Τσιγάρο

Ένα τσιγάρο είναι επί τριανταπέντε χρόνια η συνέχεια του χεριού μου, είναι μέσα στο αίμα μου και στο μυαλό μου. Τώρα που το σκέφτομαι η δύναμή του δεν είναι η απόλαυση, αλλά ο συμβολισμός του. Έτσι ξεκίνησα. Γιατί συμβόλιζε την ενηλικίωση, τη χειραφέτηση, τον αντρισμό. Αυτόν που θα αμφισβητήσει η Σπεράντζα Βρανά όταν θα φυσήξει τον καπνό στο πρόσωπο του αρσενικού. Ναι, ένα τσιγάρο είναι η συνέχεια του χεριού μου, όπως το ντουφέκι για τον ποιητή. Όμως, τώρα αλλάζει η συμβολική τάξη των πραγμάτων. Οι πραγματικοί ή οι συμβολικοί «φαλλοί» είναι αχρείαστοι. Ζούμε στην εποχή της αποστείρωσης και της «διαφάνειας του κακού»(Μποντριγιάρ). Ζούμε στην εποχή των παιδιών του σωλήνα, των παιδιών φούσκες. Έτσι, όπως έχουν τα πράγματα, η καπνοαπαγόρευση τονίζει τη συμβολική βαρύτητα του τσιγάρου. Μοιάζει, μάλιστα, με τον λακανικό «συμβολικό ευνουχισμό». Γιατί το τσιγάρο με τη μορφή πλέον του πούρου προβάλλεται σαν φαλλικό σημείο κατά το ανάλογο των σκήπτρων και των εμβλημάτων των εξουσιαστών. Τα «σημεία» αυτά ευνουχίζουν καθώς παγιδεύουν τον άνθρωπο μέσα στη συμβολική τάξη της εξουσίας τους. Συνεπώς, ο συμβολικός ευνουχισμός είναι συνώνυμος με την εξουσία, γιατί αυτός δίνει την εξουσία. Γιατί πλέον δεν μιλούν οι άνθρωποι(εξουσιαστές ή γκόλντεν μπόις) αλλά τα «κοχίμπα» τους. Φανταστείτε την αντιστροφή (και τη διαστροφή) όταν ο φαλλός-πούρο εκλαμβάνεται ως σκήπτρο, ως σύμβολο της αρσενικής εξουσίας. Υπ’ αυτή την οπτική ο φαλλός αποκόπτεται από το σώμα και μια ορισμένη λειτουργία του και προεξέχει σαν ασυνάρτητο και καταχρηστικό πρόσθεμα, ένα από την άποψη του σημαίνοντος άχρηστο πλεονάζον.
Αλλά τα πούρα είναι για άλλους. Το δικό μας λαϊκό τσιγαράκι είναι σύμβολο του σεκλετιού, του σεβντά, του έρωντα, του καημού και του θολώματος του νου για να αντιμετωπίσει τις ποικίλες αδικίες. Άλλη συμβολική τάξη εδώ. Αλλά να, τα παιδιά με κοιτούν με λύπη και ανησυχία. Μα πάνω απ’ όλα, τα λόγια μου ακυρώνονται όταν τους μιλώ για τον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο. Γι’ αυτό σήμερα κόβω το τσιγάρο.