Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008

ΚΑΝΙΒΑΛΟΙ

Ακούς για την ανάπτυξη και βλέπεις σ’ έναν από τους πιο σημαντικούς υγροβιότοπους της Μεσογείου, τον Αμβρακικό 800 τόνους νεκρά ψάρια, ενώ κάποιοι θέλουν και άλλες δεξαμενές καυσίμων της SHELL εκεί. Σου μιλούν για πρόοδο και διαπιστώνεις ότι επιβάλλουν τη λειτουργία εργοστασίων παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος με λιθάνθρακα. Να σημειωθεί ότι αυτή είναι η πιο ρυπογόνος ύλη, γεγονός που ανάγκασε το κλείσιμο πολλών ανάλογων εργοστασίων στην Ευρώπη. Τι λογής, λοιπόν, ανάπτυξη είναι αυτή; Ποιον αφορά αυτού του είδους η πρόοδος; Ας μη γελιόμαστε, εν προκειμένω η ανάπτυξη και η πρόοδος είναι ταυτισμένες με το κέρδος. Αλλά αν παλιότερα, η πρόοδος ήταν εκείνο το ειδωλολατρικό τοτέμ που έπινε το νέκταρ από τα κρανία των δολοφονημένων (Μαρξ), αν δηλαδή σήμαινε το θάνατο από υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων, σήμερα η «πρόοδος» κανιβαλίζει την ίδια τη φύση, την ίδια τη ζωή, τον ίδιο τον πλανήτη. Η ανάπτυξη και η πρόοδος, συνεπώς, δεν μπορεί παρά να συνδέεται άμεσα με τη σωτηρία του περιβάλλοντος, με τη σωτηρία της ζωής. Με άλλα λόγια, τι να την κάνουμε την πρόοδο και την ανάπτυξη, όταν δεν θα υπάρχει ζωή; Γι’ αυτό η διαιώνιση της ζωής είναι το πολιτικό και ιδεολογικό πρόταγμα της εποχής μας. Και επειδή όπως έλεγε ο Αϊνστάιν, η φύση θέλει το χρόνο της για να αναπαραχθεί, θα πρέπει να σταματήσει η λογική της ύψιστης απόδοσης κέρδους, η λογική του βιασμού της φύσης στο όνομα της συσσώρευσης. Αλλά μπορούν να τεθούν όρια στο κέρδος; Αυτό δεν σημαίνει μια άλλη στάση απέναντι στην πρόοδο και την ανάπτυξη; Εμείς δεν θα αναρωτηθούμε σαν τον Ρεμπώ που έλεγε: «Γιατί η πρόοδος να μη πηγαίνει προς τα πίσω;», αλλά θα πούμε ότι απαιτείται ένα φρένο. Κάποιοι θα πουν ότι έχουμε ξεχάσει τον τρόπο να φρενάρουμε και οδηγούμαστε, πλέον, με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην άβυσσο, στο χάος. Αλλά εμείς στο όνομα του μέλλοντος, που δεν ανήκει σε μας αλλά στα παιδιά μας, δεν πρέπει να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε. Γι’ αυτό επιτρέψτε μου να υιοθετήσω ένα σύνθημα που είδα σ’ ένα μαθητικό έντυπο: «καλύτερα να αγωνιζόμαστε μάταια, παρά να ζούμε μάταια» («Της γάτας το κουδούνι», 4ο Λύκειο Περιστερίου).

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

καλέ παλικάρι μια ΄χαρά είσαι στη φωτογραφία. Γιατί δεν γράφεις για καμιά τσοντούλα να έχει και ενδιαφέρον τον μπλογκ να το βλέπουμε κι εμείς οι απαρηγόρητες; Γιατί ασχολείσαι με πράγματα που λίγοι καταλαβαίνουν, γιατί χρειάζεται να διαβάσουν να σκεφτούν και να προβληματιστούν, κάτι που απαγορεύεται ρητά απο το DNA του νεοέλληνα; Γιατί δεν γράφεις για την Καλομοίρα και για το ποιοι πηδιούνται με ποιους; Γιατί βρε παλικάρι τελικά, ασχολείσαι με πράγματα που σιχαίνεται ο έλληνας, όπως π.χ. να σκέφτεται; Συγχαρητήρια για τις απόψεις.

Ανώνυμος είπε...

Να, λοιπόν, που υπάρχουν και κάποιοι που σκέφτονται. Ας βγούμε, λοιπόν, από τις σπηλιές της μοναξιάς και της ναρκισσευόμενης απελπισίας μας και ας συναντηθούμε. Απλώς να συναντηθούμε. Ήδη συναντιόμαστε. Με διαβάζεις, σε διαβάζω. Κι εμείς στοιχεία του DNA του νεοέλληνα είμαστε. Μόνο ο συσχετισμός των δυνάμεων δεν είναι υπέρ μας. Γι' αυτό έχει μεγάλη σημασία να συναντιόμαστε. Να μη χαθεί το σκεπτόμενο είδος του homo sapiens...

Για τη 12χρονη του Κολωνού και τα παιδιά της ανάγκης

  ΑΡΧΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ ΚΟΣΜΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΌΣ [   Γιώργος X. Παπασωτηρίου   /   Ελλάδα   / 21.03.24 ] Η 12χρονη του Κολωνού και τα ανήλ...