Πετριά

Η πετριά στο κεφάλι της «συνήθειας»(habitus) ήταν γερή. Παντού συζητήσεις, αναλύσεις, συγχύσεις, έκπληξη, αλλά και φόβος. Τι θέλουν τα παιδιά; Το τέλμα του να δρούμε «ως εάν» να είμαστε δημοκράτες( ενώ φασίζουμε καθημερινά), «ως εάν» να έχουμε δημοκρατία (ενώ γνωρίζουμε ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται πέραν των νόμιμων θεσμών-διαπλοκή), να μιλάμε για «ηθική απαξίωση», χωρίς να κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη, ε, λοιπόν, αυτή η κρούστα υποκρισίας αναδεύτηκε δυνατά. Ναι, τα παιδιά δεν ξέρουν τι θέλουν, αλλά ξέρουν τι δεν θέλουν. Δεν θέλουν ένα άθλιο παρόν κι ένα μαύρο μέλλον. Δεν θέλουν τον κόσμο της χομπσιανής ζούγκλας, όπου ο χαμένος δεν είναι μόνο ο τελευταίος, αλλά όλοι, πλην του πρώτου (σε μία ακραία συσσώρευση πλούτου, που παρά την κρίση συνεχίζεται). Οι νέοι δεν θέλουν να παίρνουν πτυχία, να τρέφουν φρούδες ελπίδες, καταλήγοντας στην ανεργία. Αρνούνται τα όρια στην ελευθερίας τους, ακόμη και στη διαμαρτυρία, αρνούνται να είναι ελεύθεροι άνεργοι, ελεύθεροι να αυτοκαταστρέφονται(ναρκωτικά), όταν κάποιοι διάγουν με πλήρη ελευθεριότητα και ασυδοσία. Ασφαλώς δεν είναι καλό κανείς να σπάει, να καίει, να καταστρέφει, δεν είναι καλό πράγμα η βία, αλλά η βία είναι παντού. Με την ακραία μορφή βίας που επιλέγουν οι νέοι είναι σαν να κραυγάζουν μήπως και τους ακούσουν οι βαρήκοοι. Εμείς, που τους αντιμετωπίζουμε σαν… παιδιά, που δεν νιώθουν, που δεν καταλαβαίνουν, που δεν έχουν κρίση. Ποιος θα ασχολούνταν με τις διαμαρτυρίες, αν χιλιάδες, εκατομμύρια παιδιά διαδήλωναν ήσυχα, «γκαντιανά», μ’ ένα αναμμένο κεράκι στο χέρι; Κανείς. Ενδεχομένως, οι κάμερες να ζουμάριζαν σε κάποιο παιδικό πρόσωπο, πουλώντας συναίσθημα. Μόνο που τέτοιες διαδηλώσεις, -ακόμη και όσοι σπάνε τα πάντα(χούλιγκανς)- αφομοιώνονται εύκολα από την αγορά του θεάματος. «Η κουλτούρα της αγοράς είναι ολοκληρωτική. Παράγει αυτούς τους άντρες κι αυτές τις γυναίκες. Είναι απαραίτητοι στο σύστημα που περιφρονούν… Αποτελούν εμπόρευμα στην παγκόσμια αγορά. Και υπάρχουν ακριβώς για να αναζωογονούν και να διαιωνίζουν το σύστημα» (Ντελίλο, «Κοσμόπολις»). Αλλά να, ένα αγόρι δολοφονείται και η αγορά ακυρώνεται. Ο θάνατος ακυρώνει κάθε εξουσία και «μέσα από τον πόνο» δίνει στους ευαίσθητους (ευήκοους) την «αμετάφραστη γνώση του εαυτού του».