανάγκης κλέφτες θα κρυφτούν πίσω από το πρόσωπο-προσωπίδα των αλλοδαπών, ενώ η... αυθεντική φυλή των Ελλήνων θα είναι παραμείνει άμωμη και αμόλυντη. Δεν θ’ αργήσει η ώρα που κάποιοι θα οργανωθούν στα πρότυπα της Κου Κλουξ Κλαν, διαχωρίζοντας αυτή την τρομοκρατική και συγχρόνως τρομοκρατούμενη κοινωνία σε ανθρώπους και λύκους-εγκληματίες. Αλλά η αλήθεια είναι πως σ’ αυτό τον κόσμο όπου ο άνθρωπος έχει καταστεί για τον άνθρωπο λύκος, επικρατούν οι πιο δυνατοί. Η δύναμη και η βία είναι πλέον όροι για την επιβίωση. Γι’ αυτό ο νόμος της ζούγκλας και της φυσικής επιλογής συνιστούν τη μεγάλη πολιτιστική οπισθοδρόμηση των σύγχρονων κοινωνιών μαζί και της ελληνικής. Που είναι αλήθεια οι αντιστάσεις; Που είναι τα δρώντα πνεύματα που αγωνιούν γι’ αυτό που υπάρχει κι εκείνο που θα όφειλε να υπάρχει, οι ιδρυτές ενός νέου πάθους που θα διαφοροποιείται τόσο από το σύγχρονο Δυτικό ιμπέριουμ όσο κι από τους γιακωβινισμούς της Ανατολής; Εξακολουθούν, δυστυχώς, να είναι αναμενόμενοι. Γι’ αυτό κανείς δεν μιλάει για τον κοινωνικό φασισμό, κανένας νέος λόγος δεν διατυπώνεται, καμία οδηγητική πρόταση. Κανείς δεν μιλάει για την εξάλειψη της ανεργίας, την προστασία του περιβάλλοντος, για έναν κόσμο χωρίς αποκλεισμένους και όπου οι νέοι δεν θα κουβαλούν έναν τόνο αλυσίδες για ένα κιλό ψωμί. Κανείς δεν προβάλει ένα νέο τρόπο σκέψης που θα συνδέει τον ανθρωπισμό και τις κατακτήσεις των επιστημών μέσω της διαμόρφωσης ενός ουσιαστικά κριτικού πνεύματος. Ούτε για μία νέα πόλη όπου οι άνθρωποι θα συναντιούνται ξανά στις πλατείες, αναζητώντας τη δυνατότητα του αδύνατου σε αυτοοργανωμένους ομίλους συλλογικής πράξης. Μόνο στείρος ακτιβισμός και εργασιοθεραπεία, μια σκόπιμη ενέργεια απώλειας της μνήμης και των οδυνών της.