Τηλε-γουρούνια

Τα πιο χειρότερα γουρούνια είναι οι άνθρωποι-γουρούνια. Δεν είναι συνεπώς περίεργο που ο ξενιστής της γρίπης των χοίρων είναι ο άνθρωπος. Μιλώ για το «γουρούνι» που έκανε σφήνες στην εθνική οδό (μιας λωρίδας κυκλοφορίας παρακαλώ!) Αθηνών-Λαμίας, βρίζοντας, επιπλέον, στη… νοηματική. Μιλώ για τον εργολάβο που έσκαψε τις δύο λωρίδες του εθνικού δρόμου, αφήνοντας για την κυκλοφορία μόνο μία, αλλά και για τον ευήθη πολιτικό ή κρατικό παράγοντα, που αδυνατεί να σκεφτεί το προφανές. Αναφέρομαι στα τηλε-γουρούνια, αυτά το υβρίδια χοίρου και κογιότ, που μένουν αμετακίνητα στο βούρκο και τις κανιβαλικές τους συνήθειες(αυτά γράφτηκαν πριν την είδηση για την Ε.Θ.). Μιλώ γι’ αυτά τα άχρωμα, άοσμα, άρριζα, απρόσωπα τηλε-όντα, που χιμούν, όπου δουν πτώμα, πόνο, πένθος, φορώντας εκείνο το ηλίθιο και γλοιώδες χαμόγελο της δήθεν προσήνειας και καλοσύνης, αλλά όταν βρουν το θύμα ακάλυπτο χιμούν ύπουλα και δόλια για να του ξεσκίσουν ψυχή, την αξιοπρέπεια, την προσωπικότητα, μετασχηματίζοντάς τον σε «νούμερο» της AGB. Μιλώ για μας, τους θεατές της ίδιας πάντα τηλεοπτικής σκύλευσης, που τελικά σέρνει τη ζωή μας από συμβάν σε συμβάν, από είδηση σε είδηση, από τραγωδία σε τραγωδία, από τυμβωρυχία σε τυμβωρυχία, από μυθοπλασία σε υποπλασία, από ξεφτίλα σε ξεφτίλα χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα, άβουλοι, με καρδιά ξεσκισμένη από τηλε-γουρουνίσιο συναισθηματισμό, που αναπτύσσεται και σαπίζει επί τόπου. Μιλώ για τη σχιζοειδή προσωπικότητα του… αριστερού ταβερνιάρη εκεί στα αρχαία πεδία της Χαιρώνειας, στη γειτονιά του Οιδίποδα, που από τη μια μάχεται για να μη γίνει το εργοστάσιο στον αρχαιολογικό χώρο και από την άλλη υπονομεύει τον εμφανή εαυτό του, ομολογώντας την ενδόμυχη επιθυμία να πιάσει την καλή από τους εργάτες, που θα κατασκευάσουν το εργοστάσιο! Μετά θα φύγει για εκεί που το περιβάλλον δεν θα έχει… μολυνθεί. Ο υπάνθρωπος και ο «υπεράνθρωπος» της χυδαίας ατομικότητας εν ταυτώ υπό το ένδυμα της αγωνιστικής οικολογίας και της αριστεροσύνης. Εντέλει, δεν έχει απομείνει τίποτα. Παντού σώματα αΐσκιωτα και βλέμματα σαν των αγαλμάτων.Κανένα πρόσωπο δεν πυρπολείται. Δεν είναι πια πάνω στο φως οι άνθρωποι, αλλά βυθισμένοι μέχρι τα μαλλιά στο σκωρ με ωμέγα.